This is my life

Κάποτε ένοιωθα τις σκέψεις να με κατακλύζουν, χιλιάδες ταυτοχρόνως, να τρέχουν με ταχύτητα εξωφρενική· αδυνατούσα να τις παρακολουθήσω. Ένιωθα πως δεν ελέγχομαι, πως τρελαινόμουν. Ένταση, αλαλούμ. Κυνηγούσα εμπειρίες και κάθε μου λαχτάρα την έκανα περιπέτεια και δράμα.

Κάποτε άκουγα τα προβλήματα σαν ραδιοφωνικούς σταθμούς που εξέπεμπαν σε μια συχνότητα, την ίδια. Κάποιο έβγαινε δυνατότερα και κάλυπτε για λίγο τ' άλλα. Ένα κάθε φορά. Θύμωνα και πάλευα μαζί του, μέχρι που κάποιο άλλο ανέβαζε ισχύ. Και όλο πάλευα… Ηττήθηκα τότε από πολλά, νίκησα και πολλά. Έκανα πολλά και έμαθα πολλά.

Κάποτε είδα τη ζωή, εμένα, τους άλλους, σαν έναν ατέρμονο λαβύρινθο και χάθηκα. Όπου κι αν έστρεφα το λογισμό, έπεφτα σε αδιέξοδο ή έκανα κύκλους και ξαναγύριζα στο ίδιο πάντοτε σημείο. Κάτι μου διέφευγε, είχα κολλήσει. Έπρεπε να κάνω κάτι το διαφορετικό.

Κάποτε έβαλα στόχους, έκανα λίστες με «πρέπει» κι ακολούθησα πιστά τις λογικές μου αποφάσεις. Άρχισα να ελέγχω ό,τι μπορούσα, έγινα παραγωγική. Συμβιβασμοί και εξωστρέφεια. Ζούσα στον κόσμο· με αποδέχτηκε, τον αποδέχτηκα… Έβαλα τη ζωή μου σε μια τάξη, μα όχι και τον εαυτό μου.

Κάποτε ανακάλυψα, πως η λογική είχε επισκιάσει τις βαθύτερες λαχτάρες. Είχε ένα σύστημα παράξενο: άλλες τις έκανε φύλλο και φτερό, τις εξευτέλιζε· κι άλλες τις παράχωνε σε μπαούλα αραχνιασμένα κι υποκρινότανε πως ούτε καν υπάρχουν. Αυτές όμως επαναστάτησαν. Απαίτησαν την προσοχή μου, να βγουν στο φως και ν’ ανασάνουν. Ακόμα περιμένουν…

Τώρα επικρατεί μια νηνεμία. Αποκομμένη από τα πράγματα, περιφέρομαι στα σκοτεινά, πολύπλοκα δρομάκια του μυαλού μου -σαν σε παιχνίδι ηλεκτρονικό- κι εξερευνώ το χώρο· λύνω γρίφους αρχέτυπους, ψάχνω πολύτιμα αντικείμενα κι ενδείξεις για την επόμενη αποστολή μου.
Για κάποιον νέο προορισμό…

Μ’ αρέσει εδώ, είναι ήσυχα· έχει παγώσει ο χρόνος. Δεν με κυνηγούν πια σκελετοί και φαντάσματα, ούτε οι εχθροί να με σκοτώσουν. Όμως κάποτε πρέπει να βρω πάλι την πόρτα…
Να συνεχίσω…