Μια Παρασκευή…

Πήγαμε χθες Ακτή Πειραιώς: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Σάκης Μπουλάς, Γιάννης Ζουγανέλης, Χρήστος Θηβαίος, Σωτήρης Καλυβάτσης.

Ο Ζουγανέλης είναι όλα τα λεφτά… Δεν του πολυφαίνεται, αλλά είναι μεγάλος καλλιτέχνης.

Κι οι άλλοι καλοί ήτανε. Αλλά με τα τραγούδια, εγώ προσωπικά βαριόμουνα. Δεν ξέρω γιατί…
Δεν κόλλαγε μάλλον το σχήμα· απ’ τη μία να γελάς και στο καπάκι φλέβα...

Στο τέλος τους έβλεπα όλους διπλούς. Φίσκα στα μάτια μου η πίστα.

Η διπλανή μου είχε σκυλοβαρεθεί και χτυπούσε μανιασμένα παλαμάκια -ένα είδος προσωπικών βουντού, φαντάζομαι, για να τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα. Το μάγουλο της κόντευε να σκιστεί απ’ το χασμουρητό…

Μού ψιθύριζε όμως στ’ αυτί πράγματα ενδιαφέροντα: για τους Κινέζους… Είναι, έλεγε, ηλίθιοι. Μια δουλειά του ενός την κάνουν 5 κι έτσι βγαίνει. Είναι θέμα πλήθους, έλεγε, τα επιτεύγματά τους.

Και κάθε ξένος έχει την προσωπική του γκέισσα σε εξευτελιστικές τιμές.
Μήπως όμως ο άντρας της -που εργάζεται εκεί- την είχε ερωτευθεί εντέλει τη δικιά του;

Ο Θηβαίος στο background να τραγουδάει τζαζ ταραντέλες…

Είχαμε το σύνηθες hangover σήμερα.
Και ο καθείς την αντίδρασή του: ο ένας θυμό, ο άλλος θλίψη… Και τούμπαλιν…

Σας έχω πει πως φοβάμαι πια να βγαίνω;

Ανικανότης

Οι γάτες έξω ξεσκίζονται μέσα στη νύχτα
-πριν τον καιρό τους-
και ουρλιάζουν.

Να πονάνε άραγε;
Να μην θέλουν;
Να τις βασανίζει η φύση τους;

Πάντα θ’ αναρωτιέμαι…

Πάντα θα τις ρωτώ κρυφά,
γιατί είναι τόσο ανίκανες να χαρούν τη διείσδυση…
του άλλου
στα σωθικά τους.


Αν μην τι άλλο πάντως μετέχουν· κλαίγοντας.

Ένα παιχνίδι…

Τα παιχνίδια είναι η ίδια η ζωή σου, σαν είσαι παιδί:

τα πλαστικά βαποράκια αληθινά υπερωκεάνια στην κατοχή σου,
τα πλέι-μομπίλ γενναίοι ετοιμοπόλεμοι άνδρες
κι οι μπάρμπι όμορφες ενήλικες γυναίκες:
ο αυριανός σου εαυτός…

Τα παιχνίδια είναι μονάχα η φαντασία σου
-ένα ελάχιστο κάτι τις φτάνει για να την εξάψει.
Η φαντασία σου κι ο οραματισμός του πιθανού σου μέλλοντος.

«Όταν το παιδί ήταν παιδί…»

Τα φτερά του έρωτα, ναι, είναι κι αυτά ένα υπέροχο φαντασιακό παιχνίδι.
Κι οι στόχοι· τα βελάκια του μυαλού μας.
Και η κοινωνικότητα,
εκείνη η παρήγορη αίσθηση του συντροφεύματος και της συνάφειας,
κι αυτό: ένα όμορφο παιχνίδι.

Ο κόσμος τούτος είναι μονάχα κάτι τις…
κι έτσι στη φαντασία μας μπορούμε στ’ αλήθεια
-ίσως η μόνη αλήθεια-
να παίξουμε μαζί του.


«Όταν το παιδί ήταν παιδί
έκανε το ξυλαράκι δόρυ, το πέταξε στο δέντρο·
και πάνω 'κεί πάλλεται ακόμα…»

Μα…

Πόσο πίστευε σε μια υπερκόσμια αποσαφήνιση της ύπαρξής της

Σε ένα συμπαντικό παράδοξο
Σε μία έξω από κάθε πιθανότητα αρμονία των σφαιρών
Σε μια συνάντηση… σε ένα συνταίριασμα
Σε ένα de profundis άγγιγμα… κι αγκάλιασμα


Πόσο πίστευε στην ατάκα, που ξεστόμιζε στο φόντο κάποιας ταινίας του συρμού:
«Αν δεν το μοιραζόμουν μαζί του… ήταν σα να μην είχε συμβεί ποτέ…»

Άμα ο άνθρωπος είναι μαλάκας…

Υπάρχουν και ωραία γατιά... και καλοτραβηγμένα

Θυμήθηκα τώρα μια ιστοριούλα που είχα ακούσει κάποτε στην τηλεόραση για τον Καραμανλή τον γηραιό και πολύ γελάω. Κάποτε –λέει- που θα πήγαινε κάπου στο εξωτερικό, του πρότειναν να πάρει μαζί του έναν διπλωμάτη-διερμηνέα. Μόλις ακούει ο Καραμανλής το όνομα του, λέει: «Μα αυτός είναι ηλίθιος! Τι να τον πάρω μαζί μου να τον κάνω;» Μα… του λένε οι άλλοι… είναι πολύ μορφωμένος, ξέρει 7 γλώσσες! «Και στις 7 μαλακίες θα λέει», απαντάει ο Κ.

Παίζω τελευταίως στο owned, ένα παιχνίδι στο Facebook, όπου αγοράζεις και πουλάς φωτογραφίες. Ε ρε, παιδιά! Αμέσως τους κόβω ποιος είναι ακριβός, ποιος θα πουλήσει, ποιος ξέρει να παίζει και ποιος όχι. Είναι ακριβώς όπως και στη ζωή. Άμα βλέπεις έναν κακομοίρη, που έχει παραθέσει ό,τι πιο γελοία φωτογραφία έχει τραβήξει στη ζωή του, να κοιμάται π.χ. με τη μπύρα ανάμεσα στα μπούτια ή να έχει ζωγραφίσει στη μάπα του μουστάκια για να γίνει αστείος ή να μας πρήζει με την ψωρόγατά του σε 15 φωτογραφίες… ε… ξέρεις… δεν είναι για να τον αγοράζεις.

Κάναμε πλάκα το καλοκαίρι με την κολλητή μου, δε, που με την πρώτη ματιά πιάναμε τους Έλληνες. Οι περισσότεροι είναι ή σε κάποια παραλία ή σε κάποια καντίνα παραλίας ή σε κανά νησιώτικο καφέ-μπαρ, με έναν φραπέ/μπύρα στο χέρι. Οι υπόλοιποι ποζάρουν μπροστά σε κιτρινισμένα καλοριφέρ με το Χριστούλη και την Παναγία πάνω απ’ τα κεφάλια τους ή πάνω σε κάποιο παλιοκρέβατο με κλαρωτά σεντόνια Πειραϊκής-Πατραϊκής και φανελάκι Μινέρβα –πάλι με το Χριστούλη και την Παναγία πάνω απ’ τα κεφάλια τους.

Παρ’ όλ’ αυτά, για κάποιον πολύ περίεργο λόγο, οι Έλληνες είναι απίστευτα ακριβοί. Στην αρχή αναρωτιόμουν, τι διάολο κάνουν. Στη συνέχεια κατάλαβα… Πουλάνε τσόντες σε παράπλευρους κι ανώνυμους λογαριασμούς και μετά πάνε και αγοράζουνε τον εαυτό τους για να πουλάνε μούρη. Παραοικονομία και στο owned λοιπόν και γενικώς, ό,τι ισχύει παντού, ισχύει κυριολεκτικά παντού.

Πάντως -όσο κι αν σε κάποιους μπορεί όλο αυτό να φανεί ως εμμονή ή ως ρηχότης ή ως κάποιο είδος «ρατσισμού»- η αισθητική είναι ένα θέμα. Για μένα θέμα σοβαρό. Και μ’ αυτό δεν εννοώ να είσαι ωραίος, γυμνασμένος και με τα βυζιά να κοιτάνε ουρανό… όχι… Η αισθητική είναι ο τρόπος έκφρασης οποιασδήποτε ιδέας, οποιασδήποτε σκέψης, οποιουδήποτε συναισθήματος. Η τέχνη έχει να κάνει με την αισθητική, όλη μας η ύπαρξη έχει να κάνει με την αισθητική.

Κάπου λοιπόν μέσα μου πιστεύω, πως ένας άνθρωπος χωρίς αισθητική, είναι ένας άνθρωπος βαθιά ακαλλιέργητος. Και ένας άνθρωπος, που επιλέγει να πάει σ’ ένα παιχνίδι -αισθητικής στην ουσία- και να μας επιδείξει το πιο ηλίθιο βλέμμα που μπορεί να πάρει και ό,τι ασχημότερο τον περιβάλλει, δεν μπορεί παρά εκτός από ακαλλιέργητος να είναι και μαλάκας.

Ήτοι: και 7 γλώσσες να μιλάει… και στις 7 άκρες του κόσμου να πάει… και 7 ζωές να ζήσει…


Υ.Γ.
Όποιος βιαστεί να μιλήσει για την αισθητική της γλώσσας, ας το σκεφτεί καλύτερα πρώτα· όπως σε καθετί, υπάρχουν κι εδώ σχολές, τάσεις και ρεύματα…

Μίλησε κανείς;

Παρελαύνουν οι στρατιές
των γενικών, των αντιδιαφορετικών και των μισαλλιώτικων.
Μην με ρωτήσετε τι τάχα μου σημαίνουν οι λέξεις τούτες…
δικές μου είναι, μα ξέρετε πολύ καλά τι εννοούν.
Το έχουμε ζήσει όλοι το πετσί μας.
Ξέρετε πολύ καλά την μεγάλη αντήχηση
του ΠΡΕΠΕΙ, του ΜΗΝ και του ΟΛΟΙ ΤΑ ΙΔΙΑ.

...

Θα κάνετε ό,τι κάνω ΕΓΩ, κύριοι,
και φυσικά με τίποτα ΔΕΝ θα κάνετε αυτό που δεν κάνω ΕΓΩ.

Γιατί; Τι γιατί;;
Γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ! Γιατί το λέω ΕΓΩ.

Όταν ΕΓΩ βρεθώ σε άλλες συνθήκες,

τότε θα αλλάξω τους κανόνες και την ηθική, κύριοι,
και ξανά θα σας επιβάλω τα καινούρια μέτρα,

γιατί ΕΓΩ έχω πάντα δίκιο.

Ποιος είμαι ΕΓΩ; Αν έχω το δικαίωμα;
Να σας πω ποιος είμαι ΕΓΩ, κύριοι!

ΕΓΩ είμαι η κοινή λογική, είμαι ο μέσος όρος, είμαι η ίδια η στατιστική…
ΕΓΩ είμαι ο ΘΕΟΣ, κύριοι!
ΘΕΟΣ και ΤΙΜΩΡΟΣ κάθε «αλλιώς».

Και τώρα…
ΣΤΟΙΧΗΘΕΙΤΕ! ΑΝΑΠΑΥΣΗ! ΠΡΟΣΟΧΗ!

Κι άλλες επιλογές… πολλές επιλογές…

Τα κύματα με φέραν’ ως εδώ…
Και δεν πήρα και χαμπάρι·
ξέρετε δα πώς παρασύρεσαι από το ρεύμα.

Εγώ χάζευα τα πλοία
κι αναρωτιόμουν ποιο να πάρω
και για πού…

Δυστυχώς… επτωχεύσαμεν

Δεν θα ‘πρεπε άραγε να γράφω, αν δεν έχω διαβάσει τα άπαντα του Προυστ;

Δεν θα ‘πρεπε να εκφράζω τα συναισθήματά μου;

Δεν θα ‘πρεπε ίσως ν’ ανοίγω το στόμα μου, αν δεν κατέχω 10.000 θεωρίες για να υποστηρίξω αυτό που λέω και 20 τσιτάτα για να το διακοσμήσω;

Δεν θά ‘πρεπε να περιγράψω ούτε καν με μία φράση αυτό που εμένα προσωπικώς μου έμαθε η ζωή, γιατί το έχουνε πει ήδη άλλοι; Ή γιατί το έχουν πει καλύτερα;

Δεν θα με καταλάβετε άραγε, δεν θα μπορέσει κανείς να με συναισθανθεί, δίχως να αραδιάσω 5 εξεζητημένα επίθετα πριν από το ουσιαστικό ΜΟΥ;

Θα φανεί η όποια αλήθεια μου λίγη, μικρή, ασήμαντη;

Ε, δεν πειράζει… Τι να αποδείξει κανείς, γιατί και σε ποιον;

Έτσι κι αλλιώς, στην πραγματικότητα δεν έχουμε και πολλά να πούμε μεταξύ μας·
μόνο το χέρι απλώνουμε με την κρυφή ελπίδα να αγγίξουμε στιγμιαία τον άλλον.

Επιλογές

Τα βουνά τραβήχτηκαν στο πέρασμά του.
Όχι γιατί φοβήθηκαν· ούτε γιατί είχε τη δύναμη να τα μετακινήσει.
Σκέφτηκαν και είπαν μεταξύ τους κάτι απλό:
να του ανοίξουν μια φορά το δρόμο να πάει εκεί που εκείνος ήθελε.
Όχι εκεί που θα τον οδηγούσαν τα 1.000 εμπόδια·
όχι εκεί που το σκληροτράχηλο μονοπάτι με το ζόρι θα τον κατηύθυνε.
Θέλησαν να του δώσουν μια τελευταία ευκαιρία:
να αποφασίσει επιτέλους μόνος του, πού ήθελε να πάει.

Και τότε εκείνος έκατσε στο χώμα.
...

5 ερωτήσεις... που θα κάνατε...

σ' έναν φιλόσοφο

Ποια είναι η δική σου επινόηση, ώστε να συνεχίζεις να ζεις κόντρα στη ματαιότητα των πραγμάτων;

ένα παιδί

Πόσων χρονών είσαι;

ένα μέντιουμ

Βγάζεις πολλά λεφτά απ’ αυτή τη δουλειά, ε;

κάποιον παλιό έρωτα

Βρήκες καμιά καλύτερη από μένα;

στον καθρέφτη

Λες αλήθεια;

Την πρόσκληση την έστειλε η 3 parties a day
Εγώ καλώ τους kyriaz, dora, ellinida, maria, pussy

...

Indian Summer (γλυκιά; επανάληψη)

Ναι, καλέ μου…

Κάθε στροφή του χρόνου
Σού ‘κρυβε άλλη μια πτυχή
Απ’ τη βεντάλια, που ταλάντευες
Στο άλλοτε σίγουρο χέρι σου
Κι έκανες αέρα στα όνειρά σου.

Τώρα πια ασφυκτιάς
Μέσα στο πνιγηρό απομεσήμερο.
Ζωσμένος όλα σου τα όχι
Κι όλα εκείνα σου τα μουδιασμένα ναι
Κραδαίνεις την κλειστή βεντάλια σα μαχαίρι.

Και απειλείς τη ζωή με τη ζωή σου…

...

Τεστάκι

Το αρσενικό με το θηλυκό στοιχείο είναι σαν το σκύλο με τη γάτα.
Ο σκύλος είναι το αρσενικό, το θηλυκό η γάτα.

Τι χαρακτηριστικά έχει ο σκύλος;
Τι χαρακτηριστικά έχει η γάτα;

Μπορείτε να ρωτήσετε κάποιον ποιο απ’ τα δύο προτιμά και θα καταλάβετε προς τα πού κλίνει. Τι είναι ο ίδιος περισσότερο δηλαδή. Γιατί οι άνθρωποι -σε αντίθεση με τα ζώα- δεν είμαστε ακριβώς ό,τι φαινόμαστε με την πρώτη ματιά…

Ο σκύλος αγαπάει το αφεντικό του.
Η γάτα πάλι αγαπάει κυρίως το σπίτι… Για την ακρίβεια συνηθίζει, βολεύεται σε κάποιο σπίτι…
Η ψυχή της όμως παραμένει πάντα αλανιάρα.

Ο σκύλος θα κάτσει να σε περιμένει μέχρι να πεθάνει.
Η γάτα σού τρίβεται μόνο όταν γουστάρει κι όσο της κάνεις τα χατίρια.

Ο σκύλος γαβγίζει άνευ λόγου και αιτίας. Θα σε δαγκώσει αν τον απειλήσεις ή αν έχει σαλτάρει… σαν το ντόμπερμαν, που ο εγκέφαλός του μεγαλώνει πέρα από τα όρια του κρανίου του.
Ή -το κυριότερο- αν το αφεντικό του τον έχει εκπαιδεύσει να το κάνει.
Η γάτα δεν εκπαιδεύεται, ούτε υπακούει. Άμα θυμώσει πολύ -για δικούς της προσωπικούς και συχνότατα ανεξιχνίαστους λόγους- θα σου βγάλει τα μάτια αθόρυβα. Το πολύ-πολύ ν’ ακούσεις την ώρα της τύφλωσης ένα «Κχχχχχχ…»

Ο σκύλος είναι φωνακλάς και καταλαβαίνεις ανά πάσα στιγμή τι σκατά θέλει. Εκτός αν είναι ηλίθιος και δεν ξέρει ούτε αυτός τι θέλει -πράγμα όχι και τόσο σπάνιο.
Για τη γάτα πάλι το μόνο που ξέρεις είναι πότε θέλει φαΐ και χάδια… τα υπόλοιπα παραμένουν κρυφά μέσα στην κεφαλή της, με αποτέλεσμα να αποπνέει έναν αέρα μυστηρίου.

Τέλος, η γάτα είναι παιχνιδιάρα -ξέρει όμως να διασκεδάζει μόνη τον εαυτό της, σε αντίθεση με το σκύλο που σου πρήζει τα… συκώτια.

Γενικώς, ο σκύλος είναι πιο… της παρέας. Η γάτα είναι μοναχική, αναρχική… ανεξάρτητη μεμονωμένη με τάση όμως προς την οκνηρία, την καλοπέραση και το πάχος… άμα της κάτσει…
Ως προς αυτό βέβαια όλα τα όντα ίδια δεν είμαστε;

Allou Fun Park

Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει και ό,τι μπαίνει βγαίνει. Αρχή απαράβατη και η ζωή μας τελικά ένα rollercoaster ή το πήδημα του πετεινού, αν θέλετε. Σου φουσκώνει τα στήθια και σε καταγκρεμνίζει στην άβυσσο, σε γαμάει, το φχαριστιέσαι, και φεύγει. Κάποιοι παλεύουν να απεξαρτηθούν απ’ τις αισθήσεις, κάποιοι πολεμάν ακόμα κι αυτό το ίδιο το συναίσθημα, μα όλα είναι εκεί και σε παραμονεύουν, Πανεπιστημίου και Ακαδημίας γωνία -έστω-, περίπτωση δεν υπάρχει, θα την ξαναφάς την πετριά… Και λέω εγώ και δεν με πιστεύουν: δεν υπάρχει λόγος να ζεις, μην την ψάχνεις, μην ψάχνεις δηλαδή για λόγο, η ζωή μας είναι απλώς ένα Allou Fun Park… Μα εντελώς αλλού όμως…

Σα νά ‘ταν πάντα παρελθόν…

Είναι κάποιες στιγμές που σε στοιχειώνουν αυθωρεί.

Σα νά ‘ταν πάντα παρελθόν, στριφώνουν τη μνήμη σου με ίνες θαρρείς ονείρου.

Στο background συνοδεύονται από κάποια φευγάτη μελωδία και οι εικόνες μισοκρύβονται a priori στο ημίφως.
Είναι σαν τα παιδικά πάρτυ της ζωής μας, όταν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα μάς έκαναν ν’ αναρριγούμε…

Σαν τα τσιγάρα τα απαγορευμένα, που μας έφερναν εκείνην τη γλυκιά, πρωτόγνωρη ζαλάδα…
Σαν ένα φιλί μακρόσυρτο στο στόμα, χωμένοι κάτω από το τραπέζι με τα κεφτεδάκια…
καθώς οι γύρω χόρευαν μπλουζ και κρέμονταν -μαζί και η ζωή τους- από την όποια τυχαία αγκαλιά.

Υπάρχουν στιγμές τόσο μαγικές, τόσο απίθανο να είναι αληθινές, που στ’ αλήθεια μοιάζουν εξ αρχής…

σα νά ‘ταν πάντα παρελθόν.

...

Παίζε, ρε!

Έχω τραβήξει τους πάντες με το κινητό μου. Τις πέρασα με bluetooth στο laptop. Μόνο απ’ αυτές τις διακοπές ήθελα να δω, αλλά περάσαν όλες. Πόσα χρόνια έχω αλήθεια κινητό; Πίκρα... Απώλειες· παντός τύπου. Χαμένοι φίλοι, χαμένες αγάπες, χαμένα φιλιά... Όχι, sorry, παρασύρθηκα: χαμένα μαλλιά... Μόνο κιλά έχουμε κερδίσει. Μα όλοι! Πίκρα, λέμε...

Πόσους νεκρούς μετράω την τελευταία δεκαετία; Έναν μπαμπά, μία μαμά, μία γιαγιά, κάτι φίλους, δύο σκύλους, έναν πεθερό... Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα δηλαδή... Μαζεύουμε τ’ άντερά μας απ’ τα πατώματα και το παίζουμε cool, large και high... Και κάτι έμβρυα... αυτά δεν τά ‘χω στο κινητό. Βγαίναν όμως φωτό υπέρ(η)οχες· μαζί με τ’ άντερά μου...

Ναι... Περίμενα κι εγώ μία αλήθεια και μου βγήκε παραμύθα και γάμησέ τα κι άφησέ τα και ξαναμπεγλέρισέ τα... Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, με λένε και κωλόφαρδη... Κάτι άλλο θα εννοούνε μάλλον, αλλά κάνω πως δεν ακούω και συνεχίζω ακάθεκτη να μπεγλερίζω και κάπως έτσι -καθώς λένε- «και η ζωή συνεχίζεται» κι εγώ, πούστη Χάρε, ξέρε το, μπορεί να μη νικάω, αλλά κάθε φορά που αφαιρείσαι θα σ’το γαμάω το παιχνίδι, και θα σου φέρω κι άμα λάχει και το τάβλι στο κεφάλι. Εις τους αιώνας των αιώνων (λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα). Αμήν.

Η Λιλίκα στο τσίρκο…

Τα δειλινά την έπαιρναν από το χέρι τα στοιχειά
και την οδηγούσαν στον κόσμο του αδιόρατου.
Σ’ εκείνη την απόκοσμη ζώνη του «μεταξύ».

Τα στοιχειά εξαφανίζονταν πίσω από καμπύλες γωνίες
γελώντας χαιρέκακα
κι αφήνοντάς την πάντα μονάχη.

Μονάχη πάνω σε μια ροζ-μωβ κλωστή,
που με δυσκολία άντεχε το βάρος της
ακόμα κι αν αλαφροπατούσε σα γάτα.

Κάποιο στοργικό -είναι η αλήθεια- χέρι
την τραβούσε προς τα κάτω,
προς την αιώνια άβυσσο.

Κι ο ουρανός από πάνω έμοιαζε Αποκαλυπτικός·
γοητευτικός, μα και τρομακτικός
σαν όλους τους αγνώστους…

Ρίχνοντας βιαστικές ματιές ολόγυρα
-όχι πια πίσω· θυμόταν τόσο καλά τι είχε προσπεράσει-
κάρφωνε εν τέλει το βλέμμα μπροστά:

στο κενό ακόμα(;) μπροστά,
που ίσως κάποτε έκλεβε από τα παιδικά της όνειρα
τη διαύγεια…


[ακροβατώντας… πάντα ισορροπώντας και πάντα παραπαίοντας…]

...

Κρίμα

Πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται ένα κακομαθημένο, αλαζονικό παιδί.
Να θυμώνει με βλακείες, να πωρώνεται με μηδαμινότητες, να αντιδρά με βία.

Πιάνω τον εαυτό μου να συγκρίνεται και να ανταγωνίζεται.
Να κλείνεται και να κλείνει απ’ έξω.

Να κατεβάζει πατζούρια προς την αλήθεια του άλλου και να ερμηνεύει κατά το δοκούν.
Ή το επιθυμείν…

Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να μειώσει ό,τι νοιώθει πως τον μειώνει.
Αλλά και να καταστρέφει ό,τι τον κρατάει ζωντανό.

Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να σπάσει τον καθρέφτη.
Μα ταυτοχρόνως να κρυφοκοιτάζεται στο τζάμι απ’ τις βιτρίνες.

Πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται λίγος.
Λιγότερος απ’ ό,τι θα του άρμοζε, λιγότερος απ’ ό,τι θα του άξιζε,
λιγότερος απ’ ό,τι θα μπορούσε.

Και είναι κρίμα…

Ελαττωματικά· διαλέχτε…

Οι άνθρωποι, ό,τι κι αν κάνεις γι’ αυτούς, όσο κι αν τους αγαπάς, όσα κι αν τους δώσεις,
είναι αυτοί που είναι. Πάει και τελείωσε.

Ο ψεύτης είναι ψεύτης. Αργά ή γρήγορα θα σε κοροϊδέψει κι εσένα.
Ο κλέφτης είναι κλέφτης. Ψάχνε ολημερίς τις τσέπες σου…
Ο αχάριστος είναι αχάριστος. Στην πρώτη ευκαιρία θα σε προδώσει.
Ο κομπλεξικός είναι κομπλεξικός. Θα κοιτάξει με κάθε τρόπο να αυτοεπιβεβαιωθεί, χωρίς να υπολογίσει τίποτα και κανέναν.

Είναι η περίφημη ιστορία με τον σκορπιό: «Δεν φταίω εγώ: είναι η φύση μου»

Όταν λοιπόν βλέπεις φύση στραβή, λάμβανε εξ αρχής τα κατάλληλα μέτρα.
Γιατί, όσο κι αν προσπαθήσεις να κατανοήσεις, να αποδεχθείς, ένα είναι το σίγουρο:
Θα το φας το κεντρί… δεν τη γλιτώνεις.

Από ‘κεί και πέρα διαλέγεις και παίρνεις απ' όλες τις κουτσουρεμένες φύσεις του κόσμου τούτου.
Καθείς με τα κριτήρια και κυρίως με τις αντοχές του…

Ρεπόρτο

Αυτόν τον καιρό διαλέγω λεκάνες και μπανιέρες.
Κάνω πιλάτες.
Επιχειρώ αλλαγούλες στο έντυπο, που κληρονόμησα
Παίζω με το Facebook.
Έκανα διάφορες ιατρικές εξετάσεις, να ξέρουμε πού βρισκόμαστε…
Πίνω μπύρες.
Πάσχα πήγα Σκιάθο και πήρα λίγο χρωματάκι, το οποίο βεβαίως-βεβαίως έφυγε…
Μαζεύω σιγά-σιγά το σπίτι για τη μετακόμιση.


Μιλάω με φίλους και πάω βολτίτσες…

Συνειδητοποιώ, πως οι φίλοι για μένα είναι ίσως το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο.

Και τον άντρα μου στους φίλους τον συγκαταλέγω.

Οι ερωτικές σχέσεις υπάγονται μάλλον στον τομέα της ψυχαγωγίας.


Ξεπέρασα σε μεγάλο βαθμό το θάνατο της μάνας μου.
Αν ξεπερνιέται…

Τέλος πάντων δεν με παραλύει πια αυτή η σκέψη.

Συνεχίζω τη ζωή μου από ‘κεί που την είχα αφήσει.

Τελικώς τα πάντα συνηθίζονται…


Σκέπτομαι να κάνω μια νέα επαγγελματική κίνηση.

Με αγχώνει λίγο αυτή η προοπτική, αλλά νομίζω πως έφτασε πια η ώρα να την κάνω.

Αν και προβληματίζομαι ακόμα για τις προθέσεις μου…

ήτοι, γιατί χρειάζομαι επαγγελματική καταξίωση;

Αξίζει τον κόπο;

Φοβάμαι όμως, πως αν δεν το κάνω, δεν θα μάθω ποτέ…

Μάλλον αυτός είναι λοιπόν ο λόγος:

πρέπει πρώτα να κατακτήσεις κάτι,

για να μπορέσεις στη συνέχεια να το απαξιώσεις με αξιοπρέπεια. :)


Αυτά.
Με λένε synas και είμαι καλά!
...

Δια χειρός...

...








Σε λευκή κόλλα γράφτηκε, γι' αυτό είναι λίγο στραβό... :)

Θεωρίες της synas

(μόνο η Ράνια έχει δηλαδή θεωρίες;;)

Όλα τα πράγματα μπορείς να τα κάνεις με δύο τρόπους: τον εύκολο και το δύσκολο.

Πολλοί θεωρούν, πως είναι μαγκιά να τα κάνεις με τον εύκολο. Είναι η λεγόμενη αρχή της ήσσονος προσπάθειας. Και όντως, είναι μια πολύ σωστή θεωρία, όταν αφορά σε πράγματα και καταστάσεις, που έχουν διαδικαστικό χαρακτήρα, όπως να πληρώνεις τους λογαριασμούς, να καθαρίζεις το σπίτι ή να ψωνίζεις…

Στα σημαντικά θέματα της ζωής μας όμως, η επιθυμία να ακολουθούμε τον εύκολο δρόμο είναι άκρως παραπλανητική. Το κυνήγι του αποτελέσματος στηρίζεται σε μια θεμελιώδη ψευδαίσθηση: νομίζουμε πως το συμφέρον μας βρίσκεται στο να κερδίσουμε το έπαθλο. Το έπαθλο όμως είναι το τυρί, που μας αποπροσανατολίζει και μας οδηγεί μαθηματικά στη φάκα.

Το αληθινό μας συμφέρον είναι να γίνουμε πλουσιότεροι μέσα από τη διαδικασία. Ακολουθώντας δηλαδή το δύσκολο δρόμο: την εντρύφηση, την εμβάθυνση στο εκάστοτε αντικείμενο, την κατάκτηση της γνώσης. Ότε και αν έρθει το έπαθλο, σημαίνει απλώς την ώρα να ξεκινήσουμε τη νέα μας περιπέτεια.

Μια ακόμα περιπέτεια ζωής, που θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον εαυτό μας.

Καλή Ανάσταση!

Νοιώθω την έφηβη να φεύγει. Έκατσε εξάλλου τόσον πολύ καιρό…
Νόμιζα, πως την θαύμαζα, πως την ήθελα να παραμείνει αθάνατη.
Άξαφνα μοιάζει όμως τόσο χλωμή… τόσο άξεστη… τόσο ξεπερασμένη…

Νεότης… αυτή η αμετανόητη φάση ζωής...
Γαντζωμένοι μονάχα νοητικά στην ιδέα της προσωπικής αλλαγής,
το μόνο που επιζητούμε είναι να μείνουμε για πάντα ίδιοι… νέοι…
Και να έχουμε όνειρα…
Όνειρα μακρινά και άπιαστα που κάποτε ο άπλετος χρόνος θα πραγματοποιήσει για ‘μάς.

Ο χρόνος…
Ο χρόνος, που απλά έρχεται, διέρχεται και παρέρχεται.
Ο χρόνος που δεν χαρίζει τίποτα πέρα από τη λήθη, την επούλωση
ή -αν συνεργαστούμε μαζί του- την αποδοχή.
Ο χρόνος που πάνω απ’ όλα δεν μας χαρίζεται… Κοροϊδεύουμε, πως τάχα τον κουμαντάρουμε.
Ο χρόνος όμως μας θλίβει… Μας θλίβει και μας καταθλίβει.

Γιατί του αντιστεκόμαστε.
Γιατί θέλουμε να τον κρατάμε όμηρο στη φυλακή των ονείρων μας.
Πλάι στο κουφάρι μίας νεότητας που εκπνέει αυθωρεί και παραχρήμα και
στο όνομα μίας αλλαγής που μόνον κατ’ όνομα επιθυμούμε.

Το μόνον που πραγματικά επιθυμούμε να αλλάξουμε είναι τα έξω μας:
να τα ταιριάξουμε με εκείνα τα παλιά, τα παθιασμένα όνειρα της εφηβείας…
Στην ουσία δηλαδή… ούτε όνειρα δεν αλλάζουμε…

Καλή Ανάσταση!

Τσύλησε…

…ο τέντζερης τσε βρήκε το καπάτσι!!

(Το link το βρήκα από τον glenn τον τρομερό)

...

Παιδιά, εγώ λέω να οργανωθούμε!

Look who’s talking!
(Μου χαλάει και την αισθητική του blog…)

Ο Νίκος Δήμου σκέφτεται να μηνύσει για εξύβριση την Διαρκή Ιερά Σύνοδο,
η οποία σε πρόσφατη ανακοίνωσή της αποκάλεσε τον πολιτικό γάμο «πορνεία»
και ως εκ τούτου όποιον συνάπτει πολιτικό γάμο «πόρνο».
Όποιον δηλαδή -όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Δήμου-
εφαρμόζει έναν ψηφισμένο νόμο του κράτους.

Μακάρι να το κάνει και μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμά του.
Μακάρι να αρχίσουμε να παίρνουμε θέση σε ό,τι μας αφορά
και να προκαλέσουμε με τη συμβολή μας ρήγματα στη σχέση εκκλησίας-κράτους,
μέχρι επιτέλους να σπάσει.

Κι όταν γίνει αυτό, τότε θα μπορέσουμε να αποδεσμευτούμε κι εμείς
από χιλιάδες μικρές και μεγάλες παρεμβάσεις
αυτής της απαρχαιωμένης κοσμοθεωρίας στη ζωή μας
και να μεταμορφωθούμε σταδιακά
από παθητικούς δούλους ενός αποσυντεθημένου Θεού
σε ενεργούς και νομιμόφρονες πολίτες
ενός οργανωμένου και οριοθετημένου από εμάς τους ίδιους κράτους
-ή ακόμα καλύτερα κόσμου.

Ποιος διάολο;

Το σώμα μας είναι δικό μας. Όσο δικό μας είναι το μυαλό μας, όσο δική μας είναι και η ψυχή μας. Όλοι κοιτάμε να το έχουμε υγιές και όμορφο… και όλοι διατεινόμαστε πως το σεβόμαστε. Όμως η ευχαρίστησή του θεωρείται πράγμα κακό.

Το μυαλό έχει το δικαίωμα να φχαριστιέται το καινούριο, τη γνώση, να ικανοποιεί την περιέργειά του, να ερευνά και να μαθαίνει. Η ψυχή να μεθάει με την τέχνη και να πλημμυρίζει από αγαλλίαση και συναισθήματα όλο πάθος. Το κορμί όμως όχι.

Με χίλια ζόρια έχουμε καταφέρει να μπορούμε να του δίνουμε κάποια χαρά πότε-πότε, χωρίς να νοιώθουμε ενοχές. Αλλά σε γενικές γραμμές… Ντρεπόμαστε… ντρεπόμαστε βαθιά.

Μια φίλη μου νοιώθει άσχημα, ακόμα και που βλέπει όνειρα ερωτικά. Η πορνογραφία και τα βοηθήματα θεωρούνται στα όρια της διαστροφής… Πολλοί χωρίζουν άμα πιάσουν το σύντροφό τους να αυτοϊκανοποιείται μπροστά σε μια τηλεόραση.

Μην πάμε σε «παρεκκλίσεις»… Ακόμα κι αυτοί οι «φιλελεύθεροι» (με τον ευρύτερο όρο της λέξης και όχι με τον άλλο, τον καινούριο) τις αντιμετωπίζουν με political correctness… τύπου «Δεν πρέπει να σχολιάζεις τον ανάπηρο…»

Οι περισσότεροι απλώς ντρέπονται να αναφερθούν σ’ αυτά τα θέματα. Ντρέπονται και να τα ακούν. Ντρέπονται και να τα σκεφθούν… Ακόμα κι οι κολλητοί τα συζητούν με μια αίσθηση παραπτώματος να αιωρείται στο δωμάτιο και στην ψυχή τους. Και αν τα καλοσκεφθούν, έχουν έτοιμη μέσα τους μια μομφή για τον φίλο… μην πούμε για την φίλη και μπούμε σε άλλα χωράφια…

Το να κάνεις έρωτα θεωρείται στην ουσία ανήθικο… πλην με τον έναν και μοναδικό σύντροφο που έχεις επιλέξει και συστήσει επισήμως στην κοινωνία. Και με τον έναν και μοναδικό τρόπο που σου έχει επιλέξει και συστήσει η κοινωνία. Κι αυτό στα κρυφά… μην τυχόν και μας ακούσει η μαμά, τα παιδιά, οι δίπλα…

Και οι κρεβατοκάμαρες των ρομαντικών ζευγαριών γεμίζουν ψιθύρους: «Όχι, αγάπη μου… Μα τι λες; Τι είναι αυτά που μου ζητάς; Προς Θεού… Ανώμαλοι είμαστε;» Ψιθύρους που αργά ή γρήγορα σωπαίνουν… που πνίγονται μέσα στα «νορμάλ» ροχαλητά.

Και τα κρεβάτια της «αμαρτίας» ήταν, είναι και θα είναι πάντα γεμάτα… εκεί όπου όλα επιτρέπονται… Και που όλα όμως με κάποιον τρόπο πληρώνονται… Και πάντα οι παραπιεσμένοι θα καταφεύγουν ακόμα και στο βιασμό ή το φόνο για να πληρώσουν μέσα τους τη στέρηση.

Ποιος κατέστησε το σώμα μας αμαρτωλό;
Ποιος διάολο(!) το διαχώρισε από τον υπόλοιπο εαυτό μας;

Μαύρα σκοτάδια

Οι άνθρωποι κάνουν προβολές των βιωμάτων και πεποιθήσεών τους πάνω στους άλλους.
Δεν τους βλέπουν όπως είναι.

Οι άνθρωποι αυτοπροβάλλονται πάνω στους άλλους και λαμβάνουν πίσω μία ψευδή αντανάκλαση.
Δεν έχουν ιδέα τι είναι.

Ποιος μπορεί να πει εντέλει τι είναι κάποιος;
Στατιστικά συμπεράσματα ίσως; Πόσοι λένε τι;
Διαίσθηση;

Πάντως… λέμε, πως ο καθείς ζει στην κοσμάρα του. Δεν ζει στην κοσμάρα του. Ζει σε μια κοσμάρα, που απορρέει από τη σύγκλιση των κοσμάρων όσων συναναστρέφεται και έχει συναναστραφεί. Και των γενικότερων βέβαια κοσμοθεωριών και πρακτικών της εποχής.

Φοβάμαι, πως όσον αφορά το κοινωνικό μας είναι -αν υπάρχει κάτι τέτοιο- και γίγνεσθαι, είμαστε εντελώς ετεροπροσδιοριζόμενα όντα.

Και η όποια ουσία μας παραμένει στα σκοτάδια αναδίδοντας μονάχα ένα ακαθόριστο άρωμα εαυτού…

Ρεαλιστικές απαντήσεις σε σουρρεάλ ερωτήσεις

Γιατί κλαις;
('Σύ δεν ήσουν που γέλαγες χτες;…)
Γιατί μερικές φορές δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Γιατί μερικές φορές νοιώθω θλίψη. Πόνο. Αδιέξοδο. Πένθος.

Γιατί δεν κλαις;
Για να μην με λυπούνται και πρωτίστως για να μη νομίζουν πως θέλω να με λυπηθούν.

Πού είναι ο βάλτος;
Εκεί που δεν τρέχει το νερό αβίαστα.

Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Το βόλεμα. Στο βόλεμα.

Πού συναντάς μία εντελώς δική σου άβυσσο;
Mε γοητεύει η άβυσσος… Στον έρωτα και στο θάνατο.

Περιφρονείς κάτι;
Περιφρονώ; Δεν ξέρω… Σίγουρα πάντως τσαντίζομαι.

Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Όταν ερωτεύομαι, είναι για πάντα. Εκτός κι αν εννοούμε κάτι άλλο…

Γιατί πωλούνται τα "έργα τέχνης";
Υπάρχουν λάτρεις, μανιακοί, έμποροι, ξιπασμένοι κι άξεστοι, που πάνε να πιαστούν από άλλου χάρισμα κι από άλλου δόξα.

Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Ναι. Η τέχνη είναι το αντίπαλον δέος της φύσης. Μια χαρά όρος είναι, ακόμα και για τις παπάρες.

Do you remember revolution?
Προσπαθώ να μην ξεχνώ την έννοια τουλάχιστον…

Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Δεν φημίζομαι για την πίστη μου σε τίποτα… Μερικές φορές όμως σκέπτομαι, μακάρι να το ανέβαινα το βουνό, ακόμα και με ηλίθια κίνητρα.

Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Προς στιγμήν σκέπτομαι να κόψω το τσιγάρο, μιας και το ψυγείο μου λειτουργεί κανονικά.

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Όχι, δυστυχώς… Μπορώ όμως να πλακωθώ μαζί της. Ή να της κάνω τα γλυκά μάτια… μπας και τη ρίξω…

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ' το νόμο;
Όχι. Με τίποτα. Ένα μπερντάκι ξύλο όμως πιθανώς να έπεφτε.

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Γιατί να με συλλάβουν, καλέ; Και τι το ιδιαίτερο έχει η Αχαρνών;

Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ;
Ε, όχι και να πάθω ζάχαρο για έναν μαλάκα… Έτσι κι αλλιώς βιτρίνα είναι…

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Προσπαθώ να μην έχω σάπια δόντια, γιατί πονάνε… Τα σφραγίσματά μου πάντως θα στα έδειχνα και για πλάκα.

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένη;
Κάτσε να βγω και τα λέμε!

(Ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση τής 3 parties a day και αναμένω απαντήσεις από τον Μάριο, τη Σίντυ και τον Άγγελο)

Free Press

Θα θέλατε να μου πείτε τη γνώμη σας για τα περιοδικά free press;
Τα διαβάζετε;
Και τι θα σας ενδιέφερε να διαβάζετε μέσα σ’ αυτά;

...

Χμμμμ…

Γιατί, ρε παιδιά, δεν μπορώ να πιστέψω
πως οι Αμερικανοί είναι τόοοσο μαλάκες;

(είναι δηλαδή… αλλά όχι σ' αυτά…)

Κάποιες φορές…

Κάποιες φορές,
οι μέρες σου φωτίζονται χωρίς να πάρεις αυτό που θέλεις.

Κάποιες φορές,
αρκεί απλώς να αποδεχτείς αυτό που σου προσφέρεται.


Κάποιες φορές,
η ζωή ξέρει καλύτερα τι πραγματικά έχεις ανάγκη…

...

Χύμα σκέψεις

Οι άλλοι

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πηγή μεγάλης χαράς, μα είναι και δεσμευτικές.
Δημιουργούν ευθύνες και υποχρεώσεις.

Η ρήξη μίας σχέσης δημιουργεί πόνο, αλλά ταυτοχρόνως και ένα αίσθημα απελευθέρωσης.
Και η στέρηση κάθε επαφής την ψευδαίσθηση της αυτοτέλειας.

Στην πραγματικότητα θέλουμε την ανθρώπινη επαφή χωρίς τις δεσμεύσεις της.
Θέλουμε να επιβάλλουμε τους δικούς μας όρους.
Θέλουμε να παίρνουμε όλα όσα θέλουμε, αλλά εμείς να δίνουμε μόνο ό,τι θέλουμε και όποτε θέλουμε.

Υπάρχει κάτι το ασύμβατο στις επιθυμίες και τις ανάγκες των ανθρώπων.
(Κάπου εδώ κολλάει η «χημεία» και το «timing»).

Προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν και να συμβιώσουν, άλλοι άνθρωποι υποτάσσονται, άλλοι συμβιβάζονται, άλλοι επιζητούν τον απόλυτο έλεγχο και άλλοι αναχωρούν.

Η επιλογή

Η επιλογή είναι βασικά θέμα ιδιοσυγκρασίας.
Κλίνουμε ιδιοσυγκρασιακά προς κάποια κατεύθυνση και συν τω χρόνω την στολίζουμε με ένα βιωματικό και ένα θεωρητικό υπόβαθρο.

Αν οι καταστάσεις που μας τυχαίνουν μας επηρεάζουν; Πιθανώς να αλλοιώνουν ελαφρώς τις δοσολογίες μέσα μας, όμως νομίζω πως στην ουσία δεν… Γιατί τις καταστάσεις τις εκλαμβάνουμε και τις αντιμετωπίζουμε κι αυτές βάσει της ψυχοσύνθεσής μας.

Βέβαια όλοι έχουμε απ’ όλα μέσα μας… Μια μας βγαίνει το ένα, μια το άλλο… Γι’ αυτό και αργούμε να κατασταλάξουμε. Αμφιταλαντευόμαστε στη νεότητα, σιγά-σιγά όμως ό,τι έχουμε μέσα μας σε μεγαλύτερη δόση από τα γεννοφάσκια μας υπερισχύει…

Ωριμότητα

Αυτό λοιπόν δεν είναι η «ωριμότητα»; Παίρνεις απόφαση τι είσαι και βαδίζεις από ‘κεί και πέρα σύμφωνα με αυτό και δεν ξεκουνιέσαι με τίποτα.

Γερνώντας, λέει, ο άνθρωπος τονίζονται όλα τα χαρακτηριστικά του: ο τσιγκούνης γίνεται πιο τσιγκούνης, ο γκρινιάρης πιο γκρινιάρης και πάει λέγοντας. Δεν γίνονται πιο… απλώς αφήνουν τον εαυτό τους να είναι ό,τι είναι σε όλο του το μεγαλείο. Σχεδόν αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων.

Συμπέρασμα

Τελικώς μου φαίνεται, πως η όλη διαδικασία της ζωής μας είναι να βρούμε επιχειρήματα -εσωτερικά και εξωτερικά, βιωματικά και θεωρητικά- για να στηρίξουμε αυτό που είμαστε από τη φύση μας.

Και οι άλλοι είναι βοηθητικοί σ’ αυτήν τη διαδικασία: πρέπει να υπάρχει κάποια διαδραστικότητα, για να ανακαλύψουμε και να αποδεχθούμε τη φύση μας.

Παιχνίδι να γίνεται, με λίγα λόγια… Στην ουσία καθείς υπάρχει κυρίως για να βρει τον εαυτό του. Τι να τον κάνει να τον βρει; Αυτό, με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ να σας το πω… Είναι μυστικό!

Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ.

Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ.
Η παραίτηση είναι μέσα μου συνώνυμο της ήττας.
Αν είναι, ας με απολύσουν τουλάχιστον,
να πάρω και την αποζημίωση!

Όχι, δε νοιώθω πως η ζωή μού χρωστάει.
Αντιθέτως, νοιώθω πως εγώ χρωστάω στη ζωή.

Ναι, αποδίδω αξία στη ζωή.
Όταν γεννιέσαι, γεννιέσαι για να ζήσεις.
Γεννιέσαι γιατί έχεις τη θέληση να ζήσεις.
Αλλιώς θα ψόφαγες μες στην κοιλιά της μάνας σου.

Αν στην πορεία δεν θέλεις πια να ζήσεις
και είσαι σίγουρος γι' αυτό και μάγκας,
τραβάς μία αυτοκτονία
και τελειώνει η βραχύβια ιστορία σου.

Να συνεχίζεις όμως να ζεις
βγάζοντας τη γλώσσα στη ζωή
μέσα στην οποία και λόγω της οποίας
υπάρχεις κι εσύ κι η γλώσσα σου,
μου φαίνεται απλώς αφύσικο.

Και αγενές…

Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ.
Κι αν δεν μ’ αρέσει η ζωή μου,
την ανταλλάσσω με μιαν άλλη.
Πάντα υπάρχουν ζωές να ζήσεις
-ακόμα και κλεμμένες.

Φτάνει να έχεις το κουράγιο
ν’ απλώσεις το χέρι σου…

Στο κάτω-κάτω τι έχεις να χάσεις;
Τη ζωή που με τόση άνεση περιγελάς;

Ή ταν ή επί τας

Τα πειράματα είναι περιθωριακές ανάγκες της περιέργειας.
Η πραγματική ανάγκη χτυπάει σταυρό.
Δεν ψάχνεται.
Ούτε αναρωτιέται.
Ξέρει εκ των προτέρων.
Και ξέρει και πότε θα μείνει ανικανοποίητη…
Όλα τα ξέρει η πουτάνα η ανάγκη.
Και δεν τ’ αφήνει ποτέ έτσι… εκκρεμές.
Την βρίσκει την άκρη.
Ή που θα σκοτώσει ή που θα σκοτωθεί.

...

Περιμένοντας απλά το καλοκαίρι...

…δίχως πίστη
κι ανέγγιχτη από τη χάρη του Θεού σας,
με προσπερνούν την Άνοιξη

οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοί σας

[τη μάνα ήξεραν όμως να μου την πάρουν

στην άλλη μεγάλη τους γιορτή

το Νοέμβρη, στον «Ευαγγελισμό»]

κραδαίνοντάς μου από μακριά

κάτι μαραγκιασμένα κρίνα,

κι αφήνοντάς με πάντοτε μονάχα

με μια ελαφρά αλλεργία

και μια λανθάνουσα μελαγχολία.
...

Σαν μια ευχή...

«Με φωνάζουν νέα ταξίδια!
Θα ήθελα να με θυμάστε σαν μία ευχή για σας μέσα στο σκοτάδι!
Να είσαστε όλοι καλά!»

Πηγή Καφετζοπούλου
(Ανδρομέδα, Πυθία)

Μιαν άνοιξη λοιπόν,
τον περσινό το Μάρτη,
έγινες σύννεφο μαζί και γη,
μα πάνω απ' όλα -όπως τό ήθελες-
για όλους μας ευχή…

Υ.Γ. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα για το ιδιαίτερο αυτό πλάσμα,
ας ρίξει μια ματιά στο αφιέρωμα του αγαπημένου της φίλου, του kyriaz.
Αξίζει τον κόπο…

...

Συμπληρωματικά

Όταν αρχίζουν οι πράξεις, τα λόγια στερεύουν…
Μαζεύουν, γίνονται μία μικρή, απορροφητική μπαλίτσα,
βουβή εσωτερική διεργασία στο πίσω μέρος του μυαλού· επιφυλάσσονται.
Μόλις «κάθεται» η δράση, βγαίνουνε πάλι στο προσκήνιο…
να σου πουν τα μαντάτα.

Όποιος μιλάει πολύ, δεν κάνει τίποτα.
Μα κι όποιος πάει συνεχώς και έρχεται,
η νόηση μπερδεύει τις διαστάσεις των πραγμάτων…

Εναλλαγή·
αν ακουμπάς πάντα στο ίδιο πλευρό, κάποτε σακατεύεσαι…
...

Χάνοντας τον έλεγχο

Κάποτε ήθελα να κάνω σπαγκάτ και δε μπορούσα.
Έφτανα μέχρι ενός σημείου.

Μόνο μια μέρα που έτρεχα
-γυμνή και βρεγμένη-
στον μακρύ διάδρομο ανάμεσα στο μπάνιο και το δωμάτιο μου,
γλίστρησα και τα πόδια μου άνοιξαν
μέχρι που το κορμί μου άγγιξε το πάτωμα.


Τα όρια μου τα έσπαγα πάντα, μονάχα όταν γλιστρούσα…

...

Ποιος δεν φοβάται το μεταίχμιο;

Συννέφιασε πάλι. Μόνο με ηλιοφάνεια λειτουργώ. Οι σκιές με φοβίζουν και με κρατούν κλεισμένη στο σπίτι. Όχι όμως και το σκοτάδι. Το σκοτάδι το αγαπώ και το τιμώ με όλο μου το είναι. Αυτό το ενδιάμεσο με τρομάζει.

Η χειρότερη στιγμή το μούχρωμα: δεν βλέπω καλά ούτε καν να περπατήσω, έχω την αίσθηση πως χάνω το φως μου, πως δεν είμαι πια εγώ. Το λυκόφως της αυγής φτιάχνει κι αυτό αυτόχειρες. Μα όποιος έχει ζήσει τις μέρες του και τις νύχτες του το ξέρει: ακόμα και αν νυστάζει εξωφρενικά, μπορεί να περιμένει τον ήλιο να υψωθεί και μετά να γείρει με την παρήγορη σκέψη πως σαν ξυπνήσει θα είναι ακόμα ημέρα.

Κάποτε βγήκα να πάω σχολείο -πάντα ξεκινούσα πριν ξημερώσει- και όλα μου φαίνονταν περίεργα… Σα να είχε γίνει πυρηνικό ολοκαύτωμα καθόσον κοιμόμουν και δεν το είχα ακόμα μάθει: ξύπνησα την σωστή ώρα, 6.30, είχα όμως περάσει ολόκληρη τη μέρα στην αγκαλιά του Μορφέα και βρέθηκα να περιμένω το λεωφορείο μετά τη δύση…

Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να κοιμηθούν, μην τυχόν και δεν ξαναξυπνήσουν. Εγώ φοβάμαι, πως θα ξυπνήσω αργά… και θα ‘ναι ήδη νύχτα…
Όχι, δεν με τρομάζει η νύχτα· μα θέλω να ζω πρώτα τη μέρα της… Και να κλειδώνομαι τα ηλιοβασιλέματα -στο μεταίχμιο- μέσα στον εαυτό μου…

Περί «γαλήνης»

O nyktipolos ή αλλιώς vromios γράφει ένα μυθιστόρημα. Αντιγράφω κάποιες παραγράφους του (όχι ακριβώς συνεχόμενες):


… Η γαλήνη του, ο βαθύς ύπνος κι η ηρεμία του δεν είναι μια ευθεία γραμμή, δεν είναι η ζωή στο μηδέν της αηδίας, αλλά η ταραγμένη μέσα στη γαλήνη της ζωή, ενός ανθρώπου ξεγυμνωμένου από κάθε πίστη!

… Ταραγμένη, γιατί καμιά γαλήνη που κολυμπάει στα ατάραχα νερά του Μηδέν και του Τίποτα δεν είναι ατάραχη. Στην ουσία, αυτό που ο κόσμος γύρω από ένα τέτοιο πνεύμα αντιλαμβάνεται σαν γαλήνη, είναι απλά μια άρνηση της θέλησης να θελήσει, μια άρνηση της ζωής να δράσει. Με λίγα λόγια, είναι μια γαλήνια αντίφαση. Γιατί κάθε μόριο της ανθρώπινης ύπαρξης επιθυμεί την φυλακή, ή τον τροχό του Ιξίωνα αν θέλετε, της θέλησης για ζωή. Όμως το πνεύμα δεν βρίσκει Τίποτα για να διοχετεύσει αυτή τη θέληση, η οποία καθώς δεν εκφορτίζεται, επιστρέφει μαινόμενη και ταράζει τα πηχτά, γαλήνια νερά του Τίποτα.

… Σε τι διαφέρει λοιπόν, τι είναι αυτό που διαχωρίζει την κατάσταση του Βασίλη που τόσο πομπώδικα ο αφηγητής ονόμασε τραγική, από την αηδιαστική ευθεία γραμμή της μάζας;

Μια λεπτή γραμμή…

… Αυτή η γραμμή είναι η γνώση, η βιωμένη γνώση. Ο Βασίλης βιώνει αυτό το βύθισμα στο Τίποτα με πλήρη συνείδηση, με μια ψυχή που σπαράσσει από αυτή τη γνώση και μια θέληση που ξέρει τι την παραλύει αλλά δεν μπορεί να αντισταθεί γιατί έχει χάσει το νόημα -βιώνει δηλαδή αυτή την παράλυση τραγικά, σε αντίθεση με την ασύνειδη κατάσταση της μάζας που νιώθει μιαν ενόχληση, μια ενόχληση που ταράζει το ευαίσθητο νευρικό της σύστημα, αλλά δεν ξέρει τι, δεν ξέρει πού, δεν ξέρει πώς (στην ουσία δεν αντιλαμβάνεται καν ότι ασθενεί) -βιώνει δηλαδή αυτή την παράλυση σαν νεύρωση.



«Γαλήνη» λοιπόν: νεύρωση στον μέσο άνθρωπο, τραγική παράλυση στον ενσυνείδητα βιωματικό (λεπτή κόκκινη -αδιόρατη- γραμμή).
Μα… δεν είναι και ύστατο επίτευγμα; What about nirvana?
Δεν είναι η αποδοχή της ύπαρξης και της αλήθειας των πάντων χωρίς διακρίσεις;
Όταν το Μηδέν αντικατοπτρίζει το Όλο;

Όμως: έχει τελικώς ο Άνθρωπος τη δυνατότητα να βιώσει την απουσία κάθε πίστης, κάθε περιχαρακωμένης «αλήθειας», την διάχυση -ή μήπως ακύρωση;- του ίδιου του τού Εγώ, χωρίς πόνο; (το πέρασμα είναι αναπόδραστα οδυνηρό)· και χωρίς να συντριβεί μέσα στην αντίφαση;
Ιδού η απορία…


(Οι υπόλοιπες θρησκευτικές «γαλήνες» στηρίζονται στην απόλυτη Πίστη. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Αυτήν την προσέγγιση, θα με συγχωρήσετε, αλλά αν και είναι μάλλον πιο δημοφιλής, αδυνατώ προσωπικώς να την κατανοήσω έστω και στο ελάχιστο. Αν κανείς έχει την παραμικρή ιδέα… ας μας την αναπτύξει…)

Ροπές

«Τις απόκριες φανερώνονται οι πουτάνες
και
τα Χριστούγεννα οι χαρτοπαίκτες»,


έλεγε ο πατέρας μου…

ΛΟΛ!
...

Ο Σεφέρης στη Μαρώ

Αθήνα, Κυριακή πρωί 29 Σεπτεμβρίου 1940

Μόλις τώρα πήρα το πρωινό μου και διάβασα τα γράμματά σου. Ανάσανα που ξέρω πως έρχεσαι την Παρασκευή. Δεν ξέρεις πώς σε περιμένω. Γιατί αυτές τις τελευταίες μέρες σ' έχω φριχτά επιθυμήσει. Τι τα θέλεις, σε στερήθηκα όλο το καλοκαίρι και γιατί ήσουν μακριά και γιατί, ίσως μ' όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες, και όταν ήσουν ακόμη κοντά μου, δεν σε είχα όπως θα το ήθελα.

Όλο μου το σώμα πονεί από επιθυμία. Σκέφτομαι πως μπορεί να σε κρατήσω γυμνή απάνω μου και όλα τα άλλα χάνουνται, όπου και να βρίσκομαι, ό,τι και να κάνω. Είναι αστείο κάποτε να βλέπω τον εαυτό μου σαν ένα υπνοβάτη ή σαν ένα τυφλό που σε ψάχνει με τις παλάμες απλωμένες και με τα μάτια κλειστά.

Είμαι ελεεινά καυλωμένος, χρυσό, και δε σκέπτομαι τίποτε άλλο παρά πώς να σε γαμήσω ατέλειωτα μια ολόκληρη νύχτα. Και δεν μπορώ να σου γράψω αλλιώς.

ΓΙΩΡΓΟΣ
Υ.Γ. Γράψε μου δυό λόγια, μόλις λάβεις το γράμμα. Και μην ξεχνάς να γράφεις σωστά τη διεύθυνσή μου.

(Είδα στον kyriaz ένα σχετικό μπλογκοπαίχνιδο και είπα να επαναφέρω αυτήν την παλιά ανάρτηση)




Καλό μας μήνα!
Και μην ξεχνάμε τα βραχιολάκια μας… μην μας κάψει ο ήλιος, ο έρωτας, το τζάκι…

...

Θεαματικότητα

Τ' άστρα γεννιούνται

και σβήνουν αθέατα
στην εποχή τους.

Σα να πρέπει να κόβουμε ζγα-ζγα…

Έχω ψιλοφρικάρει. Πεθαίνει ένας φίλος μου από καρκίνο του οισοφάγου. Είναι ο δεύτερος φίλος που χάνω από τον ίδιο λόγο. Κι οι δυο γύρω στα 45. Ποτό-τσιγάρο από μικροί -ο μοιραίος συνδυασμός. Δεν με βλέπω καλά…

Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου σε όποιον κάνει τις ίδιες μαλακίες…

Οπότε…

Καλό καλοκαίρι!

Είθε αύριο όλοι οι ευτυχείς εραστές της ζωής να περάσουν,

όπως ακριβώς το έχουν φτιάξει στο μυαλό τους.

Οι υπόλοιποι… οι προσωρινώς ή μονίμως καταθλιπτικοί…
να πά' να γαμηθούμε! Μέρα που είναι!

Εγώ θα πάω επιτέλους ν' ασχοληθώ με το καινούριο μου σπίτι.
Γαμήσι είναι κι αυτό… Άσε που σου μένει και κάτι…

Φιλιά σε όλους!

...

Χαμένη… στη μετάφραση

Τι όμορφο να χάνεσαι στη σκέψη ενός άλλου.
Ολόκληρο το είναι σου να το βυθίζεις μέσα στο άγνωστο είναι του.
Να προσπαθείς να δεις πώς έβλεπε, να νοιώσεις… τα δικά του.
Και να παλεύεις να τα φέρεις μέσα σου… να καταλάβεις.
Για να τα κάνεις πάλι λέξεις.
Για να τα μεταφράσεις στα δικά σου… τα γνωστά.
Διαδικασία κατ’ ουσίαν και εις βάθος ψυχαναλυτική.
Σα να απεκδύεσαι τον εαυτό του και ταυτοχρόνως να βουτάς μέσα σ’ εσένα.
Μαγικό… Σχεδόν λυτρωτικό… προς ώρας.

Γενικούρες

Όταν βουλιάζεις μέσα σε άμμο κινούμενη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βουτήξεις αυτοβούλως ολόκληρος μέσα στη λάσπη -για να επιτύχεις το οριζοντίως. Ήτοι να μην την αφήσεις να σε ρουφήξει καθέτως που η επιφάνειά σου είναι μικρή, λεία εύκολη στις σκοτεινές ορέξεις της.
Λαμβάνεις λοιπόν στάση μπρούμυτη κι ακολουθείς τη γνωστή, παλιά, δοκιμασμένη συμβουλή:
«Σκάσε τώρα και κολύμπα!»
Αν αφεθείς, αν μείνεις σε θέση ευκολίας, αν αποσβολωθείς και τα χάσεις… τον ήπιες. Όχι, ψέματα… σε ήπιε (το ίδιο δεν είναι; Αυτή η αργκό… τόσο ευπροσάρμοστη γλώσσα· πλαστελίνη σαν την καημένη την καρδιά μας την αγαπησιάρα, που την προσφέρουμε δεξιά-αριστερά -λες και δεν ξέρουμε, λες κι είμαστε ακόμα παιδιά- να παίξουμε όλοι μαζί παρέα… και μας την επιστρέφουν πάντα κώλος)

Γαμώτο…

Τα Σάββατα δεν βγαίνω, δεν έβγαινα ποτέ.
Ακόμα και παλιά που κάθε μέρα τριγυρνούσα,
τα Σάββατα έμενα μέσα.

Χθες ήταν Σάββατο· το κομπιούτερ ήταν κατειλημμένο
κι έτσι ξάπλωσα στο κρεβάτι και χάζευα το «Στην υγειά μας».
Αφιέρωμα στον Μαχαιρίτσα και τους φίλους του
κι εγώ που αποφεύγω τα ελληνικά, χάθηκα μες σε τραγούδια, που πάντα αναρωτιέμαι από πού διάολο τα ξέρω…

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνθέσει τελικώς πολλά…
Κι από παλιά… Μια ωραία παρέα ήταν, 20 χρόνια μαζί,
άνθρωποι όλοι ταλαντούχοι, και κάπου τους ζήλεψα.
Χωρίς φρουφρού κι αρώματα
και δίχως δόντια να γυαλίζουν στο σκοτάδι,
με έχωσαν μες στα παπλώματα
και με ταξίδεψαν μέσα στον εαυτό μου.

Μέσα στις αντιφάσεις μου.
Μέσα σε σκέψεις και συναισθήματα αντικρουόμενα.
Μέσα σε ζωές υπαρκτές, ανύπαρκτες και εν δυνάμει.
Μέσα σε ανικανοποίητες επιθυμίες και κρυφές ενοχές.

Έκλαψα για όσα αδυνατώ να δώσω και για όσα αρνούμαι να πάρω.
Για τα ανώφελα πείσματα και τις πεταμένες στιγμές.
Για τα αδιέξοδα, τις επιλογές και τις αποφάσεις.
Για τους αγαπημένους που χάθηκαν και γι’ αυτούς που θα χαθούν.

Δεν έκλαψα με αναφιλητά, αυτά είναι πια σπάνια
και φυλαγμένα για τις ώρες εκείνες που δίχως αυτά, γίνονται επικίνδυνες.
Ήταν το κλάμα το βουβό, το παράπονο, το γαμώτο.

Που τίποτα δεν μπορεί να είναι αρκετό,
που τίποτα δεν κάνει τον κύκλο του χωρίς να σε πληγώσει
–και να το πληγώσεις-,
που όλα τελειώνουν άδοξα
και στην καλύτερη περίπτωση με ένα τεράστιο χασμουρητό.

Γαμώτο… ένα τεράστιο γαμώτο ήταν και πάλι αυτό το Σάββατο…

Ένα όνειρο αλλόκοτο…

Ήμουν σε μία αίθουσα, σε μια συνηθισμένη καφετιά τάξη σχολείου, γεμάτη ανθρώπους. Ο ένας σχεδόν πάνω στον άλλον, στριμωχνόμασταν να χωρέσουμε όλοι εκεί μέσα.

Κάτι παράξενο όμως συνέβαινε. Στην άκρη του χώρου, καβάλα σ’ έναν ελέφαντα -στολισμένο, όπως κάνουν στις Ινδίες και γύρω εκεί- ήταν ένα παιδί. Ένα αγγελούδι πανέμορφο και χαρισματικό, τόσο μικρούλι όμως, σχεδόν μωρό, που είχε επιλεχθεί να κάνει κάτι παράδοξο: με τόξο χρυσό κι ασυνήθιστο, μοναδικό, έπρεπε να σημαδέψει 5 άλλα παιδάκια, προκαθορισμένα. Έπρεπε να τα σκοτώσει.

Αλλιώς… μέσα στην αίθουσα ήταν ένας σκοπευτής, άνδρας αδίστακτος και μισητός, που πυροβολούσε αδιακρίτως και χωρίς ίχνος ενοχής όποιον έβρισκε μπροστά του. Τα παιδάκια ήταν θυσία -ποιος ξέρει σε ποιον;- για να σωθούν όλοι οι άλλοι. Κι εκείνος φρόντιζε να εκτελεσθεί αυτή η μυστήρια εντολή-ανταλλαγή.

Το παιδί σημάδευε με το τόξο του, ήταν άριστο, πετύχαινε με μιας κάθε του στόχο. Το ίδιο και ο σκοπευτής. Οι άνθρωποι ούρλιαζαν, κρύβονταν κάτω από τα θρανία, δίπλα στα πτώματα και το αίμα των ως εκείνην τη στιγμή ατυχεστέρων…

Κάποτε σκότωσε -νομίζαμε- ο μικρός σωτήρας μας τα 5 παιδιά. Φωνάξαμε στον σκοπευτή να σταματήσει. Έγινε ησυχία. Όμως από μια γωνιά της αίθουσας άρχισε να κλαψουρίζει ένα νήπιο μες απ' την αγκαλιά της μάνας του, η οποία μάταια προσπαθούσε σκεπάζοντας του το κεφάλι με μια κουβέρτα που τό 'χε τυλιγμένο, να το κάνει να σωπάσει.

Το χαρισματικό παιδί είχε σκοτώσει μόνο τα 4…

Ο σκοπευτής ξανάρχισε να πυροβολεί. Πανζουρλισμός. Ο ελέφαντας, τρομαγμένος απ' αυτήν την απότομη εναλλαγή των καταστάσεων, αφηνίασε· σηκωνόταν στα πίσω του πόδια, γύρναγε γύρω από τον εαυτό του, προσπαθούσε να πετάξει το παιδί από την πλάτη του. Κι εκείνο πάσχιζε με κάθε μόριο του κορμιού του να τον τιθασεύσει, ενώ ταυτόχρονα αγωνιζόταν να κρατήσει το χέρι του σταθερό, να σημαδέψει το εναπομείναν βρέφος. Που κανείς δεν λυπόταν, πέρα απ' τη μάνα του…

Κι έκλαιγε ο μικρός φονιάς… ο άγγελος-φονιάς…

Έκλαιγε με κλάμα βαθύ, γοερό, σπαρακτικό. Έκλαιγε που δεν κατόρθωνε αυτό που έπρεπε να κάνει, την θηριωδία που κάποιες άγνωστες αρχές το είχαν προορίσει να φέρει εις πέρας. Πάλευε με τον ελέφαντα, πάλευε με το τόξο, πάλευε με την ψυχή του και με την ακατανόητη μοίρα του·
κι έσκιζε αυτό το όλο ενσυναίσθηση κλάμα του κάθε καρδιά στα δύο.


Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Κοίταζα να κρυφτώ από τον σκοπευτή, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Το μόνο που μ' ένοιαζε εκείνην την ώρα ήτανε να σωθώ. Έτρεξα στις σκάλες μα ήξερα, πως δεν υπήρχε διαφυγή. Πως μοναδική μου -μοναδική μας- ελπίδα ήταν να τελειώσει το παιδί με το ολόχρυσο τόξο αυτό που είχε αρχίσει. Αλλιώς ήμασταν όλοι χαμένοι…


Καμία ιδέα;

Μία μικρή διαφορά

Τα όνειρα των κοριτσιών είναι γραμμένα με κραγιόν στον καθρέφτη.
Και των αγοριών… στον καθρέφτη…
Μόνο που αυτά χαράζουν βίαια με μαχαίρι το γυαλί.

Τα κορίτσια έχουν πάντα κάποιο κραγιόν στην τσάντα τους.
Λίγο με το μανίκι και σβήστηκε το όνειρο.
Καινούρια «για πάντα» σχηματίζονται καθώς βάφουν τα ωριμότερα χείλη.

Τα καημένα τα αγόρια με τα χρόνια γεμίζουν τον καθρέφτη.
Δεν τους μένει, παρά να βαθαίνουν με μανία εκείνα τα ίδια, τα παλιά·
τα χαραγμένα «μόνο για λίγο» στο γυαλί και στην καρδιά τους με μαχαίρι…
...

Δεν είναι αυτή η ώρα να πονάς…

Τα μαργαριτάρια στο λαιμό σού ‘φέραν ατυχία.
Δεν είναι τα μαργαριτάρια για έρωτες,
στο είχα πει…
είναι μονάχα για κηδείες.

Σπασμένες τώρα Αφροδίτες,
κατρακυλούν σα δάκρυα, της θάλασσας οι χάντρες
στα πόδια σου κι ανήμπορη να δεις -όλα θολά-
πεσμένη χάμω… πώς να μπορέσεις…

Δε μαζεύονται, μάτια μου,
όσα από πάνω σου έπεσαν…
Χάνονται, γυρνάνε στο βυθό τους,
κλειδώνονται ξανά μέσα στα στρείδια της σιωπής.

Πονάς; Σε σκιάζει το σκοτάδι;
Τραγούδα, καλή μου…
Τραγούδα σα να ‘ναι ακόμα χθες
και ύψωσε το βλέμμα προς τον ουρανό…

Γιατί θά ‘ρθει στιγμή
που η καρδιά σου δεν θ’ αντέξει.
Εκείνη -μόνον εκείνη- την ύστατη στιγμή
σαν από θαύμα
θα αναδυθούν και θα δεθούν πάλι μαζί
τα άσπρα σου μαργαριτάρια,
σφιχτά γύρω από το λαιμό σου
και θα ξαπλώσεις πλάι του. Για πάντα…
...

Μαζέψου

Μπορεί κάποιος που έχει γεννηθεί όμορφος να κατακρίνει έναν άσχημο -ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να βελτιώσει την εμφάνισή του- ως ρηχό;

Μπορεί ένας επαγγελματικά επιτυχημένος άνθρωπος να καταφέρεται εναντίον των φιλόδοξων νέων για έλλειψη ιδανικών και αξιών; (Για θυμήσου καλύτερα… και δες το παράδειγμά σου)

Μπορεί ένας γεννημένος πλούσιος, να μιλά για την «κατάντια του σημερινού(!) ανθρώπου» να θέτει ως πρωταρχικό στόχο της ζωής του το χρήμα;

Μπορεί ο δυνατός να κατηγορεί τον αδύναμο -ο υγιής τον ασθενή, ο αρτιμελής τον ανάπηρο- για έλλειψη αυτοπεποίθησης, κινήτρων και θέλησης;

Μπορεί ο άνθρωπος των Δυτικών Δημοκρατιών να μέμφεται -και να περιθωριοποιεί- τους πολίτες ολοκληρωτικών καθεστώτων ως ηθικά εξαθλιωμένους;

Μπορεί ο χορτασμένος να ονοματίζει τον πεινασμένο πεινάλα;
Ο «αφέντης» το δούλο δουλοπρεπή; Αναξιοπρεπή; Μπορεί;


Από θέση ισχύος μπορείς να λες πολλά. Πιθανώς και αληθή. Μαζέψου όμως.
...

Σκούρα τα πράγματα…

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δύσκολο να κάνεις βαρύγδουπες σκέψεις κι εντυπωσιακές πράξεις, μεγαλειώδεις, ρηξικέλευθες.

Ξέρω πολύ καλά όμως πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τις μικρές καθημερινές κινησούλες που κάποτε ίσως σε οδηγήσουν σε κάτι "σημαντικό".

Σαν εξετάσεις -ένα πράγμα- είναι τα σημαντικά, που απλώς σε προβιβάζουν στην επόμενη. Μην παίρνουν και τα μυαλά μας αέρα, δηλαδή, πως κάτι κάναμε…
Εξετάσεις, που πίσω τους κρύβουν ατελείωτες ώρες εργασίας, κούρασης και απίστευτης ανίας. Ενδιαφέροντα μπορεί να είναι τα όσα κάνεις, τα όσα μαθαίνεις, μα η συνεχής προσπάθεια και η επανάληψη κουράζει από μόνη της.

(Μην μου πείτε για το ταξίδι. Καλό είναι το ταξίδι αλλά σου βγαίνει η γλώσσα.
Ρωτήστε τους skippers…)

Όταν παλιά διάβαζα, έκανα πρόγραμμα: σχεδίαζα κουτάκια με τις ημέρες και μέσα έγραφα τις ώρες που έπρεπε καθημερινά να μελετάω, για να βγάλω την ύλη. Και κάθε μέρα έσπρωχνα όλο το σύστημα προς τα δεξιά, μέχρι που στριμώχνονταν τα πάντα μέσα στο πολύ 7 κουτάκια κι η μύτη μου στο βιβλίο ακόμα κι όταν κοιμόμουν. Καθαρή την έβγαζα και νόμιζα πως πάντα έτσι θα τα καταφέρνω.

Το πρόβλημα όμως στη ζωή δεν είναι ένα αντικείμενο, που το διευθετείς κάπως, με όποιον τρόπο μπορείς. Είναι όλα μαζί. Εφ’ όλης της ύλης που δίνανε παλιά -ο αδελφός μου το πρόλαβε αυτό, έδιναν π.χ. μαθηματικά γενικώς κι αορίστως, ό,τι έχει καταλάβει ο καθείς απ’ αυτό που λέγεται μαθηματικά και ό,τι πέσει.

Εδώ λοιπόν είναι εφ’ όλης της ύλης και εφ’ όλων των αντικειμένων και κόψ’ τον λαιμό σου. Κι ούτε σου λέει κανείς πού πουλάνε εγχειρίδια και σημειώσεις. Ούτε καν, «πού πουλάν' καρδιές, να σου πάρω μια», που έλεγε και το παλιό λαϊκό τραγούδι. (Αλήθεια, θα τις αγόραζε άραγε ο κόσμος; «Θα δώσετε όλη σας την περιουσία και δεν θα ξανακάνετε ποτέ.»)

Τίποτα. Ελέω…