Σκέψεις… αντρικές

Είχε πάντα το σεξ τόση σημασία στη ζωή των ανθρώπων;
Μάλλον ναι…
Ακόμα και στις πιο πουριτανικές κοινωνίες, της πουτάνας γινόταν στα κρυφά.
Ίσως η δική μας να είναι η πλέον συντηρητική.
Όταν όλα υποτίθεται πως επιτρέπονται, σκέψεις ανασταλτικές μας έχουν διαποτίσει, έως και ευνουχίσει.
Κακώς ή καλώς, ειλικρινά δεν ξέρω.
Το σεξ έχει κάτι το βουλγκέρ, κάτι τα γκροτέσκ, κάτι το μπρουτάλ… (ΛΟΛ!)
…όπως σχεδόν όλες οι ανθρώπινες ανάγκες.
Αλλά είναι και ωραίο το γαμημένο…
Κάποια πείνα θέλουμε να ικανοποιήσουμε, κάποια δίψα να ξεδιψάσουμε…
Όμως όλα μας βγαίνουν στραβά.
Ψιλοανώμαλα…
Καλά, έτσι κι αλλιώς το νορμάλ, το ιεραποστολικό μπορεί να είναι και το πιο ανώμαλο απ’ όλα μετά από τις πρώτες φορές… Σα να τρως φαστ φουντ στα όρθια, μόνο και μόνο για να μην πας δουλειά ξενηστικωμένος. Ή για να μην χρεοκοπήσουν τα Μακ Ντοναλντς και κλείσουνε...
Δεν ξέρω… κάπου χάσκει η όλη η ιστορία.
Βουλιμία η ασωτία και το σαβουρογαμήσι, νευρική ανορεξία η ασκητική· το πιο σόι δείχνει πάντα το συντροφικό ιεραποστολικό… όσο σόι είναι όλα τα κλιν κατ ζωόστυλα©.
Πάντα κάπου παραμονεύει η ανία ή η σιχασιά.
Δεν βρίσκω άλλη λύση σε κανένα απ’ όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα της ανθρωπότητας από την εναλλαγή.
Μέχρι να καταφέρεις να τρως μονάχα όταν πεινάς ("Μα πεινάω συνέχεια!!")
Και όταν έχεις επιτύχει να επιλέγεις· να ξέρεις δηλαδή κάθε φορά τι πραγματικά θέλεις να φας (Μια ντολμαδάκια με τζατζίκι και λίγο γαύρο, παρακαλώ!")
Πάντα βέβαια θα έχεις και το πρόβλημα μην σου παραπονιούνται τα κουνουπίδια πως τα φτύνεις και τα φιλέτα πως τα υποτιμάς…
Βλέπετε… δεν διαμαρτύρονται μονάχα τα στομάχια μας στην προκειμένη...
Διαμαρτύρονται και οι τροφές!

Κόντρα ντουέτα

Μια μέρα τα μάτια σου
μου διηγήθηκαν μια ιστορία.
Δεν έχει σημασία, τι έλεγε η ιστορία·
ήτανε ένα κάλεσμα στον κόσμο τον δικό σου.

Μα ξάφνου άνοιξαν τα σφαλιστά σου χείλη
και με βία με πέταξαν πίσω στον εαυτό μου.
Τα μάτια σου χλόμιασαν
μπρος στη ροή του λόγου.

Φταίν’ άραγε οι λέξεις
που λάθος ξεδιάλεξες μέσα από τις χιλιάδες;
Ή μήπως δεν ξέρεις ούτε εσύ
τις ιστορίες των ματιών σου;


(Μα είναι κι ο άλλος…
που μπορείς ν' ακούς για χρόνια τις ιστορίες του,
φτάνει να μην τον κοιτάς στα μάτια.
Αυτός κοιτάζει έτσι κι αλλιώς πάντα… αλλού)
…

1984

Έχω την αίσθηση ότι χθες υπογράφηκαν
και τα τελικά συμβόλαια πώλησης της Ελλάδας.

Δεν τραβάω κανένα μεγάλο ζόρι·
εταιρίες είναι και οι χώρες
και σιγά-σιγά απορροφώνται από τις πολυεθνικές.

Αλλά, ως εργάτης στην εταιρία,
ένα ρίγος στην πλάτη το έχω.
Spooky…


(Windows βλέπουμε, Gates είναι…)


Διαβάστε κι αυτό.

Μια «ενοχλητική» ψυχολογία

Οι ευνοημένοι της ζωής
συχνά πισωπλατίζουν
-καθώς λέν’ οι χαρτορίχτρες-
την τύχη τους.
Μα αυτή ακριβώς είναι η τύχη των ευνοημένων:
ακόμα κι αν τους ακρωτηριάσουν
ή αν τους βρουν ατυχήματα,
αρρώστιες και δυστυχίες
και αδικίες απ’ τους ανθρώπους
ακόμα και θάνατος κακός και πρόωρος
έχουνε πάντα στο μυαλό τους
την εύνοια
και στο τσεπάκι
την ευχέρεια
ν' αδιαφορούν για όλα·
να μην ντρέπονται για τίποτα
απ’ ό,τι τους έχει τύχει στην πορεία

και ποσώς να μην φοβούνται

για ό,τι τυχόν στο μέλλον θα τους τύχει
γιατί απλά ξέρουν
πως είναι
και πάντα θα είναι
ευνοημένοι.
...

Ποιήματα του Σαββάτου

Διάλεξα 3 ποιήματα κι ένα τραγούδι να τα χαρίσω στο Μορφέα,
που μου το ζήτησε, αλλά και σ’ όλους σας.
Δεν είναι τ' αγαπημένα μου. Είναι μονάχα 3+1, που κάτι μου λένε σήμερα.
Ημέρα Σάββατο. Άλλο ένα από 'κείνα τα Σάββατα…


Για τη ματαίωση που με καθόρισε:

Μοναξιά-

Αυτό που δεν έγινε στάθηκε τόσο ξαφνικό
που με καθήλωσε εδώ για πάντα,
δίχως να ξέρω, χωρίς να μάθουν την παρουσία μου,
σαν να ‘μουν κρυμμένος κάτω από πολυθρόνα
ή χαμένος μέσα στη νύχτα:
τέτοιο υπήρξε αυτό που δεν υπήρξε
κι έτσι με καθήλωσε για πάντα.

Ρώτησα αργότερα τους άλλους,
τις γυναίκες, τους άντρες,
τι έκαναν με τόση βεβαιότητα
και πώς έβλεπαν τη ζωη:
ακόμα περιμένω την απάντησή τους,
συνέχισαν να ζουν, να χορεύουν.

Είναι αυτό που δεν συμβαίνει σ’ έναν
που καθορίζει τη σιωπή,
δεν θέλω να συνεχίσω να μιλώ
γιατί έμεινα εδώ περιμένοντας:
σ' αυτή την περιοχή, εκείνη την μέρα,
δεν ξέρω τι μου συνέβη
μα δεν είμαι ο ίδιος.

Πάμπλο Νερούντα




Ένα επίκαιρο -και πάντα επίκαιρο:

Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο

Mit der Dummheit kampfen die Götter
selbst vergebens -- Fr. Schiller*

το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
όχι -- όχι -- μιαν απέραντη ηθικολογία
δε θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο

να ελπίζεις -- να ελπίζεις πάντα -- πως ανάμεσα εις τους
ανθρώπους
-- που τους ρημάζει η τρομερή "ευκολία" --
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους

που τους διέπει καλοσύνη -- πόθος ευγένειας -- ηρεμία

ίσως όχι πολλές -- ίσως να 'σ' άτυχος: καμία --
τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να ερθεί κάποια σχετική ισορροπία

άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι
συ σκέψου -- τώρα πια -- με τι γλυκιά γαλήνη
προσμένεις να 'ρθ' η ώρα να ξαπλώσεις στο παρήγορο του
θάνατου κρεβάτι

Νίκος Εγγονόπουλος

*Με τη βλακεία πάλεψαν κι αυτοί οι ίδιοι οι θεοί ματαίως…





Ένα αυθόρμητο. Μ' αρέσουν πολύ τα μπινελίκια…

14

Καλημέρα γιατρέ μου.
Μή.
Μή σηκώνεστε. Άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό.
Τα γνωστά.
Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ - ξέρετε τώρα
εσείς -
Κάντε με κοινωνικό πρόσωπο
βολέψτε με τέλος πάντων με τούς ομοίους σας
περάστε με στους χαφιέδες σας
πηδήξτε με άν θέτε
ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας.
Τσάκα τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο
και φερ' τη συνταγή
γιατί τέρμα η υπομονή μου παλιόπουστε
κι όπου να 'ναι θα εκραγεί.
Μή. Μή σηκώνεστε γιατρέ μου. Δεν είναι σοβαρό.
Ευχαριστώ.
Καλημέρα σας.

Κατερίνα Γώγου




Κι ένα μελοποιημένο ποίημα, που άκουγα μικρή από τον Μπιθικώτση.
Του Θεοδωράκη ήταν η μουσική…
(Το απήγγελλε και στα πάρτυ της μαμάς -μα κάθε φορά!- ένας χοντρός γνωστός τους…
Θυμάμαι που σκεπτόμουν, πόσο πολύ ταίριαζε στο εύθυμο κλίμα
και στην κοιλάρα του -την παραγεμισμένη καναπεδάκια.
Μετά την απαγγελία χόρευαν όλοι ικανοποιημένοι τσα-τσα και μάμπο…)

Οι μοιραίοι

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι*.

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Κώστας Βάρναλης


*Δεν πηγαίνανε τότε για ΣΚ στο Παλαμήδι, ούτε για clubbing στο Γκάζι…




Υ.Γ.
Πόσο κοινά ονόματα έχουν οι ποιητές…
Να δούμε τι θα γράψουνε όλοι αυτοί οι Φίλιπποι κι οι «Κωννννσταννντίνεεεε!»,
που ξεφυτρώνουν τα τελευταία χρόνια ολούθε…
...

Γυναίκες… για διαφήμιση

Μιαμιαμια…
Τσιουτσιουτσιου…
Γλυκιά μου… Αγάπη μου…
Ματς-μουτς…

Κι από πίσω… θάαααααααααααψιμο…

Μιαμιαμια…
Τσιουτσιουτσιου…
Γλυκέ μου… Αγάπη μου…
Ματς-μουτς…

Κι από πίσω κέρατο… αβέεεεεεεεεερτα…

Και μετά…

Αχ, αχ… δε μπορώ…
Σσσοκάρομαι!

Και μετά…

…κλαίιιιιγονται…
Σνιφ-σνουφ….

Εγώ που…
…ήμουν τόσσσο καλή…

ΕΓΩ που ΕΙΜΑΙ!…
…τόσσσο καλή…


Υ.Γ. Πάνω από 2 τέτοιες γυναίκες μαζί αποτελούν σύσταση συμμορίας… άκρως επικίνδυνης…
…

Μία παραίσθηση…

Όλα τα πράγματα κάνουν κύκλους.
Έχουν φάσεις, πολλές και διαφορετικές.
Σαν τη Σελήνη.
Κι όλες πολύτιμες.
Κι όλες οδηγούν στην τελείωση και ξανά απ’ την αρχή.
Η πλήρης χάση είναι εξίσου σημαντική με την εντυπωσιακή πανσέληνο.

Το φεγγάρι δεν κάνει υπομονή μέχρι την επόμενη δόξα του… όχι.
Το φεγγάρι απλά υπάρχει και γυρνάει. Και γυρνάει…
Και κάθε του στιγμή, είναι στιγμή δικιά του.
Και κάθε του έκφανση είναι μια μόνο φωτισμένη πλευρά του.

Το φεγγάρι είναι πάντα ολόκληρο, πάντα γεμάτο.
Το φως παίζει παιχνίδια στο μυαλό μας.
Και όλο νομίζουμε… ενώ απλά δεν βλέπουμε…

Εσύ ή εγώ;

Πρέπει να αποφεύγουμε τους ανθρώπους που μας «ρίχνουν» ψυχολογικά;
Που μας στεναχωρούν με τα λόγια τους ή τη συμπεριφορά τους;*
Ακόμα κι αν τους αγαπάμε
και ξέρουμε πως η απομάκρυνσή μας τους λυπεί;


*
[που δεν μας αποδέχονται όπως είμαστε,
που τονίζουν διαρκώς τα ελαττώματά μας,
που μας συγκρίνουν,
που μας ρίχνουν το ηθικό
εν ονόματι κάποιας προσπάθειας να μας βοηθήσουν να αλλάξουμε,
να γίνουμε καλύτεροι]

Λέμε…

Λέμε…
πως μετράει το μέσα.

Το μόνο που μετράει είναι το έξω…
Αυτό μας καθορίζει τη ζωή.

Πώς μοιάζουμε, από ποια φυλή, σε τι στάτους…
Έτσι κρινόμαστε.

Τα υπόλοιπα είναι μόνο για ελάχιστους·
και αν…



(Αφιερωμένο σε δυο ανθρώπους, που η ζωή τους έμαθε να σε κοιτάζουν στα μάτια…
Τη Σίντυ και τον Άγγελο)

Κι ο ουρανός όμορφα καίγεται για να ‘ρθει η νύχτα

Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται

…κι οι όμορφες γυναίκες όμορφα καίγονται…
Μέσα στο χρόνο και τον έρωτα

…κι οι όμορφοι έρωτες όμορφα καίγονται…
Λιώνουν και γίνονται λεπτόρρευστες αγάπες

…κι οι όμορφες ψυχές όμορφα καίγονται…
Με θλίψη γλυκιά, προσήνεια κι αποδοχή

…όλα τα όμορφα όμορφα καίγονται…
Κι αυτή είναι η μοίρα τους

Άκαυτα σκεπάζονται από μία σκληρότητα, στιλπνή
Εκείνη της αλαζονείας

Κι η νύχτα τα βρίσκει κρυμμένα από κάτω

Παγωμένα

Κι άσχημα.
...

Ας ποστάρουμε ποίηση σήμερα λοιπόν...

...όπως μας προτρέπει ο zero


Ανεβαίνοντας στον ουρανό μ' ανελκυστήρα

Όπως είπε ο πυροσβέστης:
Μη νοικιάσεις δωμάτιο πάνω απ’ τον πέμπτο όροφο
σε κανένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης.
Υπάρχουν σκάλες που σ’ οδηγούν ψηλότερα
μα κανείς δεν πρόκειται να τις ανέβει.
Όπως έγραψαν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης:
Ο ανελκυστήρας πάντα αναζητά
τον όροφο της πυρκαγιάς
κι αυτόματα ανοίγει
και δεν θα κλείσει.
Αυτά είναι τα σημάδια
που πρέπει να ξεχάσεις
αν προσπαθείς να υπερβείς τον εαυτό σου.
Αν πρόκειται στον ουρανό να συντριβείς.

Πολλές φορές έχω προσπεράσει τον πέμπτο όροφο,
στροβιλιζόμενη προς τα πάνω,
αλλά μόνο μια φορά
έχω κάνει ολόκληρη τη διαδρομή.
60ός όροφος:
μικρά φυτά και κύκνοι παραχωμένοι
στους τάφους τους.
200ός όροφος:
βουνά με την καρτερικότητα μιας γάτας,
η σιωπή φοράει τα αθλητικά παπούτσια της.
500ός όροφος:
μηνύματα κι επιστολές εκατοντάδων χρόνων,
πουλιά να πιεις,
μια κουζίνα από σύννεφα.
Όροφος 60.000:
τ’ αστέρια,
σκελετοί που καίγονται,
τα χέρια τους τραγουδούν.
Κι ένα κλειδί,
ένα πολύ μεγάλο κλειδί,
που ανοίγει κάτι –
κάποια χρήσιμη πόρτα –
κάπου –
εκεί ψηλά.

Anne Sexton

...

Παλεύοντας με τον τοίχο…

Είμαι τόσο θυμωμένη με τον εαυτό μου,
με τη μαλακία του εγκεφάλου μου,
που μού ‘ρχεται να πάρω φόρα και να βαράω κουτουλιές στον τοίχο.
Όχι ότι κάνω και τίποτα άλλο δηλαδή τόσον καιρό...
Αυτό ακριβώς κάνω.

Για μια εκδίκηση…

Κάποτε δεν χρειαζόμασταν πολλά-πολλά, για να περνάμε καλά. Μας γοήτευαν οι μέρες μας, τα ποδήλατα, τα κύματα και το κυνηγητό. Η καρδιά μας χαιρότανε με την ιδέα του καθημερινού, ενθουσιαζότανε με το απρόσμενο, πόναγε μονοήμερα και ξαναγύριζε στην ευτυχή της θέση.

Ξέραμε, πως γυρνώντας στο σπίτι θα βρίσκαμε να μας περιμένει ένα πιάτο γεμάτο με τηγανητές πατάτες ή στραπατσάδα ή μπάμιες λαδερές, να το καταπιούμε να γυρίσουμε στα δικά μας. Κάτι ψιλοφωνές είχαμε, κάτι καυγάδες των μεγάλων, αλλά εντάξει… αδιάφορους μας άφηναν. Η ζωή ήταν φτιαγμένη στα μέτρα μας.

Εκεί που λένε πως αρχινάει η εφηβεία, την πατήσαμε. Νοιώσαμε λίγο το θυμό των μεγάλων σαν απειλή…, σαν… ανασφάλεια. Και αν; Μήπως τυχόν; Υπάρχει η περίπτωση να…; Τα όνειρά μας άρχισαν κάποιες νύχτες να χάνουν το χρώμα τους, να γίνονται ασπρόμαυρα ή ακόμα κι εφιάλτες. Κάπου, κάτι μας έλεγε, πως μπορεί να μείνουμε και μόνοι… χωρίς σπίτι και χωρίς έτοιμη στραπατσάδα.

Ο έρωτας μάς έριξε την μεγάλη κατραπακιά. Σα να μπορεί ένας άνθρωπος να κλέψει τον κόσμο μας, να παίξει μαζί του, να μας τον επιστρέψει κουρελιασμένο και να εξαφανισθεί από μπροστά μας γελώντας χαιρέκακα. Και να μην μπορείς να τον δείρεις τουλάχιστον όπως παλιά… Να μην μπορείς να σαλτάρεις επάνω του, να τον ρίξεις στα χώματα και ν’ αρχίσεις να τον βαράς μέχρι να δεις δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια του… Να πάρεις την εκδίκησή σου… Έτσι κι αλλιώς την άλλη μέρα πάλι μαζί θα παίζαμε… Απλώς για να μάθει να μας κάνει τον καμπόσο…

Ναι… κάπου εκεί ξεκίνησε το δράμα της απομάκρυνσης. Κάτι λέξεις «αξιοπρέπεια» και «τρόποι», κάτι φράσεις «κράτα τον εγωισμό σου» ή «κάνε τον αδιάφορο»… Γενικώς… μαζέψου, υποκρίσου και πάλεψε με τον εαυτό σου για το κάποτε. Το παιχνίδι του εδώ και τώρα είχε τελειώσει δια παντός. Η εκδίκηση έγινε μακροπρόθεσμη και όραμα. Να γίνεις «κάποιος» και τότε όλοι θα μάθουν με ποιον έχουν να κάνουν.

Μεγάλοι πια, μετριόμαστε πάντα μ’ εκείνο το όραμα. Γίναμε εντέλει «κάποιοι»; Ή μεταμορφωθήκαμε σε «τίποτα»; Θα πάρουμε ποτέ τη μεγάλη μας εκδίκηση απ’ όλα εκείνα που υποστήκαμε, όταν ήμασταν ακόμα απροετοίμαστοι; Θα είμαστε ποτέ έτοιμοι; Ή μήπως ηττηθήκαμε για πάντα;

Παθολογικές συγκρούσεις

Ο A κάνει επιληπτικές κρίσεις.
Η ενέργεια του εγκεφάλου του είναι πολλαπλάσια
της φυσικής αντοχής του.

Η B έχει ημικρανίες.
Οι φόβοι της είναι δυνατότεροι από τις επιθυμίες της.

Ο Γ έχει ερυθηματώδη λύκο.
Ο μισός του εαυτός επιτίθεται στον άλλον του μισό.


Εγώ δεν μπορώ να γεννήσω.
Οι σπόροι μου είναι μεγαλύτεροι από τους χαραγμένους δρόμους μου.
Και δεν έχουν πια εκείνη τη νεανική ορμή· να τους διευρύνουν…
...

Μελετάται σαν τον ηλεκτρισμό…

Τα όρια και τα περιθώρια της αγάπης αλλάζουν·
η ουσία της όμως όχι.
Μπορεί κανείς στον κόσμο τούτο να μην ξέρει
«Τι ‘ν’ αυτό που το λένε αγάπη;»
αλλά να μία της φυσική ιδιότητα:
εφόσον γεννηθεί, πεθαίνει μαζί με τον φορέα της…
(και ουχί τον αποδέκτη της)
Αλλιώς δεν ήταν ποτέ τέτοια.
...

Σκατομαζώχτρες

Μαζεύω, μαζεύω, μαζεύω…
Και μετά πετάω, πετάω, πετάω…
Και μετά ξαναμαζεύω, μαζεύω, μαζεύω…
Εμπλοκή.

Γιατί μας αρέσει να συσσωρεύουμε άχρηστα πράγματα;
Γιατί δεν τα πετάμε εξ αρχής;

Νομίζω πως θέλω πια να μεγαλώσω…

Ζούμε στον κόσμο τον παιδιών.
Κανείς δεν τολμά -μα ούτε και επιθυμεί-
να μεγαλώσει.
Είναι σχεδόν κουσούρι.

Υπάρχει μεγαλύτερη ευχή από εκείνην που λέει
«Είθε ποτέ να μην πεθάνει το παιδί μέσα μας»;

Είναι ωραία τα παιδιά…
τρυφερά, αγαπησιάρικα και όμορφα.
Έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους.
Είναι η Ελπίδα.

Είναι όμως και άμαθα,
ανικανοποίητα και μες στη γκρίνια,
εκδικητικά,
ανταγωνιστικά και βάναυσα,
απαιτητικά, εγωκεντρικά και άκρως κτητικά·
αδύναμα κι εξαρτημένα.

Είναι ωραία τα παιδιά…
μπορούν να σε σκάσουν με την αγάπη τους
και να σε σκοτώσουν με την άγνοιά τους.

Το ονειροπόλο παιδί μέσα μας
είναι που κρατά τα όνειρά μας
όνειρα…

Το πέρυσι μου… 7+1

1. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

2. Η σιωπή μού σπάει τα νεύρα και δεν καταλαβαίνω καθόλου την αξία που της αποδίδουν τόσοι πολλοί. Πάντως είναι προτιμότερη από τα ψέματα.

3. Όταν δεν ξέρεις τι θες, δεν πρόκειται να το πάρεις ποτέ.

4. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το άγγιγμα. Έχει αποδειχθεί και επιστημονικά.

5. Και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο δεν το πετυχαίνει ποτέ κανείς στη διάρκεια.

6. Μην υποτιμάς τη νοημοσύνη του άλλου. Μπορεί ενίοτε να είναι κατώτερη της δικής σου, αλλά κάθε νοημοσύνη έχει τον τρόπο της.

7. Βαρέθηκα.

7+1. Πέθανε η μάνα μου.



Η πρόσκληση ήρθε από την 3 parties a day
και προσγειώνεται στα πληκτρολόγια των mariosp, ladybug, doratsirka, kyriaz και vromios.


Καλή συνέχεια σε όλους μας…
...

Μύηση

Είναι κάποιοι άνθρωποι σκοτεινοί και υγροί σαν τροπικό δάσος τη νύχτα.

Φωνές ζώων αντηχούν από κάθε πλευρά, καμιά φορά ακριβώς πίσω σου σέρνεται ένα φίδι και μόνο η Σελήνη διαπερνά στιγμιαία και φωτίζει τη μυστηριώδη φύση.

Χαμένος, αμύητος και άπειρος περπατάς ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές τού αγνώστου. Και πλημμυρισμένος τρόμο για το απροσδόκητο επιτίθεσαι σπασμωδικά σε οτιδήποτε σου προκαλεί αίσθηση απειλής.

Σοφά πουλιά της νύχτας σε ορμηνεύουν απόκρυφα, μα εσύ δεν ξέρεις τη γλώσσα τους.

Και κάπου στο βάθος μακριά ηχούν τα τύμπανα άγριων φυλών. Νοιώθεις τον αρχέγονο ρυθμό να χτυπά στις φλέβες σου και να σε οδηγεί προς τον Άνθρωπο…

Στον παιδιάστικο χάρτη του μυαλού σου είναι καρφιτσωμένο μοναχά ένα σημείο. Σε κάποιο ξέφωτο, σου διηγήθηκαν φωνές του ονείρου, ένα τεράστιο τοτέμ λουσμένο στο γαλάζιο φως του φεγγαριού και με ανεξιχνίαστα σύμβολα χαραγμένα στο ξύλο του, θα σε καλέσει να επαναλάβεις μαζί του λέξεις μαγικές και όρκους. Και να κάνεις θυσία στον Ταξιδιώτη την περηφάνια σου.

Τότε -και μόνο τότε- θα αρχίσει το δάσος να σου ψιθυρίζει τα μυστικά του…

Υπάρχει χρυσή τομή στα θέλω;

Όταν εσύ θέλεις να βγαίνεις κάθε μέρα και
ο σύντροφός σου δεν θέλει να βγαίνει ποτέ,
πόσες φορές το μήνα πρέπει να βγαίνετε;

As below, so above

Ο χρόνος περνά·
και τα λευκά πτερόεντα
ταξιδεύουν στον ουρανό
-ασύλληπτα και άφθαστα-
αλλά σχεδόν παράλληλα
με τα υπόγεια νήματα
που κινούν ανεξέλεγκτα
τις ζωές μας.
...

Σαν ένα πάρτυ που τελειώνει…

Σε γλυκοφιλώ·
ήταν τόσο όμορφα…
Έχε γεια, ζωή!



(Αφιερωμένο στον mariosp και στον 9χρονο ανιψιό μου,
που στην κηδεία της μάνας μου με ρώτησε αυτολεξεί:
«Μα τι σημασία έχει να ζούμε, αφού θα πεθάνουμε;»)

Υ.Γ. Το τραγούδι αυτό είναι παραλλαγή του "Le Moribond " του Jacques Brel

Κάπως έτσι δεν πάει;

Ροζ της αγνότητας, μα και της επιθυμίας·
ροζ των παιδιών.

Πράσινο της γονιμότητας, της ζήλιας και
της ανωριμότητας.

Πορτοκαλί της υγείας, της φιλοδοξίας και
της επιθετικότητας.


Κόκκινο των ενστίκτων, του πάθους και
του κινδύνου.

Κίτρινο της διανόησης, των ιδεών και
της αμφιβολίας.

Μπλε της γαλήνης, της απομάκρυνσης και
της μελαγχολίας.


Καφέ (πάντα ξέχωρο και αυτόνομο) της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας·
καφέ της γήινης πεζότητας.


Αρχίζουμε και χύνουμε μαύρο:
Μοβ της σοφίας, του μυστηρίου και
του πένθους.
Γκρι της προκεχωρημένης ωριμότητας, της ρουτίνας και
της κατάθλιψης.

Μαύρο της έλλειψης, του φόβου και
του θανάτου.
Άσπρο της ολοκλήρωσης, της πίστης και
του θανάτου.

(Μόνον ο θάνατος κι ο Givenchy γνωρίζουν τελικώς τα μυστικά του απόλυτου στυλ!)
...

Ας σπάσουμε κι ένα ρόδι για το καλό...