Κάπως έτσι δεν πάει;

Ροζ της αγνότητας, μα και της επιθυμίας·
ροζ των παιδιών.

Πράσινο της γονιμότητας, της ζήλιας και
της ανωριμότητας.

Πορτοκαλί της υγείας, της φιλοδοξίας και
της επιθετικότητας.


Κόκκινο των ενστίκτων, του πάθους και
του κινδύνου.

Κίτρινο της διανόησης, των ιδεών και
της αμφιβολίας.

Μπλε της γαλήνης, της απομάκρυνσης και
της μελαγχολίας.


Καφέ (πάντα ξέχωρο και αυτόνομο) της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας·
καφέ της γήινης πεζότητας.


Αρχίζουμε και χύνουμε μαύρο:
Μοβ της σοφίας, του μυστηρίου και
του πένθους.
Γκρι της προκεχωρημένης ωριμότητας, της ρουτίνας και
της κατάθλιψης.

Μαύρο της έλλειψης, του φόβου και
του θανάτου.
Άσπρο της ολοκλήρωσης, της πίστης και
του θανάτου.

(Μόνον ο θάνατος κι ο Givenchy γνωρίζουν τελικώς τα μυστικά του απόλυτου στυλ!)
...