Νομίζω πως θέλω πια να μεγαλώσω…
Ζούμε στον κόσμο τον παιδιών.
Κανείς δεν τολμά -μα ούτε και επιθυμεί-
να μεγαλώσει.
Είναι σχεδόν κουσούρι.
Υπάρχει μεγαλύτερη ευχή από εκείνην που λέει
«Είθε ποτέ να μην πεθάνει το παιδί μέσα μας»;
Είναι ωραία τα παιδιά…
τρυφερά, αγαπησιάρικα και όμορφα.
Έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους.
Είναι η Ελπίδα.
Είναι όμως και άμαθα,
ανικανοποίητα και μες στη γκρίνια,
εκδικητικά,
ανταγωνιστικά και βάναυσα,
απαιτητικά, εγωκεντρικά και άκρως κτητικά·
αδύναμα κι εξαρτημένα.
Είναι ωραία τα παιδιά…
μπορούν να σε σκάσουν με την αγάπη τους
και να σε σκοτώσουν με την άγνοιά τους.
Το ονειροπόλο παιδί μέσα μας
είναι που κρατά τα όνειρά μας
όνειρα…
Παιδί....πότε θα σταματήσω να 'μαι παιδί;....
ΑπάντησηΔιαγραφή(κλέβοτας κάτι από synas....)
Απαντώ μ' ένα σχετικό ποίημά μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΦΟΝΟΣ
Κάποια νυχτιά τον εγύρεψα
σε μέρη ανύπαρκτα εταξίδεψα
στο μεταίχμιo κόλασης και παραδείσου
εστάθμευσα τη συνείδησή μου
ελησμόνησα τι έπρεπε να θυμηθώ
ανακάλεσα τι έπρεπε να λησμονήσω
αρμένισα παρέα με μια ανάμνηση φευγάτη
εσκότωσα ένα παιδί·
τα μωρουδίστηκα παπουτσάκια του
τά’ χω ακόμη στο ερμάρι
18 ΑΠΡ 07
κι εγώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο κι αν μεγαλώσεις, κράτησε πάντα, κρυμένο, μες την καρδιά σου, "το παιδί"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί όπως πολύ σωστά έγραψες: "Είναι ωραία τα παιδιά…
...................................
Είναι η Ελπίδα."
:)
Σου αφιερώνω (πριν μεγαλώσεις...) το ΕΚΜΑΓΕΙΟ ΕΝΟΧΗΣ (από την τελευταία συλλογή της Κικής Δημουλά: ΜΕΤΑΦΕΡΦΗΚΑΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΣ):
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί άραγε να με αγαπούσε απόψε
τόσο πραγματικά εκείνο το όνειρο;
Γιατί μου έλεγε κράτα με
μη μ' αφήνεις να ξυπνήσω;
Ανησυχώ. Συνήθως
έτσι αγαπάμε την απώλεια.
Λες να μη με ξαναονειρευτεί
αυτή η πολύ συνηθισμένη απώλεια;
εγω παντως κρυβω πολλααα παιδια μεσα μου..ετσι για σπασιμο!!και δε θελω να αλλαξω λεμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο άμαθα, διεκδικιτικά, ανικανοποίητα, εκδικητικά, ανταγωνιστικά, βάναυσα, απαιτητικά,εγωκεντρικά, κτητικά, αδύναμα, εξαρτημένα
ΑπάντησηΔιαγραφήναι να μεγαλώσεις αν αισθάνεσαι ότι είσαι κάτι από αυτά (πράγμα που δε το πολυνομίζω). Σ'όλα τ'άλλα κράτα και την παιδική πλευρά γιατί αλλιώς χαθήκαμε...
(Καλά τόσα επίθετα, μπράβο εντυπωσιάστηκα)
Πόσο όμορφη και ειρηνοποιός, η φωτογραφία που επέλεξες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείς να μεγαλώσεις λοιπόν,εφόσον το επιθυμείς.
Καλή επιτυχία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδια ειναι η ελπιδα αυτου του κοσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουτεστιν...
synas εισαι η ελπιδα αυτου του κοσμου.
Κι'εγω παιδι ειμαι ακομα, μην νομιζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλη μια υπερτιμημένη ψευδαίσθηση είναι αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να επιθυμεί κάποιος να είναι παιδι.
Λοιπόν, η αλήθεια είναι, πως περίμενα καταιγισμό αρνητικών σχολίων. Να βγαίνει κάποιος και να βρίζει τα παιδιά, ακούγεται… κάπως. Δεν βρίζω φυσικά τα παιδιά· τα λατρεύω τα παιδιά. Για τους μεγάλους μιλάω. Και κυρίως για τον εαυτό μου…
ΑπάντησηΔιαγραφήkyriaz, πότε;
ωσηε, ωραίο… εγώ έχω όλη του την γκαρνταρόμπα.
sigmataf , άντε να δούμε…
τέρας της Αμάθειας, ναι μωρέ… όσα δεν μας αρμόζουν μεγαλώνοντας ας διώχναμε…
Flying Libido With A Ukulele, κυριολεκτικά ανατρίχιασα… Κάτι μου κάνει αυτή η Δημουλά…
φεγγαραγκαλιες, σχεδόν κανείς μας δεν θέλει. Γουστάρουμε. Έχει και την καλή του πλευρά το πράγμα. Αν σιχαίνομαι κάτι σ’ αυτόν τον κόσμο είναι οι «βαρείς» άνθρωποι. Οι οποίοι όμως για μένα είναι οι άνευ χιούμορ και ουχί οι χαζοχαρούμενοι. (Τα παιδιά παρεμπιπτόντως δεν έχουν ποτέ χιούμορ. Μπερδεύουμε το αυθόρμητο και συχνά άστοχο γέλιο με το χιούμορ).
Το θέμα είναι, γιατί εστιάζουμε μόνο στις θετικές ιδιότητες των παιδιών; Εκεί είναι η παγίδα και φοβάμαι, πως μας την έχουν στήσει από παλιά και πέφτουμε όλοι μέσα. Είναι τόσο εύκολο να εξουσιάζεις ανθρώπους-παιδιά...
pussy, δυστυχώς έχω πολλά απ’ αυτά. Όχι συνέχεια, όχι με όλους, αλλά κάπου μέσα μου τα έχω… και μου βγαίνουν κατά περίστασιν :)
όλα θα πάνε καλά..., μπορώ; Είναι σίγουρο αυτό;
3 pad, θενκς.
zero, μα είπαμε… οι περισσότεροι είμαστε. Μες στην ελπίδα ζούμε! Κολυμπάμε στην ελπίδα! Γι’ αυτό δεν κάνουμε ποτέ τίποτα για τα κακώς κείμενα!
vromios, για να έχει τη "χαρά της ζωής"...
Ωραία και πρωτότυπη η σκέψη σου... με μια λεπτή κριτική απόχρωση που χρειάζεται νομίζω ευαίσθητες κεραίες για να την 'πιάσει' κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήεχεις αναρωτηθει γιατι τα παιδια βιαζονται να μεγαλωσουν? ειναι τοσο πολυ η "χαρα της ζωης" που δεν την αντεχουν? :P
ΑπάντησηΔιαγραφήgerasimos, σ' ευχαριστώ πολύ. Ωραία είναι ν' ακούς πότε-πότε και καμιά καλή κουβέντα... Όλο στην κριτική είμαστε!
ΑπάντησηΔιαγραφήvromios, έχω αναρωτηθεί, γιατί βιαζόμουν κι εγώ τόσο πολύ, που σχεδόν δεν υπήρξα παιδί-παιδί. Κυρίως λοιπόν για να μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν.
Aπό μένα μόνο καλές κουβέντες ακούς... είναι το μόνο πράγμα στο οποίο δεν είμαι τσιγκούνης (και τα ταξίδια ίσως), τουλάχιστο όταν είμαι στις... καλές μου. ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήBρήκα εξαιρετική και τη φωτογραφία... απεικονίζει νομίζω την αμφιθυμία του ποστ.
ωραίο το αντισχόλιο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αποκλείει κάθε πιθανότητα να είσαι ξανθιά, έστω και βαμμένη!!!
Αγκαλιά φτερουγένια
Η ζωή φταίει που είναι μικρή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς απλά προσπαθούμαι να την μεγαλώσουμε παραμένοντας παιδιά.
Εγω δεν ελπιζω πια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεράσιμε, ευτυχής η σύντροφός σου... αλλά το αξίζει!
ΑπάντησηΔιαγραφήωσηε, ανοιχτόχρωμη είμαι...
chris, ναι... Κάποιος ήθελε να πάει στο γιατρό και του λέει ο γιατρός "Δεν έχω χρόνο σήμερα" κι αυτός απαντά "Έλα γιατρέ μου, δίπλα μένω. Σε ένα λεπτό πετάγομαι"! Λες κι αυτό θα πρεσέθετε κάτι στο χρόνο του γιατρού... Η μαλακία μας χτυπάει κόκκινα.
zero, δεν σε πιστεύω... Μια γυναίκα σε παιδεύει, αλλά ακόμα ελπίζεις...
Μπα, εχω παραδωσει το πνευμα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ελπιζω σε τιποτα.
Η γυναικα ουτε το ονομα μου δεν θυμαται σημερα.
Απλα εγω μιλαω μονος μου στο ιντερνετ.
Ετσι για πλακα.
Για να ξεχνιεμαι.
@synas:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε διαφωνώ ότι θα είναι δύσκολο.