Μελετάται σαν τον ηλεκτρισμό…
Τα όρια και τα περιθώρια της αγάπης αλλάζουν·
η ουσία της όμως όχι.
Μπορεί κανείς στον κόσμο τούτο να μην ξέρει
«Τι ‘ν’ αυτό που το λένε αγάπη;»
αλλά να μία της φυσική ιδιότητα:
εφόσον γεννηθεί, πεθαίνει μαζί με τον φορέα της…
(και ουχί τον αποδέκτη της)
Αλλιώς δεν ήταν ποτέ τέτοια.
...
ωχ synas μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήακουμπισες ενα πολυ ευαισθητο σημειο μου τωρα..το εγραψα και στο ποστ μου προχθες..
ας την δινουμε την αγαπη απλοχερα..εγω ετσι λειτουργω..και ας μην ειναι παντα ο αποδεκτης στην ιδια electrical frequency...
φιλια..
:)
κοίτα τι θυμήθηκα τα λόγια τής Μήδειας.."οποιος δεν είναι ΤΩΡΑ,δεν υπήρξε ποτέ"
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
σωστή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑστο...
ΑπάντησηΔιαγραφήμεγαλη ιστορια και μυστηριωδης.
Με Δρακους και αλλα ζωα...
ΑπάντησηΔιαγραφήtzotza, εμένα μου φαίνεται, πως η αγάπη τελικώς είναι αμοιβαία. Αλλά αυτός που αγαπά, αγαπά έτσι κι αλλιώς... ακόμα κι αν ο άλλος πάψει να υπάρχει, γεγονός που καθιστά την αμοιβαιότητα μάλλον αδύνατη... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήερμία, η Μήδεια δεν πρέπει να αγαπούσε... εκ του αποτελέσματος αν κρίνει δηλαδή κανείς... :-)
kyriaz, ναι... εσύ ξέρεις...
zero, μαγική ιστορία...
Ναι, βρε synas, τι τα ψαχνεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως ακριβώς το γράφεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αλλιώς δεν ήταν ποτέ τέτοια."
Την καληνυχτα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ότι σήμερα αναλογιζόμουν την πίκρα της αγάπης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολη υπόθεση η αγάπη…μα συνάμα και τόσο γλυκιά…
Καλή Χρονιά!
"... εφόσον γεννηθεί, πεθαίνει μαζί με τον φορέα της…
ΑπάντησηΔιαγραφή(και ουχί τον αποδέκτη της)
Αλλιώς δεν ήταν ποτέ τέτοια."
Τώρα με μπουρδούκλωσες!
Η αγάπη του φορέα δλδ είναι σαν ένα έργο τέχνης, που όμως καίγεται στην αποτέφρωση μαζί του?
Αν όμως τη χαρίσει σε κάποιον, εκείνος δεν την κρατάει σαν κάποιον που του δώρισε τον πίνακα και τον έχει να τον βλέπει κάθε μέρα?
Τι μου κάνεις βραδιάτικα...
Και τι μου θύμισες - "τα κορμια και τα μαχαίρια, αχ κάποτε αλλάζουν χέρια"... η αγάπη όμως?
Να σου πω, θα μας ξενυχτήσεις πάλι?
;)))))
ΧΧΧΧΧ
Μεγάλη κουβέντα για ένα είδος που πορεύεται με τη γνώση πως όλα γύρω του γεννιούνται για να πεθάνουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως ναι, η αγάπη γεννά αυτή την ψευδαίσθηση του αιώνιου κι ίσως αυτή να είναι η δύναμη κι η ομορφιά της.
zero, ε… από μικρή μου άρεσε το ψαχτήρι… Καλή σου μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήτέρας της αμάθειας, όχι, δεν ήταν… νομίζαμε… πλάνη…
poetic sin, καλή σου χρονιά κι εσένα.
aphrodite, δεν τη χαρίζεις την αγάπη, είναι μια μάλλον λάθος έκφραση που χρησιμοποιούμε. Την εκπέμπεις και τη δέχεσαι. Πεθαίνοντας παύεις να εκπέμπεις. Όχι όμως και ο άλλος…
vromios, όχι και αιώνιου... μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια... τον ανθρώπινο χρόνο.
Το ψαχτηρι ε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΨαξε-ψαξε κατι θα βρεις, που θα παει.