Για μια εκδίκηση…

Κάποτε δεν χρειαζόμασταν πολλά-πολλά, για να περνάμε καλά. Μας γοήτευαν οι μέρες μας, τα ποδήλατα, τα κύματα και το κυνηγητό. Η καρδιά μας χαιρότανε με την ιδέα του καθημερινού, ενθουσιαζότανε με το απρόσμενο, πόναγε μονοήμερα και ξαναγύριζε στην ευτυχή της θέση.

Ξέραμε, πως γυρνώντας στο σπίτι θα βρίσκαμε να μας περιμένει ένα πιάτο γεμάτο με τηγανητές πατάτες ή στραπατσάδα ή μπάμιες λαδερές, να το καταπιούμε να γυρίσουμε στα δικά μας. Κάτι ψιλοφωνές είχαμε, κάτι καυγάδες των μεγάλων, αλλά εντάξει… αδιάφορους μας άφηναν. Η ζωή ήταν φτιαγμένη στα μέτρα μας.

Εκεί που λένε πως αρχινάει η εφηβεία, την πατήσαμε. Νοιώσαμε λίγο το θυμό των μεγάλων σαν απειλή…, σαν… ανασφάλεια. Και αν; Μήπως τυχόν; Υπάρχει η περίπτωση να…; Τα όνειρά μας άρχισαν κάποιες νύχτες να χάνουν το χρώμα τους, να γίνονται ασπρόμαυρα ή ακόμα κι εφιάλτες. Κάπου, κάτι μας έλεγε, πως μπορεί να μείνουμε και μόνοι… χωρίς σπίτι και χωρίς έτοιμη στραπατσάδα.

Ο έρωτας μάς έριξε την μεγάλη κατραπακιά. Σα να μπορεί ένας άνθρωπος να κλέψει τον κόσμο μας, να παίξει μαζί του, να μας τον επιστρέψει κουρελιασμένο και να εξαφανισθεί από μπροστά μας γελώντας χαιρέκακα. Και να μην μπορείς να τον δείρεις τουλάχιστον όπως παλιά… Να μην μπορείς να σαλτάρεις επάνω του, να τον ρίξεις στα χώματα και ν’ αρχίσεις να τον βαράς μέχρι να δεις δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια του… Να πάρεις την εκδίκησή σου… Έτσι κι αλλιώς την άλλη μέρα πάλι μαζί θα παίζαμε… Απλώς για να μάθει να μας κάνει τον καμπόσο…

Ναι… κάπου εκεί ξεκίνησε το δράμα της απομάκρυνσης. Κάτι λέξεις «αξιοπρέπεια» και «τρόποι», κάτι φράσεις «κράτα τον εγωισμό σου» ή «κάνε τον αδιάφορο»… Γενικώς… μαζέψου, υποκρίσου και πάλεψε με τον εαυτό σου για το κάποτε. Το παιχνίδι του εδώ και τώρα είχε τελειώσει δια παντός. Η εκδίκηση έγινε μακροπρόθεσμη και όραμα. Να γίνεις «κάποιος» και τότε όλοι θα μάθουν με ποιον έχουν να κάνουν.

Μεγάλοι πια, μετριόμαστε πάντα μ’ εκείνο το όραμα. Γίναμε εντέλει «κάποιοι»; Ή μεταμορφωθήκαμε σε «τίποτα»; Θα πάρουμε ποτέ τη μεγάλη μας εκδίκηση απ’ όλα εκείνα που υποστήκαμε, όταν ήμασταν ακόμα απροετοίμαστοι; Θα είμαστε ποτέ έτοιμοι; Ή μήπως ηττηθήκαμε για πάντα;