Ποιήματα του Σαββάτου

Διάλεξα 3 ποιήματα κι ένα τραγούδι να τα χαρίσω στο Μορφέα,
που μου το ζήτησε, αλλά και σ’ όλους σας.
Δεν είναι τ' αγαπημένα μου. Είναι μονάχα 3+1, που κάτι μου λένε σήμερα.
Ημέρα Σάββατο. Άλλο ένα από 'κείνα τα Σάββατα…


Για τη ματαίωση που με καθόρισε:

Μοναξιά-

Αυτό που δεν έγινε στάθηκε τόσο ξαφνικό
που με καθήλωσε εδώ για πάντα,
δίχως να ξέρω, χωρίς να μάθουν την παρουσία μου,
σαν να ‘μουν κρυμμένος κάτω από πολυθρόνα
ή χαμένος μέσα στη νύχτα:
τέτοιο υπήρξε αυτό που δεν υπήρξε
κι έτσι με καθήλωσε για πάντα.

Ρώτησα αργότερα τους άλλους,
τις γυναίκες, τους άντρες,
τι έκαναν με τόση βεβαιότητα
και πώς έβλεπαν τη ζωη:
ακόμα περιμένω την απάντησή τους,
συνέχισαν να ζουν, να χορεύουν.

Είναι αυτό που δεν συμβαίνει σ’ έναν
που καθορίζει τη σιωπή,
δεν θέλω να συνεχίσω να μιλώ
γιατί έμεινα εδώ περιμένοντας:
σ' αυτή την περιοχή, εκείνη την μέρα,
δεν ξέρω τι μου συνέβη
μα δεν είμαι ο ίδιος.

Πάμπλο Νερούντα




Ένα επίκαιρο -και πάντα επίκαιρο:

Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο

Mit der Dummheit kampfen die Götter
selbst vergebens -- Fr. Schiller*

το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
όχι -- όχι -- μιαν απέραντη ηθικολογία
δε θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο

να ελπίζεις -- να ελπίζεις πάντα -- πως ανάμεσα εις τους
ανθρώπους
-- που τους ρημάζει η τρομερή "ευκολία" --
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους

που τους διέπει καλοσύνη -- πόθος ευγένειας -- ηρεμία

ίσως όχι πολλές -- ίσως να 'σ' άτυχος: καμία --
τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να ερθεί κάποια σχετική ισορροπία

άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι
συ σκέψου -- τώρα πια -- με τι γλυκιά γαλήνη
προσμένεις να 'ρθ' η ώρα να ξαπλώσεις στο παρήγορο του
θάνατου κρεβάτι

Νίκος Εγγονόπουλος

*Με τη βλακεία πάλεψαν κι αυτοί οι ίδιοι οι θεοί ματαίως…





Ένα αυθόρμητο. Μ' αρέσουν πολύ τα μπινελίκια…

14

Καλημέρα γιατρέ μου.
Μή.
Μή σηκώνεστε. Άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό.
Τα γνωστά.
Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ - ξέρετε τώρα
εσείς -
Κάντε με κοινωνικό πρόσωπο
βολέψτε με τέλος πάντων με τούς ομοίους σας
περάστε με στους χαφιέδες σας
πηδήξτε με άν θέτε
ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας.
Τσάκα τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο
και φερ' τη συνταγή
γιατί τέρμα η υπομονή μου παλιόπουστε
κι όπου να 'ναι θα εκραγεί.
Μή. Μή σηκώνεστε γιατρέ μου. Δεν είναι σοβαρό.
Ευχαριστώ.
Καλημέρα σας.

Κατερίνα Γώγου




Κι ένα μελοποιημένο ποίημα, που άκουγα μικρή από τον Μπιθικώτση.
Του Θεοδωράκη ήταν η μουσική…
(Το απήγγελλε και στα πάρτυ της μαμάς -μα κάθε φορά!- ένας χοντρός γνωστός τους…
Θυμάμαι που σκεπτόμουν, πόσο πολύ ταίριαζε στο εύθυμο κλίμα
και στην κοιλάρα του -την παραγεμισμένη καναπεδάκια.
Μετά την απαγγελία χόρευαν όλοι ικανοποιημένοι τσα-τσα και μάμπο…)

Οι μοιραίοι

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι*.

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Κώστας Βάρναλης


*Δεν πηγαίνανε τότε για ΣΚ στο Παλαμήδι, ούτε για clubbing στο Γκάζι…




Υ.Γ.
Πόσο κοινά ονόματα έχουν οι ποιητές…
Να δούμε τι θα γράψουνε όλοι αυτοί οι Φίλιπποι κι οι «Κωννννσταννντίνεεεε!»,
που ξεφυτρώνουν τα τελευταία χρόνια ολούθε…
...