Κόντρα ντουέτα

Μια μέρα τα μάτια σου
μου διηγήθηκαν μια ιστορία.
Δεν έχει σημασία, τι έλεγε η ιστορία·
ήτανε ένα κάλεσμα στον κόσμο τον δικό σου.

Μα ξάφνου άνοιξαν τα σφαλιστά σου χείλη
και με βία με πέταξαν πίσω στον εαυτό μου.
Τα μάτια σου χλόμιασαν
μπρος στη ροή του λόγου.

Φταίν’ άραγε οι λέξεις
που λάθος ξεδιάλεξες μέσα από τις χιλιάδες;
Ή μήπως δεν ξέρεις ούτε εσύ
τις ιστορίες των ματιών σου;


(Μα είναι κι ο άλλος…
που μπορείς ν' ακούς για χρόνια τις ιστορίες του,
φτάνει να μην τον κοιτάς στα μάτια.
Αυτός κοιτάζει έτσι κι αλλιώς πάντα… αλλού)
…