Δεν είναι αυτή η ώρα να πονάς…

Τα μαργαριτάρια στο λαιμό σού ‘φέραν ατυχία.
Δεν είναι τα μαργαριτάρια για έρωτες,
στο είχα πει…
είναι μονάχα για κηδείες.

Σπασμένες τώρα Αφροδίτες,
κατρακυλούν σα δάκρυα, της θάλασσας οι χάντρες
στα πόδια σου κι ανήμπορη να δεις -όλα θολά-
πεσμένη χάμω… πώς να μπορέσεις…

Δε μαζεύονται, μάτια μου,
όσα από πάνω σου έπεσαν…
Χάνονται, γυρνάνε στο βυθό τους,
κλειδώνονται ξανά μέσα στα στρείδια της σιωπής.

Πονάς; Σε σκιάζει το σκοτάδι;
Τραγούδα, καλή μου…
Τραγούδα σα να ‘ναι ακόμα χθες
και ύψωσε το βλέμμα προς τον ουρανό…

Γιατί θά ‘ρθει στιγμή
που η καρδιά σου δεν θ’ αντέξει.
Εκείνη -μόνον εκείνη- την ύστατη στιγμή
σαν από θαύμα
θα αναδυθούν και θα δεθούν πάλι μαζί
τα άσπρα σου μαργαριτάρια,
σφιχτά γύρω από το λαιμό σου
και θα ξαπλώσεις πλάι του. Για πάντα…
...