Θεαματικότητα

Τ' άστρα γεννιούνται

και σβήνουν αθέατα
στην εποχή τους.

Σα να πρέπει να κόβουμε ζγα-ζγα…

Έχω ψιλοφρικάρει. Πεθαίνει ένας φίλος μου από καρκίνο του οισοφάγου. Είναι ο δεύτερος φίλος που χάνω από τον ίδιο λόγο. Κι οι δυο γύρω στα 45. Ποτό-τσιγάρο από μικροί -ο μοιραίος συνδυασμός. Δεν με βλέπω καλά…

Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου σε όποιον κάνει τις ίδιες μαλακίες…

Οπότε…

Καλό καλοκαίρι!

Είθε αύριο όλοι οι ευτυχείς εραστές της ζωής να περάσουν,

όπως ακριβώς το έχουν φτιάξει στο μυαλό τους.

Οι υπόλοιποι… οι προσωρινώς ή μονίμως καταθλιπτικοί…
να πά' να γαμηθούμε! Μέρα που είναι!

Εγώ θα πάω επιτέλους ν' ασχοληθώ με το καινούριο μου σπίτι.
Γαμήσι είναι κι αυτό… Άσε που σου μένει και κάτι…

Φιλιά σε όλους!

...

Χαμένη… στη μετάφραση

Τι όμορφο να χάνεσαι στη σκέψη ενός άλλου.
Ολόκληρο το είναι σου να το βυθίζεις μέσα στο άγνωστο είναι του.
Να προσπαθείς να δεις πώς έβλεπε, να νοιώσεις… τα δικά του.
Και να παλεύεις να τα φέρεις μέσα σου… να καταλάβεις.
Για να τα κάνεις πάλι λέξεις.
Για να τα μεταφράσεις στα δικά σου… τα γνωστά.
Διαδικασία κατ’ ουσίαν και εις βάθος ψυχαναλυτική.
Σα να απεκδύεσαι τον εαυτό του και ταυτοχρόνως να βουτάς μέσα σ’ εσένα.
Μαγικό… Σχεδόν λυτρωτικό… προς ώρας.

Γενικούρες

Όταν βουλιάζεις μέσα σε άμμο κινούμενη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βουτήξεις αυτοβούλως ολόκληρος μέσα στη λάσπη -για να επιτύχεις το οριζοντίως. Ήτοι να μην την αφήσεις να σε ρουφήξει καθέτως που η επιφάνειά σου είναι μικρή, λεία εύκολη στις σκοτεινές ορέξεις της.
Λαμβάνεις λοιπόν στάση μπρούμυτη κι ακολουθείς τη γνωστή, παλιά, δοκιμασμένη συμβουλή:
«Σκάσε τώρα και κολύμπα!»
Αν αφεθείς, αν μείνεις σε θέση ευκολίας, αν αποσβολωθείς και τα χάσεις… τον ήπιες. Όχι, ψέματα… σε ήπιε (το ίδιο δεν είναι; Αυτή η αργκό… τόσο ευπροσάρμοστη γλώσσα· πλαστελίνη σαν την καημένη την καρδιά μας την αγαπησιάρα, που την προσφέρουμε δεξιά-αριστερά -λες και δεν ξέρουμε, λες κι είμαστε ακόμα παιδιά- να παίξουμε όλοι μαζί παρέα… και μας την επιστρέφουν πάντα κώλος)

Γαμώτο…

Τα Σάββατα δεν βγαίνω, δεν έβγαινα ποτέ.
Ακόμα και παλιά που κάθε μέρα τριγυρνούσα,
τα Σάββατα έμενα μέσα.

Χθες ήταν Σάββατο· το κομπιούτερ ήταν κατειλημμένο
κι έτσι ξάπλωσα στο κρεβάτι και χάζευα το «Στην υγειά μας».
Αφιέρωμα στον Μαχαιρίτσα και τους φίλους του
κι εγώ που αποφεύγω τα ελληνικά, χάθηκα μες σε τραγούδια, που πάντα αναρωτιέμαι από πού διάολο τα ξέρω…

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνθέσει τελικώς πολλά…
Κι από παλιά… Μια ωραία παρέα ήταν, 20 χρόνια μαζί,
άνθρωποι όλοι ταλαντούχοι, και κάπου τους ζήλεψα.
Χωρίς φρουφρού κι αρώματα
και δίχως δόντια να γυαλίζουν στο σκοτάδι,
με έχωσαν μες στα παπλώματα
και με ταξίδεψαν μέσα στον εαυτό μου.

Μέσα στις αντιφάσεις μου.
Μέσα σε σκέψεις και συναισθήματα αντικρουόμενα.
Μέσα σε ζωές υπαρκτές, ανύπαρκτες και εν δυνάμει.
Μέσα σε ανικανοποίητες επιθυμίες και κρυφές ενοχές.

Έκλαψα για όσα αδυνατώ να δώσω και για όσα αρνούμαι να πάρω.
Για τα ανώφελα πείσματα και τις πεταμένες στιγμές.
Για τα αδιέξοδα, τις επιλογές και τις αποφάσεις.
Για τους αγαπημένους που χάθηκαν και γι’ αυτούς που θα χαθούν.

Δεν έκλαψα με αναφιλητά, αυτά είναι πια σπάνια
και φυλαγμένα για τις ώρες εκείνες που δίχως αυτά, γίνονται επικίνδυνες.
Ήταν το κλάμα το βουβό, το παράπονο, το γαμώτο.

Που τίποτα δεν μπορεί να είναι αρκετό,
που τίποτα δεν κάνει τον κύκλο του χωρίς να σε πληγώσει
–και να το πληγώσεις-,
που όλα τελειώνουν άδοξα
και στην καλύτερη περίπτωση με ένα τεράστιο χασμουρητό.

Γαμώτο… ένα τεράστιο γαμώτο ήταν και πάλι αυτό το Σάββατο…

Ένα όνειρο αλλόκοτο…

Ήμουν σε μία αίθουσα, σε μια συνηθισμένη καφετιά τάξη σχολείου, γεμάτη ανθρώπους. Ο ένας σχεδόν πάνω στον άλλον, στριμωχνόμασταν να χωρέσουμε όλοι εκεί μέσα.

Κάτι παράξενο όμως συνέβαινε. Στην άκρη του χώρου, καβάλα σ’ έναν ελέφαντα -στολισμένο, όπως κάνουν στις Ινδίες και γύρω εκεί- ήταν ένα παιδί. Ένα αγγελούδι πανέμορφο και χαρισματικό, τόσο μικρούλι όμως, σχεδόν μωρό, που είχε επιλεχθεί να κάνει κάτι παράδοξο: με τόξο χρυσό κι ασυνήθιστο, μοναδικό, έπρεπε να σημαδέψει 5 άλλα παιδάκια, προκαθορισμένα. Έπρεπε να τα σκοτώσει.

Αλλιώς… μέσα στην αίθουσα ήταν ένας σκοπευτής, άνδρας αδίστακτος και μισητός, που πυροβολούσε αδιακρίτως και χωρίς ίχνος ενοχής όποιον έβρισκε μπροστά του. Τα παιδάκια ήταν θυσία -ποιος ξέρει σε ποιον;- για να σωθούν όλοι οι άλλοι. Κι εκείνος φρόντιζε να εκτελεσθεί αυτή η μυστήρια εντολή-ανταλλαγή.

Το παιδί σημάδευε με το τόξο του, ήταν άριστο, πετύχαινε με μιας κάθε του στόχο. Το ίδιο και ο σκοπευτής. Οι άνθρωποι ούρλιαζαν, κρύβονταν κάτω από τα θρανία, δίπλα στα πτώματα και το αίμα των ως εκείνην τη στιγμή ατυχεστέρων…

Κάποτε σκότωσε -νομίζαμε- ο μικρός σωτήρας μας τα 5 παιδιά. Φωνάξαμε στον σκοπευτή να σταματήσει. Έγινε ησυχία. Όμως από μια γωνιά της αίθουσας άρχισε να κλαψουρίζει ένα νήπιο μες απ' την αγκαλιά της μάνας του, η οποία μάταια προσπαθούσε σκεπάζοντας του το κεφάλι με μια κουβέρτα που τό 'χε τυλιγμένο, να το κάνει να σωπάσει.

Το χαρισματικό παιδί είχε σκοτώσει μόνο τα 4…

Ο σκοπευτής ξανάρχισε να πυροβολεί. Πανζουρλισμός. Ο ελέφαντας, τρομαγμένος απ' αυτήν την απότομη εναλλαγή των καταστάσεων, αφηνίασε· σηκωνόταν στα πίσω του πόδια, γύρναγε γύρω από τον εαυτό του, προσπαθούσε να πετάξει το παιδί από την πλάτη του. Κι εκείνο πάσχιζε με κάθε μόριο του κορμιού του να τον τιθασεύσει, ενώ ταυτόχρονα αγωνιζόταν να κρατήσει το χέρι του σταθερό, να σημαδέψει το εναπομείναν βρέφος. Που κανείς δεν λυπόταν, πέρα απ' τη μάνα του…

Κι έκλαιγε ο μικρός φονιάς… ο άγγελος-φονιάς…

Έκλαιγε με κλάμα βαθύ, γοερό, σπαρακτικό. Έκλαιγε που δεν κατόρθωνε αυτό που έπρεπε να κάνει, την θηριωδία που κάποιες άγνωστες αρχές το είχαν προορίσει να φέρει εις πέρας. Πάλευε με τον ελέφαντα, πάλευε με το τόξο, πάλευε με την ψυχή του και με την ακατανόητη μοίρα του·
κι έσκιζε αυτό το όλο ενσυναίσθηση κλάμα του κάθε καρδιά στα δύο.


Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Κοίταζα να κρυφτώ από τον σκοπευτή, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Το μόνο που μ' ένοιαζε εκείνην την ώρα ήτανε να σωθώ. Έτρεξα στις σκάλες μα ήξερα, πως δεν υπήρχε διαφυγή. Πως μοναδική μου -μοναδική μας- ελπίδα ήταν να τελειώσει το παιδί με το ολόχρυσο τόξο αυτό που είχε αρχίσει. Αλλιώς ήμασταν όλοι χαμένοι…


Καμία ιδέα;

Μία μικρή διαφορά

Τα όνειρα των κοριτσιών είναι γραμμένα με κραγιόν στον καθρέφτη.
Και των αγοριών… στον καθρέφτη…
Μόνο που αυτά χαράζουν βίαια με μαχαίρι το γυαλί.

Τα κορίτσια έχουν πάντα κάποιο κραγιόν στην τσάντα τους.
Λίγο με το μανίκι και σβήστηκε το όνειρο.
Καινούρια «για πάντα» σχηματίζονται καθώς βάφουν τα ωριμότερα χείλη.

Τα καημένα τα αγόρια με τα χρόνια γεμίζουν τον καθρέφτη.
Δεν τους μένει, παρά να βαθαίνουν με μανία εκείνα τα ίδια, τα παλιά·
τα χαραγμένα «μόνο για λίγο» στο γυαλί και στην καρδιά τους με μαχαίρι…
...

Δεν είναι αυτή η ώρα να πονάς…

Τα μαργαριτάρια στο λαιμό σού ‘φέραν ατυχία.
Δεν είναι τα μαργαριτάρια για έρωτες,
στο είχα πει…
είναι μονάχα για κηδείες.

Σπασμένες τώρα Αφροδίτες,
κατρακυλούν σα δάκρυα, της θάλασσας οι χάντρες
στα πόδια σου κι ανήμπορη να δεις -όλα θολά-
πεσμένη χάμω… πώς να μπορέσεις…

Δε μαζεύονται, μάτια μου,
όσα από πάνω σου έπεσαν…
Χάνονται, γυρνάνε στο βυθό τους,
κλειδώνονται ξανά μέσα στα στρείδια της σιωπής.

Πονάς; Σε σκιάζει το σκοτάδι;
Τραγούδα, καλή μου…
Τραγούδα σα να ‘ναι ακόμα χθες
και ύψωσε το βλέμμα προς τον ουρανό…

Γιατί θά ‘ρθει στιγμή
που η καρδιά σου δεν θ’ αντέξει.
Εκείνη -μόνον εκείνη- την ύστατη στιγμή
σαν από θαύμα
θα αναδυθούν και θα δεθούν πάλι μαζί
τα άσπρα σου μαργαριτάρια,
σφιχτά γύρω από το λαιμό σου
και θα ξαπλώσεις πλάι του. Για πάντα…
...

Μαζέψου

Μπορεί κάποιος που έχει γεννηθεί όμορφος να κατακρίνει έναν άσχημο -ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να βελτιώσει την εμφάνισή του- ως ρηχό;

Μπορεί ένας επαγγελματικά επιτυχημένος άνθρωπος να καταφέρεται εναντίον των φιλόδοξων νέων για έλλειψη ιδανικών και αξιών; (Για θυμήσου καλύτερα… και δες το παράδειγμά σου)

Μπορεί ένας γεννημένος πλούσιος, να μιλά για την «κατάντια του σημερινού(!) ανθρώπου» να θέτει ως πρωταρχικό στόχο της ζωής του το χρήμα;

Μπορεί ο δυνατός να κατηγορεί τον αδύναμο -ο υγιής τον ασθενή, ο αρτιμελής τον ανάπηρο- για έλλειψη αυτοπεποίθησης, κινήτρων και θέλησης;

Μπορεί ο άνθρωπος των Δυτικών Δημοκρατιών να μέμφεται -και να περιθωριοποιεί- τους πολίτες ολοκληρωτικών καθεστώτων ως ηθικά εξαθλιωμένους;

Μπορεί ο χορτασμένος να ονοματίζει τον πεινασμένο πεινάλα;
Ο «αφέντης» το δούλο δουλοπρεπή; Αναξιοπρεπή; Μπορεί;


Από θέση ισχύος μπορείς να λες πολλά. Πιθανώς και αληθή. Μαζέψου όμως.
...

Σκούρα τα πράγματα…

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δύσκολο να κάνεις βαρύγδουπες σκέψεις κι εντυπωσιακές πράξεις, μεγαλειώδεις, ρηξικέλευθες.

Ξέρω πολύ καλά όμως πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τις μικρές καθημερινές κινησούλες που κάποτε ίσως σε οδηγήσουν σε κάτι "σημαντικό".

Σαν εξετάσεις -ένα πράγμα- είναι τα σημαντικά, που απλώς σε προβιβάζουν στην επόμενη. Μην παίρνουν και τα μυαλά μας αέρα, δηλαδή, πως κάτι κάναμε…
Εξετάσεις, που πίσω τους κρύβουν ατελείωτες ώρες εργασίας, κούρασης και απίστευτης ανίας. Ενδιαφέροντα μπορεί να είναι τα όσα κάνεις, τα όσα μαθαίνεις, μα η συνεχής προσπάθεια και η επανάληψη κουράζει από μόνη της.

(Μην μου πείτε για το ταξίδι. Καλό είναι το ταξίδι αλλά σου βγαίνει η γλώσσα.
Ρωτήστε τους skippers…)

Όταν παλιά διάβαζα, έκανα πρόγραμμα: σχεδίαζα κουτάκια με τις ημέρες και μέσα έγραφα τις ώρες που έπρεπε καθημερινά να μελετάω, για να βγάλω την ύλη. Και κάθε μέρα έσπρωχνα όλο το σύστημα προς τα δεξιά, μέχρι που στριμώχνονταν τα πάντα μέσα στο πολύ 7 κουτάκια κι η μύτη μου στο βιβλίο ακόμα κι όταν κοιμόμουν. Καθαρή την έβγαζα και νόμιζα πως πάντα έτσι θα τα καταφέρνω.

Το πρόβλημα όμως στη ζωή δεν είναι ένα αντικείμενο, που το διευθετείς κάπως, με όποιον τρόπο μπορείς. Είναι όλα μαζί. Εφ’ όλης της ύλης που δίνανε παλιά -ο αδελφός μου το πρόλαβε αυτό, έδιναν π.χ. μαθηματικά γενικώς κι αορίστως, ό,τι έχει καταλάβει ο καθείς απ’ αυτό που λέγεται μαθηματικά και ό,τι πέσει.

Εδώ λοιπόν είναι εφ’ όλης της ύλης και εφ’ όλων των αντικειμένων και κόψ’ τον λαιμό σου. Κι ούτε σου λέει κανείς πού πουλάνε εγχειρίδια και σημειώσεις. Ούτε καν, «πού πουλάν' καρδιές, να σου πάρω μια», που έλεγε και το παλιό λαϊκό τραγούδι. (Αλήθεια, θα τις αγόραζε άραγε ο κόσμος; «Θα δώσετε όλη σας την περιουσία και δεν θα ξανακάνετε ποτέ.»)

Τίποτα. Ελέω…

Τελείωσε και η αντίστροφη μέτρηση…

Γράφω γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς.
Γιατί αλλιώς θα πνιγώ.
Σ’ αυτό εδώ το blog… και στ’ άλλο…
Κοντεύουν σιγά-σιγά δύο χρόνια.
Ψέματα, ένας χρόνος και μισός είναι…
Πώς λέμε «Είσαι ένας βλάκας και μισός;»
Ή καλύτερα «Ένας ψεύτης και μισός;»
Έτσι ήταν κι αυτός ο χρόνος: ένας και μισός.
Και τόσος θα μείνει…

Τελείωσε και η αντίστροφη μέτρηση.

Από ‘δώ και πέρα αρχίζει άλλο μέτρημα.
Απ’ την αρχή… Ή απ’ το τέλος…
Το blogging θα μείνει blogging.
Και η ζωή ζωή… Όση…
Γιατί μία και μισή ήταν κι αυτή…
Ή μήπως σκέτο μισή;
Τουλάχιστον την έχω αυτήν την όση ζωή καταγεγραμμένη.
Να έχω να θυμάμαι.
Και να μην ξανα… τίποτα.

Εφηβεία (Νο 2)

Σκεφτήκατε ποτέ

να αρρωστήσετε
για να τραβήξετε την προσοχή τους;

Να αυτοκτονήσετε
για να τους εκβιάσετε;

Να πεθάνετε
για να τους τιμωρήσετε;

Σκεφτήκατε ποτέ

πως δεν (τους) αγαπάτε;

Με νευριάζουν…

…οι εκδικητικοί άνθρωποι.

Ορμή/-ές

Για να «συναντηθείς», πρέπει να παλέψεις.

Όχι κατ’ ανάγκην με τον απέναντι
–ενίοτε (ή συνήθως;) ΚΑΙ με τον απέναντι,
αλλά κυρίως με την εκατέρωθεν ορμή.

Τι είναι η συνάντηση; Μία κατά μέτωπον επίθεση στην ουσία, μία αντι-μετώπιση.

Η διαφορά τους είναι πως στη συνάντηση κρατιέσαι λίγους πόντους μακρύτερα από το κούτελο του άλλου.

Όμως… στην αρχή… όταν δε γνωρίζεις την ορμή του, ούτε ελέγχεις τη δική σου, αναπόφευκτα θα κουτουλήσεις.

Μέχρι να μάθεις να κρατάς τις δέουσες αποστάσεις και την επιθυμητή ταυτοχρόνως εγγύτητα.


Όποιος αποφεύγει τον κίνδυνο της κουτουλιάς, δεν θα συναντηθεί ποτέ με κανέναν.
...