Σκούρα τα πράγματα…
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δύσκολο να κάνεις βαρύγδουπες σκέψεις κι εντυπωσιακές πράξεις, μεγαλειώδεις, ρηξικέλευθες.
Ξέρω πολύ καλά όμως πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τις μικρές καθημερινές κινησούλες που κάποτε ίσως σε οδηγήσουν σε κάτι "σημαντικό".
Σαν εξετάσεις -ένα πράγμα- είναι τα σημαντικά, που απλώς σε προβιβάζουν στην επόμενη. Μην παίρνουν και τα μυαλά μας αέρα, δηλαδή, πως κάτι κάναμε…
Εξετάσεις, που πίσω τους κρύβουν ατελείωτες ώρες εργασίας, κούρασης και απίστευτης ανίας. Ενδιαφέροντα μπορεί να είναι τα όσα κάνεις, τα όσα μαθαίνεις, μα η συνεχής προσπάθεια και η επανάληψη κουράζει από μόνη της.
(Μην μου πείτε για το ταξίδι. Καλό είναι το ταξίδι αλλά σου βγαίνει η γλώσσα.
Ρωτήστε τους skippers…)
Όταν παλιά διάβαζα, έκανα πρόγραμμα: σχεδίαζα κουτάκια με τις ημέρες και μέσα έγραφα τις ώρες που έπρεπε καθημερινά να μελετάω, για να βγάλω την ύλη. Και κάθε μέρα έσπρωχνα όλο το σύστημα προς τα δεξιά, μέχρι που στριμώχνονταν τα πάντα μέσα στο πολύ 7 κουτάκια κι η μύτη μου στο βιβλίο ακόμα κι όταν κοιμόμουν. Καθαρή την έβγαζα και νόμιζα πως πάντα έτσι θα τα καταφέρνω.
Το πρόβλημα όμως στη ζωή δεν είναι ένα αντικείμενο, που το διευθετείς κάπως, με όποιον τρόπο μπορείς. Είναι όλα μαζί. Εφ’ όλης της ύλης που δίνανε παλιά -ο αδελφός μου το πρόλαβε αυτό, έδιναν π.χ. μαθηματικά γενικώς κι αορίστως, ό,τι έχει καταλάβει ο καθείς απ’ αυτό που λέγεται μαθηματικά και ό,τι πέσει.
Εδώ λοιπόν είναι εφ’ όλης της ύλης και εφ’ όλων των αντικειμένων και κόψ’ τον λαιμό σου. Κι ούτε σου λέει κανείς πού πουλάνε εγχειρίδια και σημειώσεις. Ούτε καν, «πού πουλάν' καρδιές, να σου πάρω μια», που έλεγε και το παλιό λαϊκό τραγούδι. (Αλήθεια, θα τις αγόραζε άραγε ο κόσμος; «Θα δώσετε όλη σας την περιουσία και δεν θα ξανακάνετε ποτέ.»)
Τίποτα. Ελέω…
Νομίζω ότι βαριέσαι τόσο πολύ που όλα σου φαίνονται βουνό. Ακόμα και οι απλές καθημερινές κινησούλες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως πάλι και να κάνω λάθος. Απλά αυτή την εντύπωση έχω σχηματίσει.
ladybug, βαριέμαι... αλλά κυρίως: έχω βαρεθεί. Έχουμε μια δεκαετία διαφορά. Αυτή η 10ετία ακριβώς με γάμησε. Πριν δεν βαριόμουν τίποτα... Παρ' όλ' αυτά, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει... μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά!! ΛΟΛ! Πάμε πάλι απ' την αρχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήSynas μου εγώ να δεις...έχω μπροστά μου απίστευτο διάβασμα που απαιτεί συγκρότηση και άπλετο, καθαρό χρόνο. Έχω και αρκετές γραμμένες σελίδες πίσω μου που έχω ξεπεράσει κι αν ποτέ πάρω θετική απάντηση, δεν θα ξέρω πώς θα τις δω τυπωμένες. Το οριστικό αποτέλεσμα σε κάθετι που κάνουμε(αν υπάρχει τέτοιο...πιστεύω ότι κάθε φορά, ένα σκαλί είναι μόνο) αργεί να έρθει, βασανιστικά. Σου εύχομαι κουράγιο μόνο και δύναμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι που έμαθα απ' τη μουσική. Πριν τρέξεις πρέπει να περπατήσεις. Και πριν περπατήσεις πρέπει να μπουσουλήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μουσική έχει το καλό ότι δεν γίνεται να παίξεις οτιδήποτε, χωρίς να έχει ατελείωτες ώρες πρόβας και μαθήματος από πίσω του. Αναγκαστικά, η επιθυμία υπερνικά την τεμπελιά.
Ειδικά στον αυτοσχεδιασμό που είναι κοντά στο «θέμα» σου, το background πρέπει να είναι τεράστιο. Το ταλέντο είναι μια καλή αρχή αλλά από μόνο του δεν φτάνει. :)
εγω πάλι δεν καταλαβαινω αυτή την πραβολή με τις εξετάσεις κλπ. θυμάμαι πως όταν δίναμε εξετάσεις τότε, το κάναμε γιατί είχαμε ένα στόχο και κυρίως, ένα άγνωστο γι αυτό και υπέροχα ενδιαφέρον, επαγγελματικό μέλλον. στη ζωή τι είδους εξετάσεις μπορεις να δώσεις όταν ο στόχος, το μέλλον, το τέλος δηλαδή της προσπάθειας είναι γνωστό και προδιαγραμμένο;
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι αγαπητή μου συνας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στη ζωή δεν δίνουμε εξετάσεις. απλώς προσπαθούμε να δώσουμε ένα νόημα στο τυχαίο και να βιώσουμε όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας μας τον εαυτό του. για όσο καιρό αυτός υπάρχει...
όσο για τη βαρεμάρα, ας θυμόμαστε που και που, πως η τεμπελιά, το ραχάτι, η αδράνεια, η θετική αδιαφορία, είναι κατ' ουσίαν η πιο αυθεντική πράξη του Είναι απέναντι στην αναπόφευκτη ματαιότητά του.
dora, το αυτό και δι' υμάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήchris, ωραίο παράδειγμα είναι αυτό. Ωραίο και "η επιθυμία να υπερνικά την τεμπελιά". Μόνο που... στη ζωή ρε γμτ, άλλα κυνηγάς κι άλλα σού 'ρχονται. Αλλού "εκπαιδεύεσαι" και άλλο σε ρωτάνε... Πόση άνεση μπορεί να είχε ακόμα κι ο Miles Davis στο να παίξει π.χ. καλαματιανό;
vromios, ήμουν σίγουρη πως κάπως έτσι θα απαντούσες. Ναι... συμφωνώ σ' όλα αυτά και όλα αυτά με έχουν φέρει εδώ που μ' έχουν φέρει, αλλά... οι εξετάσεις μας είναι κάποιες στιγμές που πρέπει κάπως να τις περάσουμε -καλές ή κακές- δεν έχει σημασία. Γιατί, αν βρεθείς απροετοίμαστος... ματαιότης-ξεματαιότης... την πατάς εδώ και τώρα.
Αυτό με τα κουτάκια παραήταν αληθινό, και πόνεσε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο καταλαβαίνω αυτό με τη 10ετία που λες στην ladybug...
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντως, αν δίνουμε εξετάσεις, εγώ... κοβομαι, γιαυτό δεν το βλέπω έτσι. Βαριέμαι, ναι, βαρέθηκα γενικώς, ναι κι αρχίζω ένα ένα να παρατάω πράγματα που έκανα. Τώρα δα, στλνω mail στο πανεπιστήμιο για να αναβάλω για ένα χρόνο το μεταπτυχιακό που άρχισα πέρυσι. Δεν ξέρω ρε συ αν είναι κρίση ηλικίας ή αν βλέπω πίσω και πληγώνομαι. Αν πάντως εσύ βλέπεις πίσω σταμάτα, γιατί το κάνω εγώ και είναι οδυνηρό. Θυμάσαι τη γυναίκα του Λωτ που γύρισε να δει τα σόδομα που καίγονταν κι έμεινε στήλη άλατος; Έτσι παθαίνεις αν αρχίσεις να σκέφτεσαι ''αν τότε έκανα έτσι, αν δεν παντρευόμουν, αν χώριζα τότε,αν,αν, αν...'' σε τρέλανα έ; Φεύγω, φεύγω. Φιλιά
εξετάσεις δινουμε καθε μερα, απ το πρωι μεχρι το βραδι, ακομα και στον υπνο μας, αναλογα το ονειρο βεβαια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρέχοντας στο συνηθισμένο
ΑπάντησηΔιαγραφήγνώριμο μέρος.
Τι βρήκαμε;
Τους ίδιους παλιούς φόβους.
Καλώς τον cyrusgeo. Ναι... και όχι τίποτα άλλο, αλλά σιγά-σιγά τα κουτάκια τελειώνουν-τελειώνουν!(ο Αυστριακός άντρας μιας φίλης μου λέει: "Μα γιατί εσείς οι Έλληνες τα λέτε όλα διπλα; Σιγά-σιγά, λίγο-λίγο, το πολύ-πολύ, στο κάτω-κάτω..." Λες να νοιώθουμε πως έτσι διπλασιάζουμε και τα πράγματα; Τις πιθανότητες; Τα κουτάκια;)
ΑπάντησηΔιαγραφήωσηε, μπα... δεν έχω πρόβλημα με το χθες... ούτε καν με το αύριο. Με το σήμερα έχω όμως χοντρό πρόβλημα!!
ανδρόγυς, εγώ στον ύπνο μου δεν βλέπω εξετάσεις· βλέπω πως έχει φτάσει Μάρτης κι έχω ελάχιστες απουσίες και σκέφτομαι "Γουστάρω! Μπορώ τώρα να λείπω συνέχεια!!"
κούκε, φόβος είναι; Ή λογική; Ή μήπως φοβισμένη λογική; Ειλικρινά δεν ξέρω... Πάντως πονάει. Ό,τι και να κάνεις.
Σκούρα τα πράγματα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην τελευταια δεκαετια της ζωης μου (40-50)ειχα βαλει ενα στοχο!Να μαθω να διαχειριζομαι την βαριεστιμαρα και την ανια μου!Πιστευω οτι ο καλυτερος τροπος ειναι να αποδεχτει κανεις οτι: 1)θα πεθανει μ αυτην αγκαλια 2)οτι η χειρωναξια οποιασδηποτε μορφης ειναι ενα προς ωρας φαρμακο.Εχει δε την πολυτελεια να μπορει να αλλαζει κανεις τις μορφες της κατα διαστηματα.(της χειρωναξιας)Δοκιμασμενη συνταγη,χωρις παρενεργειες.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ξέρω πολύ καλά όμως πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τις μικρές καθημερινές κινησούλες που κάποτε ίσως σε οδηγήσουν σε κάτι "σημαντικό").
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό...έγραψε!
Και μετά από αμέτρητα "καποτε" έρχεται η μέρα που συνειδητοποιείς ότι έκανες μισό βήμα.ΜΟΝΟ ΜΙΣΟ!!!
Και η πλάκα είναι ότι αυτό θεωρείται και σημαντικό!
Αντί να πεις..."ε άι στο διάολο...
πάω να πάρω δρόμο άλλον, αυτός δε βγάζει πουθενά"
Αλλά...."τα μπόδια"βλέπεις... που έλεγε και η γιαγιά μου η μακαρίτισσα.
Καλή δικαιολογία ...(για τον ευατό μας).Βολική!
...όμορφος ήχος.Αναρωτιέμαι πού τον αλίευσες...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου synas!
Αν καταφέρναμε να υπερνικήσουμε αυτή την αίσθηση της ασημαντότητας των πάντων, ίσως κάναμε μια καλή αρχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πρωτουπερνικήσουμε δηλαδή... Τέσπα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗρθα εδώ, διαβάζοντας faraona και ένα σχόλιό της σ' εμένα που ανέφερε το σχόλιό της εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλα και διάβασέ με. Ελα να δει πόσο κι εγώ βαριέμαι και συμφωνώ απόλυτα με την faraona. "Ψυχοθεραπεία" θα το πω εγώ, είναι η χειροναξία. Η αλλάγή κάθε τόσο πραγμάτων και το κατάπιασμα με άλλα. Αρκεί να μου δίνουν αποτέλεσμα. Να βλέπω ότι κάτι έχω καταφέρει. ή κέντημα το λένε αυτό, η πλέξιμο, ή φωτογραφία ή παρέα με παιδάκια, ή παρέα με ηλικωμένους, ή, ή, ή, ή! Ετσι πέρασε η ζωή 47 χρόνια. Κάνε ένα πείραμα. Αξίζει.
φιλιά και χάρηκα. Θα περνώ.
Μιά χαρά ..σε βρίσκω...-))
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν σκεφτόμαστε έτσι, τόχουμε πεί, είμαστε στο σωστό μέρος.
Και εκεί..σταματάνε οι σκέψεις και..ηρεμούμε.
Γιατί ξέρουμε, ότι κάτι(το ανικανοποίητο του ανθρώπου), θέλει να μας χαλάσει, να μας έχει στο χέρι...
Δεν του κάνουμε την χάρη, θέλουμε να νιώθουμε, όμορφα και δεν θα αφήσουμε χώρο σε "αδιέξοδες" αναζητήσεις και ανύπαρκτες ανασφάλειες.
Την καλημέρα μου.-))
τέρας της αμάθειας, ευτυχής όποιος του αρέσουν τα σκούρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήfaraona, απαπαπα! Βαριέμαι! ΛΟΛ! Όχι, εντάξει... δεν είναι το πρόβλημά μου όμως τι να κάνω για να μην βαριέμαι. Μάλλον είναι πως για να επιτύχω αυτά που θέλω, πρέπει να ανεχτώ πολλά που δεν θέλω.
ανάσα του βορρά, ε...μην το λες... υπάρχουν και τα 'μπόδια... υπάρχουν...
kyriaz, απ' τη λιμνούλα ενός ποιητή... πριν πολύ καιρό όμως!
3 pad, αυτή η $αμημένη η νοηματοδότηση των πραγμάτων... μας ταλανίζει...
Αγριο ΚερασοΖouzouna, καλώς ήλθες. Έρχομαι από 'σένα τώρα. Έχω κάνει κι εγώ διάφορα στη ζωή μου... ίσως να είναι κι αυτό ένα θέμα. Πως έφτασα σ' ένα σημείο καλό κι "έκατσα".
σπίθα, αυτό το ανικανοποίητο... Είμαι στη φάση να του κάνω τη χάρη... Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί υπάρχει κι αν δεν το γεμίζω με κάτι πρακτικό, το γεμίζω με... άλλα... Και δε λέει.
Ο Miles ο σχωρεμένος θα μπορούσε με τεραστία ευκολία να παίξει καλαματιανό. Με την ίδια ευκολία που ο Γ. Μάγκας και Πετρολούκας Χαλκιάς παίζουν κατά καιρούς jazz. Όχι απλώς παίζουν αλλά βάζουν και την προσωπική τους πινελιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η αυτοπεπίθηση που τους δίνει η γνώση.
Στην ζωή αντίστοιχα είναι η γνώση του ποιος είσαι, από που έρχεσαι και που πας.
Ωραία. Άλλα κυνηγάω κι άλλα μου έρχονται στη ζωή. Μ' ενδιαφέρουν αυτά που έρχονται; Αν δεν μ' ενδιαφέρουν γιατί ν' ασχοληθώ μ' αυτά και να μην κυνηγήσω αυτά που μ' ενδιαφέρουν; Έστω κι αν προκειται για ουτοπία κι ας αποτύχω στο τέλος. Στο τέλος της ημέρας θα ξέρω ότι το έχω παλέψει και δεν τα παράτησα στην τύχη. Κι ούτε σπατάλησα τη ζωή μου ασχολούμενος με κάτι που δεν μ' ενδιαφέρει και δεν με αφορά.
chris, θα μπορούσε, αν ήξερε τι είναι ο καλαματιανός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το δεύτερο σκέλος... Χέσε μέσα Πολυχρόνη... Η ζωή σε πάει όπου θέλει αυτή. Πρέπει να είσαι πολύυυυ δυνατός ή πολύ πεισματάρης για να κρατήσεις -μην σου πω για να επιλέξεις- δικό σου δρόμο.