Χύμα σκέψεις

Οι άλλοι

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πηγή μεγάλης χαράς, μα είναι και δεσμευτικές.
Δημιουργούν ευθύνες και υποχρεώσεις.

Η ρήξη μίας σχέσης δημιουργεί πόνο, αλλά ταυτοχρόνως και ένα αίσθημα απελευθέρωσης.
Και η στέρηση κάθε επαφής την ψευδαίσθηση της αυτοτέλειας.

Στην πραγματικότητα θέλουμε την ανθρώπινη επαφή χωρίς τις δεσμεύσεις της.
Θέλουμε να επιβάλλουμε τους δικούς μας όρους.
Θέλουμε να παίρνουμε όλα όσα θέλουμε, αλλά εμείς να δίνουμε μόνο ό,τι θέλουμε και όποτε θέλουμε.

Υπάρχει κάτι το ασύμβατο στις επιθυμίες και τις ανάγκες των ανθρώπων.
(Κάπου εδώ κολλάει η «χημεία» και το «timing»).

Προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν και να συμβιώσουν, άλλοι άνθρωποι υποτάσσονται, άλλοι συμβιβάζονται, άλλοι επιζητούν τον απόλυτο έλεγχο και άλλοι αναχωρούν.

Η επιλογή

Η επιλογή είναι βασικά θέμα ιδιοσυγκρασίας.
Κλίνουμε ιδιοσυγκρασιακά προς κάποια κατεύθυνση και συν τω χρόνω την στολίζουμε με ένα βιωματικό και ένα θεωρητικό υπόβαθρο.

Αν οι καταστάσεις που μας τυχαίνουν μας επηρεάζουν; Πιθανώς να αλλοιώνουν ελαφρώς τις δοσολογίες μέσα μας, όμως νομίζω πως στην ουσία δεν… Γιατί τις καταστάσεις τις εκλαμβάνουμε και τις αντιμετωπίζουμε κι αυτές βάσει της ψυχοσύνθεσής μας.

Βέβαια όλοι έχουμε απ’ όλα μέσα μας… Μια μας βγαίνει το ένα, μια το άλλο… Γι’ αυτό και αργούμε να κατασταλάξουμε. Αμφιταλαντευόμαστε στη νεότητα, σιγά-σιγά όμως ό,τι έχουμε μέσα μας σε μεγαλύτερη δόση από τα γεννοφάσκια μας υπερισχύει…

Ωριμότητα

Αυτό λοιπόν δεν είναι η «ωριμότητα»; Παίρνεις απόφαση τι είσαι και βαδίζεις από ‘κεί και πέρα σύμφωνα με αυτό και δεν ξεκουνιέσαι με τίποτα.

Γερνώντας, λέει, ο άνθρωπος τονίζονται όλα τα χαρακτηριστικά του: ο τσιγκούνης γίνεται πιο τσιγκούνης, ο γκρινιάρης πιο γκρινιάρης και πάει λέγοντας. Δεν γίνονται πιο… απλώς αφήνουν τον εαυτό τους να είναι ό,τι είναι σε όλο του το μεγαλείο. Σχεδόν αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων.

Συμπέρασμα

Τελικώς μου φαίνεται, πως η όλη διαδικασία της ζωής μας είναι να βρούμε επιχειρήματα -εσωτερικά και εξωτερικά, βιωματικά και θεωρητικά- για να στηρίξουμε αυτό που είμαστε από τη φύση μας.

Και οι άλλοι είναι βοηθητικοί σ’ αυτήν τη διαδικασία: πρέπει να υπάρχει κάποια διαδραστικότητα, για να ανακαλύψουμε και να αποδεχθούμε τη φύση μας.

Παιχνίδι να γίνεται, με λίγα λόγια… Στην ουσία καθείς υπάρχει κυρίως για να βρει τον εαυτό του. Τι να τον κάνει να τον βρει; Αυτό, με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ να σας το πω… Είναι μυστικό!

Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ.

Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ.
Η παραίτηση είναι μέσα μου συνώνυμο της ήττας.
Αν είναι, ας με απολύσουν τουλάχιστον,
να πάρω και την αποζημίωση!

Όχι, δε νοιώθω πως η ζωή μού χρωστάει.
Αντιθέτως, νοιώθω πως εγώ χρωστάω στη ζωή.

Ναι, αποδίδω αξία στη ζωή.
Όταν γεννιέσαι, γεννιέσαι για να ζήσεις.
Γεννιέσαι γιατί έχεις τη θέληση να ζήσεις.
Αλλιώς θα ψόφαγες μες στην κοιλιά της μάνας σου.

Αν στην πορεία δεν θέλεις πια να ζήσεις
και είσαι σίγουρος γι' αυτό και μάγκας,
τραβάς μία αυτοκτονία
και τελειώνει η βραχύβια ιστορία σου.

Να συνεχίζεις όμως να ζεις
βγάζοντας τη γλώσσα στη ζωή
μέσα στην οποία και λόγω της οποίας
υπάρχεις κι εσύ κι η γλώσσα σου,
μου φαίνεται απλώς αφύσικο.

Και αγενές…

Όχι, δεν θέλω να παραιτηθώ.
Κι αν δεν μ’ αρέσει η ζωή μου,
την ανταλλάσσω με μιαν άλλη.
Πάντα υπάρχουν ζωές να ζήσεις
-ακόμα και κλεμμένες.

Φτάνει να έχεις το κουράγιο
ν’ απλώσεις το χέρι σου…

Στο κάτω-κάτω τι έχεις να χάσεις;
Τη ζωή που με τόση άνεση περιγελάς;

Ή ταν ή επί τας

Τα πειράματα είναι περιθωριακές ανάγκες της περιέργειας.
Η πραγματική ανάγκη χτυπάει σταυρό.
Δεν ψάχνεται.
Ούτε αναρωτιέται.
Ξέρει εκ των προτέρων.
Και ξέρει και πότε θα μείνει ανικανοποίητη…
Όλα τα ξέρει η πουτάνα η ανάγκη.
Και δεν τ’ αφήνει ποτέ έτσι… εκκρεμές.
Την βρίσκει την άκρη.
Ή που θα σκοτώσει ή που θα σκοτωθεί.

...

Περιμένοντας απλά το καλοκαίρι...

…δίχως πίστη
κι ανέγγιχτη από τη χάρη του Θεού σας,
με προσπερνούν την Άνοιξη

οι Άγγελοι και οι Αρχάγγελοί σας

[τη μάνα ήξεραν όμως να μου την πάρουν

στην άλλη μεγάλη τους γιορτή

το Νοέμβρη, στον «Ευαγγελισμό»]

κραδαίνοντάς μου από μακριά

κάτι μαραγκιασμένα κρίνα,

κι αφήνοντάς με πάντοτε μονάχα

με μια ελαφρά αλλεργία

και μια λανθάνουσα μελαγχολία.
...

Σαν μια ευχή...

«Με φωνάζουν νέα ταξίδια!
Θα ήθελα να με θυμάστε σαν μία ευχή για σας μέσα στο σκοτάδι!
Να είσαστε όλοι καλά!»

Πηγή Καφετζοπούλου
(Ανδρομέδα, Πυθία)

Μιαν άνοιξη λοιπόν,
τον περσινό το Μάρτη,
έγινες σύννεφο μαζί και γη,
μα πάνω απ' όλα -όπως τό ήθελες-
για όλους μας ευχή…

Υ.Γ. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα για το ιδιαίτερο αυτό πλάσμα,
ας ρίξει μια ματιά στο αφιέρωμα του αγαπημένου της φίλου, του kyriaz.
Αξίζει τον κόπο…

...

Συμπληρωματικά

Όταν αρχίζουν οι πράξεις, τα λόγια στερεύουν…
Μαζεύουν, γίνονται μία μικρή, απορροφητική μπαλίτσα,
βουβή εσωτερική διεργασία στο πίσω μέρος του μυαλού· επιφυλάσσονται.
Μόλις «κάθεται» η δράση, βγαίνουνε πάλι στο προσκήνιο…
να σου πουν τα μαντάτα.

Όποιος μιλάει πολύ, δεν κάνει τίποτα.
Μα κι όποιος πάει συνεχώς και έρχεται,
η νόηση μπερδεύει τις διαστάσεις των πραγμάτων…

Εναλλαγή·
αν ακουμπάς πάντα στο ίδιο πλευρό, κάποτε σακατεύεσαι…
...

Χάνοντας τον έλεγχο

Κάποτε ήθελα να κάνω σπαγκάτ και δε μπορούσα.
Έφτανα μέχρι ενός σημείου.

Μόνο μια μέρα που έτρεχα
-γυμνή και βρεγμένη-
στον μακρύ διάδρομο ανάμεσα στο μπάνιο και το δωμάτιο μου,
γλίστρησα και τα πόδια μου άνοιξαν
μέχρι που το κορμί μου άγγιξε το πάτωμα.


Τα όρια μου τα έσπαγα πάντα, μονάχα όταν γλιστρούσα…

...

Ποιος δεν φοβάται το μεταίχμιο;

Συννέφιασε πάλι. Μόνο με ηλιοφάνεια λειτουργώ. Οι σκιές με φοβίζουν και με κρατούν κλεισμένη στο σπίτι. Όχι όμως και το σκοτάδι. Το σκοτάδι το αγαπώ και το τιμώ με όλο μου το είναι. Αυτό το ενδιάμεσο με τρομάζει.

Η χειρότερη στιγμή το μούχρωμα: δεν βλέπω καλά ούτε καν να περπατήσω, έχω την αίσθηση πως χάνω το φως μου, πως δεν είμαι πια εγώ. Το λυκόφως της αυγής φτιάχνει κι αυτό αυτόχειρες. Μα όποιος έχει ζήσει τις μέρες του και τις νύχτες του το ξέρει: ακόμα και αν νυστάζει εξωφρενικά, μπορεί να περιμένει τον ήλιο να υψωθεί και μετά να γείρει με την παρήγορη σκέψη πως σαν ξυπνήσει θα είναι ακόμα ημέρα.

Κάποτε βγήκα να πάω σχολείο -πάντα ξεκινούσα πριν ξημερώσει- και όλα μου φαίνονταν περίεργα… Σα να είχε γίνει πυρηνικό ολοκαύτωμα καθόσον κοιμόμουν και δεν το είχα ακόμα μάθει: ξύπνησα την σωστή ώρα, 6.30, είχα όμως περάσει ολόκληρη τη μέρα στην αγκαλιά του Μορφέα και βρέθηκα να περιμένω το λεωφορείο μετά τη δύση…

Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να κοιμηθούν, μην τυχόν και δεν ξαναξυπνήσουν. Εγώ φοβάμαι, πως θα ξυπνήσω αργά… και θα ‘ναι ήδη νύχτα…
Όχι, δεν με τρομάζει η νύχτα· μα θέλω να ζω πρώτα τη μέρα της… Και να κλειδώνομαι τα ηλιοβασιλέματα -στο μεταίχμιο- μέσα στον εαυτό μου…

Περί «γαλήνης»

O nyktipolos ή αλλιώς vromios γράφει ένα μυθιστόρημα. Αντιγράφω κάποιες παραγράφους του (όχι ακριβώς συνεχόμενες):


… Η γαλήνη του, ο βαθύς ύπνος κι η ηρεμία του δεν είναι μια ευθεία γραμμή, δεν είναι η ζωή στο μηδέν της αηδίας, αλλά η ταραγμένη μέσα στη γαλήνη της ζωή, ενός ανθρώπου ξεγυμνωμένου από κάθε πίστη!

… Ταραγμένη, γιατί καμιά γαλήνη που κολυμπάει στα ατάραχα νερά του Μηδέν και του Τίποτα δεν είναι ατάραχη. Στην ουσία, αυτό που ο κόσμος γύρω από ένα τέτοιο πνεύμα αντιλαμβάνεται σαν γαλήνη, είναι απλά μια άρνηση της θέλησης να θελήσει, μια άρνηση της ζωής να δράσει. Με λίγα λόγια, είναι μια γαλήνια αντίφαση. Γιατί κάθε μόριο της ανθρώπινης ύπαρξης επιθυμεί την φυλακή, ή τον τροχό του Ιξίωνα αν θέλετε, της θέλησης για ζωή. Όμως το πνεύμα δεν βρίσκει Τίποτα για να διοχετεύσει αυτή τη θέληση, η οποία καθώς δεν εκφορτίζεται, επιστρέφει μαινόμενη και ταράζει τα πηχτά, γαλήνια νερά του Τίποτα.

… Σε τι διαφέρει λοιπόν, τι είναι αυτό που διαχωρίζει την κατάσταση του Βασίλη που τόσο πομπώδικα ο αφηγητής ονόμασε τραγική, από την αηδιαστική ευθεία γραμμή της μάζας;

Μια λεπτή γραμμή…

… Αυτή η γραμμή είναι η γνώση, η βιωμένη γνώση. Ο Βασίλης βιώνει αυτό το βύθισμα στο Τίποτα με πλήρη συνείδηση, με μια ψυχή που σπαράσσει από αυτή τη γνώση και μια θέληση που ξέρει τι την παραλύει αλλά δεν μπορεί να αντισταθεί γιατί έχει χάσει το νόημα -βιώνει δηλαδή αυτή την παράλυση τραγικά, σε αντίθεση με την ασύνειδη κατάσταση της μάζας που νιώθει μιαν ενόχληση, μια ενόχληση που ταράζει το ευαίσθητο νευρικό της σύστημα, αλλά δεν ξέρει τι, δεν ξέρει πού, δεν ξέρει πώς (στην ουσία δεν αντιλαμβάνεται καν ότι ασθενεί) -βιώνει δηλαδή αυτή την παράλυση σαν νεύρωση.



«Γαλήνη» λοιπόν: νεύρωση στον μέσο άνθρωπο, τραγική παράλυση στον ενσυνείδητα βιωματικό (λεπτή κόκκινη -αδιόρατη- γραμμή).
Μα… δεν είναι και ύστατο επίτευγμα; What about nirvana?
Δεν είναι η αποδοχή της ύπαρξης και της αλήθειας των πάντων χωρίς διακρίσεις;
Όταν το Μηδέν αντικατοπτρίζει το Όλο;

Όμως: έχει τελικώς ο Άνθρωπος τη δυνατότητα να βιώσει την απουσία κάθε πίστης, κάθε περιχαρακωμένης «αλήθειας», την διάχυση -ή μήπως ακύρωση;- του ίδιου του τού Εγώ, χωρίς πόνο; (το πέρασμα είναι αναπόδραστα οδυνηρό)· και χωρίς να συντριβεί μέσα στην αντίφαση;
Ιδού η απορία…


(Οι υπόλοιπες θρησκευτικές «γαλήνες» στηρίζονται στην απόλυτη Πίστη. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Αυτήν την προσέγγιση, θα με συγχωρήσετε, αλλά αν και είναι μάλλον πιο δημοφιλής, αδυνατώ προσωπικώς να την κατανοήσω έστω και στο ελάχιστο. Αν κανείς έχει την παραμικρή ιδέα… ας μας την αναπτύξει…)

Ροπές

«Τις απόκριες φανερώνονται οι πουτάνες
και
τα Χριστούγεννα οι χαρτοπαίκτες»,


έλεγε ο πατέρας μου…

ΛΟΛ!
...

Ο Σεφέρης στη Μαρώ

Αθήνα, Κυριακή πρωί 29 Σεπτεμβρίου 1940

Μόλις τώρα πήρα το πρωινό μου και διάβασα τα γράμματά σου. Ανάσανα που ξέρω πως έρχεσαι την Παρασκευή. Δεν ξέρεις πώς σε περιμένω. Γιατί αυτές τις τελευταίες μέρες σ' έχω φριχτά επιθυμήσει. Τι τα θέλεις, σε στερήθηκα όλο το καλοκαίρι και γιατί ήσουν μακριά και γιατί, ίσως μ' όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες, και όταν ήσουν ακόμη κοντά μου, δεν σε είχα όπως θα το ήθελα.

Όλο μου το σώμα πονεί από επιθυμία. Σκέφτομαι πως μπορεί να σε κρατήσω γυμνή απάνω μου και όλα τα άλλα χάνουνται, όπου και να βρίσκομαι, ό,τι και να κάνω. Είναι αστείο κάποτε να βλέπω τον εαυτό μου σαν ένα υπνοβάτη ή σαν ένα τυφλό που σε ψάχνει με τις παλάμες απλωμένες και με τα μάτια κλειστά.

Είμαι ελεεινά καυλωμένος, χρυσό, και δε σκέπτομαι τίποτε άλλο παρά πώς να σε γαμήσω ατέλειωτα μια ολόκληρη νύχτα. Και δεν μπορώ να σου γράψω αλλιώς.

ΓΙΩΡΓΟΣ
Υ.Γ. Γράψε μου δυό λόγια, μόλις λάβεις το γράμμα. Και μην ξεχνάς να γράφεις σωστά τη διεύθυνσή μου.

(Είδα στον kyriaz ένα σχετικό μπλογκοπαίχνιδο και είπα να επαναφέρω αυτήν την παλιά ανάρτηση)




Καλό μας μήνα!
Και μην ξεχνάμε τα βραχιολάκια μας… μην μας κάψει ο ήλιος, ο έρωτας, το τζάκι…

...