Περί «γαλήνης»

O nyktipolos ή αλλιώς vromios γράφει ένα μυθιστόρημα. Αντιγράφω κάποιες παραγράφους του (όχι ακριβώς συνεχόμενες):


… Η γαλήνη του, ο βαθύς ύπνος κι η ηρεμία του δεν είναι μια ευθεία γραμμή, δεν είναι η ζωή στο μηδέν της αηδίας, αλλά η ταραγμένη μέσα στη γαλήνη της ζωή, ενός ανθρώπου ξεγυμνωμένου από κάθε πίστη!

… Ταραγμένη, γιατί καμιά γαλήνη που κολυμπάει στα ατάραχα νερά του Μηδέν και του Τίποτα δεν είναι ατάραχη. Στην ουσία, αυτό που ο κόσμος γύρω από ένα τέτοιο πνεύμα αντιλαμβάνεται σαν γαλήνη, είναι απλά μια άρνηση της θέλησης να θελήσει, μια άρνηση της ζωής να δράσει. Με λίγα λόγια, είναι μια γαλήνια αντίφαση. Γιατί κάθε μόριο της ανθρώπινης ύπαρξης επιθυμεί την φυλακή, ή τον τροχό του Ιξίωνα αν θέλετε, της θέλησης για ζωή. Όμως το πνεύμα δεν βρίσκει Τίποτα για να διοχετεύσει αυτή τη θέληση, η οποία καθώς δεν εκφορτίζεται, επιστρέφει μαινόμενη και ταράζει τα πηχτά, γαλήνια νερά του Τίποτα.

… Σε τι διαφέρει λοιπόν, τι είναι αυτό που διαχωρίζει την κατάσταση του Βασίλη που τόσο πομπώδικα ο αφηγητής ονόμασε τραγική, από την αηδιαστική ευθεία γραμμή της μάζας;

Μια λεπτή γραμμή…

… Αυτή η γραμμή είναι η γνώση, η βιωμένη γνώση. Ο Βασίλης βιώνει αυτό το βύθισμα στο Τίποτα με πλήρη συνείδηση, με μια ψυχή που σπαράσσει από αυτή τη γνώση και μια θέληση που ξέρει τι την παραλύει αλλά δεν μπορεί να αντισταθεί γιατί έχει χάσει το νόημα -βιώνει δηλαδή αυτή την παράλυση τραγικά, σε αντίθεση με την ασύνειδη κατάσταση της μάζας που νιώθει μιαν ενόχληση, μια ενόχληση που ταράζει το ευαίσθητο νευρικό της σύστημα, αλλά δεν ξέρει τι, δεν ξέρει πού, δεν ξέρει πώς (στην ουσία δεν αντιλαμβάνεται καν ότι ασθενεί) -βιώνει δηλαδή αυτή την παράλυση σαν νεύρωση.



«Γαλήνη» λοιπόν: νεύρωση στον μέσο άνθρωπο, τραγική παράλυση στον ενσυνείδητα βιωματικό (λεπτή κόκκινη -αδιόρατη- γραμμή).
Μα… δεν είναι και ύστατο επίτευγμα; What about nirvana?
Δεν είναι η αποδοχή της ύπαρξης και της αλήθειας των πάντων χωρίς διακρίσεις;
Όταν το Μηδέν αντικατοπτρίζει το Όλο;

Όμως: έχει τελικώς ο Άνθρωπος τη δυνατότητα να βιώσει την απουσία κάθε πίστης, κάθε περιχαρακωμένης «αλήθειας», την διάχυση -ή μήπως ακύρωση;- του ίδιου του τού Εγώ, χωρίς πόνο; (το πέρασμα είναι αναπόδραστα οδυνηρό)· και χωρίς να συντριβεί μέσα στην αντίφαση;
Ιδού η απορία…


(Οι υπόλοιπες θρησκευτικές «γαλήνες» στηρίζονται στην απόλυτη Πίστη. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Αυτήν την προσέγγιση, θα με συγχωρήσετε, αλλά αν και είναι μάλλον πιο δημοφιλής, αδυνατώ προσωπικώς να την κατανοήσω έστω και στο ελάχιστο. Αν κανείς έχει την παραμικρή ιδέα… ας μας την αναπτύξει…)