Καλή Ανάσταση!

Νοιώθω την έφηβη να φεύγει. Έκατσε εξάλλου τόσον πολύ καιρό…
Νόμιζα, πως την θαύμαζα, πως την ήθελα να παραμείνει αθάνατη.
Άξαφνα μοιάζει όμως τόσο χλωμή… τόσο άξεστη… τόσο ξεπερασμένη…

Νεότης… αυτή η αμετανόητη φάση ζωής...
Γαντζωμένοι μονάχα νοητικά στην ιδέα της προσωπικής αλλαγής,
το μόνο που επιζητούμε είναι να μείνουμε για πάντα ίδιοι… νέοι…
Και να έχουμε όνειρα…
Όνειρα μακρινά και άπιαστα που κάποτε ο άπλετος χρόνος θα πραγματοποιήσει για ‘μάς.

Ο χρόνος…
Ο χρόνος, που απλά έρχεται, διέρχεται και παρέρχεται.
Ο χρόνος που δεν χαρίζει τίποτα πέρα από τη λήθη, την επούλωση
ή -αν συνεργαστούμε μαζί του- την αποδοχή.
Ο χρόνος που πάνω απ’ όλα δεν μας χαρίζεται… Κοροϊδεύουμε, πως τάχα τον κουμαντάρουμε.
Ο χρόνος όμως μας θλίβει… Μας θλίβει και μας καταθλίβει.

Γιατί του αντιστεκόμαστε.
Γιατί θέλουμε να τον κρατάμε όμηρο στη φυλακή των ονείρων μας.
Πλάι στο κουφάρι μίας νεότητας που εκπνέει αυθωρεί και παραχρήμα και
στο όνομα μίας αλλαγής που μόνον κατ’ όνομα επιθυμούμε.

Το μόνον που πραγματικά επιθυμούμε να αλλάξουμε είναι τα έξω μας:
να τα ταιριάξουμε με εκείνα τα παλιά, τα παθιασμένα όνειρα της εφηβείας…
Στην ουσία δηλαδή… ούτε όνειρα δεν αλλάζουμε…

Καλή Ανάσταση!

Τσύλησε…

…ο τέντζερης τσε βρήκε το καπάτσι!!

(Το link το βρήκα από τον glenn τον τρομερό)

...

Παιδιά, εγώ λέω να οργανωθούμε!

Look who’s talking!
(Μου χαλάει και την αισθητική του blog…)

Ο Νίκος Δήμου σκέφτεται να μηνύσει για εξύβριση την Διαρκή Ιερά Σύνοδο,
η οποία σε πρόσφατη ανακοίνωσή της αποκάλεσε τον πολιτικό γάμο «πορνεία»
και ως εκ τούτου όποιον συνάπτει πολιτικό γάμο «πόρνο».
Όποιον δηλαδή -όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Δήμου-
εφαρμόζει έναν ψηφισμένο νόμο του κράτους.

Μακάρι να το κάνει και μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμά του.
Μακάρι να αρχίσουμε να παίρνουμε θέση σε ό,τι μας αφορά
και να προκαλέσουμε με τη συμβολή μας ρήγματα στη σχέση εκκλησίας-κράτους,
μέχρι επιτέλους να σπάσει.

Κι όταν γίνει αυτό, τότε θα μπορέσουμε να αποδεσμευτούμε κι εμείς
από χιλιάδες μικρές και μεγάλες παρεμβάσεις
αυτής της απαρχαιωμένης κοσμοθεωρίας στη ζωή μας
και να μεταμορφωθούμε σταδιακά
από παθητικούς δούλους ενός αποσυντεθημένου Θεού
σε ενεργούς και νομιμόφρονες πολίτες
ενός οργανωμένου και οριοθετημένου από εμάς τους ίδιους κράτους
-ή ακόμα καλύτερα κόσμου.

Ποιος διάολο;

Το σώμα μας είναι δικό μας. Όσο δικό μας είναι το μυαλό μας, όσο δική μας είναι και η ψυχή μας. Όλοι κοιτάμε να το έχουμε υγιές και όμορφο… και όλοι διατεινόμαστε πως το σεβόμαστε. Όμως η ευχαρίστησή του θεωρείται πράγμα κακό.

Το μυαλό έχει το δικαίωμα να φχαριστιέται το καινούριο, τη γνώση, να ικανοποιεί την περιέργειά του, να ερευνά και να μαθαίνει. Η ψυχή να μεθάει με την τέχνη και να πλημμυρίζει από αγαλλίαση και συναισθήματα όλο πάθος. Το κορμί όμως όχι.

Με χίλια ζόρια έχουμε καταφέρει να μπορούμε να του δίνουμε κάποια χαρά πότε-πότε, χωρίς να νοιώθουμε ενοχές. Αλλά σε γενικές γραμμές… Ντρεπόμαστε… ντρεπόμαστε βαθιά.

Μια φίλη μου νοιώθει άσχημα, ακόμα και που βλέπει όνειρα ερωτικά. Η πορνογραφία και τα βοηθήματα θεωρούνται στα όρια της διαστροφής… Πολλοί χωρίζουν άμα πιάσουν το σύντροφό τους να αυτοϊκανοποιείται μπροστά σε μια τηλεόραση.

Μην πάμε σε «παρεκκλίσεις»… Ακόμα κι αυτοί οι «φιλελεύθεροι» (με τον ευρύτερο όρο της λέξης και όχι με τον άλλο, τον καινούριο) τις αντιμετωπίζουν με political correctness… τύπου «Δεν πρέπει να σχολιάζεις τον ανάπηρο…»

Οι περισσότεροι απλώς ντρέπονται να αναφερθούν σ’ αυτά τα θέματα. Ντρέπονται και να τα ακούν. Ντρέπονται και να τα σκεφθούν… Ακόμα κι οι κολλητοί τα συζητούν με μια αίσθηση παραπτώματος να αιωρείται στο δωμάτιο και στην ψυχή τους. Και αν τα καλοσκεφθούν, έχουν έτοιμη μέσα τους μια μομφή για τον φίλο… μην πούμε για την φίλη και μπούμε σε άλλα χωράφια…

Το να κάνεις έρωτα θεωρείται στην ουσία ανήθικο… πλην με τον έναν και μοναδικό σύντροφο που έχεις επιλέξει και συστήσει επισήμως στην κοινωνία. Και με τον έναν και μοναδικό τρόπο που σου έχει επιλέξει και συστήσει η κοινωνία. Κι αυτό στα κρυφά… μην τυχόν και μας ακούσει η μαμά, τα παιδιά, οι δίπλα…

Και οι κρεβατοκάμαρες των ρομαντικών ζευγαριών γεμίζουν ψιθύρους: «Όχι, αγάπη μου… Μα τι λες; Τι είναι αυτά που μου ζητάς; Προς Θεού… Ανώμαλοι είμαστε;» Ψιθύρους που αργά ή γρήγορα σωπαίνουν… που πνίγονται μέσα στα «νορμάλ» ροχαλητά.

Και τα κρεβάτια της «αμαρτίας» ήταν, είναι και θα είναι πάντα γεμάτα… εκεί όπου όλα επιτρέπονται… Και που όλα όμως με κάποιον τρόπο πληρώνονται… Και πάντα οι παραπιεσμένοι θα καταφεύγουν ακόμα και στο βιασμό ή το φόνο για να πληρώσουν μέσα τους τη στέρηση.

Ποιος κατέστησε το σώμα μας αμαρτωλό;
Ποιος διάολο(!) το διαχώρισε από τον υπόλοιπο εαυτό μας;

Μαύρα σκοτάδια

Οι άνθρωποι κάνουν προβολές των βιωμάτων και πεποιθήσεών τους πάνω στους άλλους.
Δεν τους βλέπουν όπως είναι.

Οι άνθρωποι αυτοπροβάλλονται πάνω στους άλλους και λαμβάνουν πίσω μία ψευδή αντανάκλαση.
Δεν έχουν ιδέα τι είναι.

Ποιος μπορεί να πει εντέλει τι είναι κάποιος;
Στατιστικά συμπεράσματα ίσως; Πόσοι λένε τι;
Διαίσθηση;

Πάντως… λέμε, πως ο καθείς ζει στην κοσμάρα του. Δεν ζει στην κοσμάρα του. Ζει σε μια κοσμάρα, που απορρέει από τη σύγκλιση των κοσμάρων όσων συναναστρέφεται και έχει συναναστραφεί. Και των γενικότερων βέβαια κοσμοθεωριών και πρακτικών της εποχής.

Φοβάμαι, πως όσον αφορά το κοινωνικό μας είναι -αν υπάρχει κάτι τέτοιο- και γίγνεσθαι, είμαστε εντελώς ετεροπροσδιοριζόμενα όντα.

Και η όποια ουσία μας παραμένει στα σκοτάδια αναδίδοντας μονάχα ένα ακαθόριστο άρωμα εαυτού…

Ρεαλιστικές απαντήσεις σε σουρρεάλ ερωτήσεις

Γιατί κλαις;
('Σύ δεν ήσουν που γέλαγες χτες;…)
Γιατί μερικές φορές δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Γιατί μερικές φορές νοιώθω θλίψη. Πόνο. Αδιέξοδο. Πένθος.

Γιατί δεν κλαις;
Για να μην με λυπούνται και πρωτίστως για να μη νομίζουν πως θέλω να με λυπηθούν.

Πού είναι ο βάλτος;
Εκεί που δεν τρέχει το νερό αβίαστα.

Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Το βόλεμα. Στο βόλεμα.

Πού συναντάς μία εντελώς δική σου άβυσσο;
Mε γοητεύει η άβυσσος… Στον έρωτα και στο θάνατο.

Περιφρονείς κάτι;
Περιφρονώ; Δεν ξέρω… Σίγουρα πάντως τσαντίζομαι.

Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Όταν ερωτεύομαι, είναι για πάντα. Εκτός κι αν εννοούμε κάτι άλλο…

Γιατί πωλούνται τα "έργα τέχνης";
Υπάρχουν λάτρεις, μανιακοί, έμποροι, ξιπασμένοι κι άξεστοι, που πάνε να πιαστούν από άλλου χάρισμα κι από άλλου δόξα.

Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Ναι. Η τέχνη είναι το αντίπαλον δέος της φύσης. Μια χαρά όρος είναι, ακόμα και για τις παπάρες.

Do you remember revolution?
Προσπαθώ να μην ξεχνώ την έννοια τουλάχιστον…

Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Δεν φημίζομαι για την πίστη μου σε τίποτα… Μερικές φορές όμως σκέπτομαι, μακάρι να το ανέβαινα το βουνό, ακόμα και με ηλίθια κίνητρα.

Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Προς στιγμήν σκέπτομαι να κόψω το τσιγάρο, μιας και το ψυγείο μου λειτουργεί κανονικά.

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Όχι, δυστυχώς… Μπορώ όμως να πλακωθώ μαζί της. Ή να της κάνω τα γλυκά μάτια… μπας και τη ρίξω…

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ' το νόμο;
Όχι. Με τίποτα. Ένα μπερντάκι ξύλο όμως πιθανώς να έπεφτε.

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Γιατί να με συλλάβουν, καλέ; Και τι το ιδιαίτερο έχει η Αχαρνών;

Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ;
Ε, όχι και να πάθω ζάχαρο για έναν μαλάκα… Έτσι κι αλλιώς βιτρίνα είναι…

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Προσπαθώ να μην έχω σάπια δόντια, γιατί πονάνε… Τα σφραγίσματά μου πάντως θα στα έδειχνα και για πλάκα.

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένη;
Κάτσε να βγω και τα λέμε!

(Ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση τής 3 parties a day και αναμένω απαντήσεις από τον Μάριο, τη Σίντυ και τον Άγγελο)

Free Press

Θα θέλατε να μου πείτε τη γνώμη σας για τα περιοδικά free press;
Τα διαβάζετε;
Και τι θα σας ενδιέφερε να διαβάζετε μέσα σ’ αυτά;

...

Χμμμμ…

Γιατί, ρε παιδιά, δεν μπορώ να πιστέψω
πως οι Αμερικανοί είναι τόοοσο μαλάκες;

(είναι δηλαδή… αλλά όχι σ' αυτά…)

Κάποιες φορές…

Κάποιες φορές,
οι μέρες σου φωτίζονται χωρίς να πάρεις αυτό που θέλεις.

Κάποιες φορές,
αρκεί απλώς να αποδεχτείς αυτό που σου προσφέρεται.


Κάποιες φορές,
η ζωή ξέρει καλύτερα τι πραγματικά έχεις ανάγκη…

...