Κρίμα

Πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται ένα κακομαθημένο, αλαζονικό παιδί.
Να θυμώνει με βλακείες, να πωρώνεται με μηδαμινότητες, να αντιδρά με βία.

Πιάνω τον εαυτό μου να συγκρίνεται και να ανταγωνίζεται.
Να κλείνεται και να κλείνει απ’ έξω.

Να κατεβάζει πατζούρια προς την αλήθεια του άλλου και να ερμηνεύει κατά το δοκούν.
Ή το επιθυμείν…

Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να μειώσει ό,τι νοιώθει πως τον μειώνει.
Αλλά και να καταστρέφει ό,τι τον κρατάει ζωντανό.

Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να σπάσει τον καθρέφτη.
Μα ταυτοχρόνως να κρυφοκοιτάζεται στο τζάμι απ’ τις βιτρίνες.

Πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται λίγος.
Λιγότερος απ’ ό,τι θα του άρμοζε, λιγότερος απ’ ό,τι θα του άξιζε,
λιγότερος απ’ ό,τι θα μπορούσε.

Και είναι κρίμα…

Ελαττωματικά· διαλέχτε…

Οι άνθρωποι, ό,τι κι αν κάνεις γι’ αυτούς, όσο κι αν τους αγαπάς, όσα κι αν τους δώσεις,
είναι αυτοί που είναι. Πάει και τελείωσε.

Ο ψεύτης είναι ψεύτης. Αργά ή γρήγορα θα σε κοροϊδέψει κι εσένα.
Ο κλέφτης είναι κλέφτης. Ψάχνε ολημερίς τις τσέπες σου…
Ο αχάριστος είναι αχάριστος. Στην πρώτη ευκαιρία θα σε προδώσει.
Ο κομπλεξικός είναι κομπλεξικός. Θα κοιτάξει με κάθε τρόπο να αυτοεπιβεβαιωθεί, χωρίς να υπολογίσει τίποτα και κανέναν.

Είναι η περίφημη ιστορία με τον σκορπιό: «Δεν φταίω εγώ: είναι η φύση μου»

Όταν λοιπόν βλέπεις φύση στραβή, λάμβανε εξ αρχής τα κατάλληλα μέτρα.
Γιατί, όσο κι αν προσπαθήσεις να κατανοήσεις, να αποδεχθείς, ένα είναι το σίγουρο:
Θα το φας το κεντρί… δεν τη γλιτώνεις.

Από ‘κεί και πέρα διαλέγεις και παίρνεις απ' όλες τις κουτσουρεμένες φύσεις του κόσμου τούτου.
Καθείς με τα κριτήρια και κυρίως με τις αντοχές του…