Ελαττωματικά· διαλέχτε…
Οι άνθρωποι, ό,τι κι αν κάνεις γι’ αυτούς, όσο κι αν τους αγαπάς, όσα κι αν τους δώσεις,
είναι αυτοί που είναι. Πάει και τελείωσε.
Ο ψεύτης είναι ψεύτης. Αργά ή γρήγορα θα σε κοροϊδέψει κι εσένα.
Ο κλέφτης είναι κλέφτης. Ψάχνε ολημερίς τις τσέπες σου…
Ο αχάριστος είναι αχάριστος. Στην πρώτη ευκαιρία θα σε προδώσει.
Ο κομπλεξικός είναι κομπλεξικός. Θα κοιτάξει με κάθε τρόπο να αυτοεπιβεβαιωθεί, χωρίς να υπολογίσει τίποτα και κανέναν.
Είναι η περίφημη ιστορία με τον σκορπιό: «Δεν φταίω εγώ: είναι η φύση μου»
Όταν λοιπόν βλέπεις φύση στραβή, λάμβανε εξ αρχής τα κατάλληλα μέτρα.
Γιατί, όσο κι αν προσπαθήσεις να κατανοήσεις, να αποδεχθείς, ένα είναι το σίγουρο:
Θα το φας το κεντρί… δεν τη γλιτώνεις.
Από ‘κεί και πέρα διαλέγεις και παίρνεις απ' όλες τις κουτσουρεμένες φύσεις του κόσμου τούτου.
Καθείς με τα κριτήρια και κυρίως με τις αντοχές του…
Ποιός σε εξενεύρισε κοριτσάκι μου??? ( ή σε απογοήτευσε )
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλες αλήθειες όσα λες προς γνώσιν και συμμόρφωση!
Αν είμαστε γενναιόδωροι με τους ανθρώπους και προσφέρουμε αφειδώς χωρίς να βλέπουμε τη φύση τους (αυτό απαιτεί ανεξάντλητο απόθεμα από μέρους μας), τότε απλώς δεν μας αφορά ο άλλος. Για εσωτερική κατανάλωση το κάνουμε. Αν μας κόφτει τι έχουμε απέναντί μας, κάνουμε το κομάντο μας με το έλλειμμά του, πόσο το αντέχουμε, και ή του δίνουμε ή συνεχίζουμε αλλά προσεκτικά. Καλό μήνα σύνας μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήpussy, με εξενεύρισε... Δεν απογοητεύομαι, γιατί δεν γοητεύομαι με παραμύθια... Συνήθως ξέρω τι με περιμένει κι απλώς κάθομαι και περιμένω να μου σκάσει. Αλλά όταν μου σκάει, τα παίρνω ούτως ή άλλως στο κρανίο. Και τότε σκάει και στον άλλον το δικό μου έλλειμμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήdora, έτσι είναι -όπως τα λες... Καλό μήνα και σ' εσένα.
LOL synas
ΑπάντησηΔιαγραφή...Ας κάνω εγώ τον "δικηγόρο του διαβόλου". Μπορεί και να τα πιστεύω, εν μέρει, αυτά που γράφω στη συνέχεια:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι οι άνθρωποι, φίλε μου, πώς διαμορφώνονται ως χαρακτήρες (έτσι που τους παρουσιάζεις και που πράγματι είναι;) Γεννιώνται έτσι ή διαμορφώνονται; Και μήπως υπάρχει, άραγε, μία συγκεκριμένη ηλικία, που μπορείς να πεις "αυτός έκλεισε ο χαρακτήρας" και από εδώ και πέρα θα είναι ψεύτης ή κλέφτης ή αχάριστος; Ή συνεχίζει ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος (ημών συμπεριλαμβανομένων) να εξελίσσονται στο πέρασμα του χρόνου, μέχρι τα γεράματα; (...και το ζητούμενο είναι να εξελισσόμαστε προς το καλύτερο...) Αν τον άλλον τον αντιμετωπίζουμε εκ των προτέρων ως εν δυνάμει ψεύτη, μήπως προκαλούμε την "επιβεβαίωση της προφητείας";...
Λέω εγώ, τώρα, σκέφτομαι και προβληματίζομαι...
καπου διαβασα 'οτι εμεις δινουμε το δικαιωμα στον αλλον να μας εκνευριζει και τουτο συμβαινει οταν μας δενει μια οιαδηποτε σχεση μαζι του...' το πιστεψα...
ΑπάντησηΔιαγραφήμερικες φορες λειτουργησε...
αλλες οχι...
αλλα τελικα καταλαβα οτι θελει δυο...
και πλεον αποφασισα σε ο,τι δεν με καλυπτει να μην ειμαι ο ενας εκ των δυο...
γιατι επιθυμεις, εφοσον γνωριζεις, να αφηνεις να σε εκνευριζουν;
χαρηκα που σε βρηκα...
:)
Κάθονται μες στα σβησμένα ρούχα τους
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ΄ ένα συντρίμμι άνεμο απλοχεριά της νύχτας
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...κάθονται μες στα σβησμένα ρούχα τους...
"Κάθονται και κοιτάζουν
Ακουμπισμένοι σε ένα ψιλό παράθυρο
Μαζεύοντας το κακό πυρετό
Που ανθίζει όταν εκείνοι έχουν πια φύγει
Δίχως να επιστρέψουν ποτέ τον εαυτό τους
Να κατοικήσουν πάλι τα χέρια τους
Ίχνη πουλιών χαμένων σ΄ άλλους ουρανούς" (οι άνθρωποι κατά τον ΑΛΕΞΗ ΤΡΑΪΑΝΟ, απόσπασμα από μια προσεχώς ανάρτηση)
seagull, όλα εξαρτώνται από ποια πλευρά θα τα κοιτάξεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήdora, άστα...
vasiliki, κι εγώ χάρηκα... Μας εκνευρίζει ό,τι φοβόμαστε πως είναι αλήθεια...
libido, καημένοι άνθρωποι...