Παίζε, ρε!

Έχω τραβήξει τους πάντες με το κινητό μου. Τις πέρασα με bluetooth στο laptop. Μόνο απ’ αυτές τις διακοπές ήθελα να δω, αλλά περάσαν όλες. Πόσα χρόνια έχω αλήθεια κινητό; Πίκρα... Απώλειες· παντός τύπου. Χαμένοι φίλοι, χαμένες αγάπες, χαμένα φιλιά... Όχι, sorry, παρασύρθηκα: χαμένα μαλλιά... Μόνο κιλά έχουμε κερδίσει. Μα όλοι! Πίκρα, λέμε...

Πόσους νεκρούς μετράω την τελευταία δεκαετία; Έναν μπαμπά, μία μαμά, μία γιαγιά, κάτι φίλους, δύο σκύλους, έναν πεθερό... Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα δηλαδή... Μαζεύουμε τ’ άντερά μας απ’ τα πατώματα και το παίζουμε cool, large και high... Και κάτι έμβρυα... αυτά δεν τά ‘χω στο κινητό. Βγαίναν όμως φωτό υπέρ(η)οχες· μαζί με τ’ άντερά μου...

Ναι... Περίμενα κι εγώ μία αλήθεια και μου βγήκε παραμύθα και γάμησέ τα κι άφησέ τα και ξαναμπεγλέρισέ τα... Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, με λένε και κωλόφαρδη... Κάτι άλλο θα εννοούνε μάλλον, αλλά κάνω πως δεν ακούω και συνεχίζω ακάθεκτη να μπεγλερίζω και κάπως έτσι -καθώς λένε- «και η ζωή συνεχίζεται» κι εγώ, πούστη Χάρε, ξέρε το, μπορεί να μη νικάω, αλλά κάθε φορά που αφαιρείσαι θα σ’το γαμάω το παιχνίδι, και θα σου φέρω κι άμα λάχει και το τάβλι στο κεφάλι. Εις τους αιώνας των αιώνων (λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα). Αμήν.