Ένα παιχνίδι…

Τα παιχνίδια είναι η ίδια η ζωή σου, σαν είσαι παιδί:

τα πλαστικά βαποράκια αληθινά υπερωκεάνια στην κατοχή σου,
τα πλέι-μομπίλ γενναίοι ετοιμοπόλεμοι άνδρες
κι οι μπάρμπι όμορφες ενήλικες γυναίκες:
ο αυριανός σου εαυτός…

Τα παιχνίδια είναι μονάχα η φαντασία σου
-ένα ελάχιστο κάτι τις φτάνει για να την εξάψει.
Η φαντασία σου κι ο οραματισμός του πιθανού σου μέλλοντος.

«Όταν το παιδί ήταν παιδί…»

Τα φτερά του έρωτα, ναι, είναι κι αυτά ένα υπέροχο φαντασιακό παιχνίδι.
Κι οι στόχοι· τα βελάκια του μυαλού μας.
Και η κοινωνικότητα,
εκείνη η παρήγορη αίσθηση του συντροφεύματος και της συνάφειας,
κι αυτό: ένα όμορφο παιχνίδι.

Ο κόσμος τούτος είναι μονάχα κάτι τις…
κι έτσι στη φαντασία μας μπορούμε στ’ αλήθεια
-ίσως η μόνη αλήθεια-
να παίξουμε μαζί του.


«Όταν το παιδί ήταν παιδί
έκανε το ξυλαράκι δόρυ, το πέταξε στο δέντρο·
και πάνω 'κεί πάλλεται ακόμα…»

Μα…

Πόσο πίστευε σε μια υπερκόσμια αποσαφήνιση της ύπαρξής της

Σε ένα συμπαντικό παράδοξο
Σε μία έξω από κάθε πιθανότητα αρμονία των σφαιρών
Σε μια συνάντηση… σε ένα συνταίριασμα
Σε ένα de profundis άγγιγμα… κι αγκάλιασμα


Πόσο πίστευε στην ατάκα, που ξεστόμιζε στο φόντο κάποιας ταινίας του συρμού:
«Αν δεν το μοιραζόμουν μαζί του… ήταν σα να μην είχε συμβεί ποτέ…»