Μια Παρασκευή…

Πήγαμε χθες Ακτή Πειραιώς: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Σάκης Μπουλάς, Γιάννης Ζουγανέλης, Χρήστος Θηβαίος, Σωτήρης Καλυβάτσης.

Ο Ζουγανέλης είναι όλα τα λεφτά… Δεν του πολυφαίνεται, αλλά είναι μεγάλος καλλιτέχνης.

Κι οι άλλοι καλοί ήτανε. Αλλά με τα τραγούδια, εγώ προσωπικά βαριόμουνα. Δεν ξέρω γιατί…
Δεν κόλλαγε μάλλον το σχήμα· απ’ τη μία να γελάς και στο καπάκι φλέβα...

Στο τέλος τους έβλεπα όλους διπλούς. Φίσκα στα μάτια μου η πίστα.

Η διπλανή μου είχε σκυλοβαρεθεί και χτυπούσε μανιασμένα παλαμάκια -ένα είδος προσωπικών βουντού, φαντάζομαι, για να τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα. Το μάγουλο της κόντευε να σκιστεί απ’ το χασμουρητό…

Μού ψιθύριζε όμως στ’ αυτί πράγματα ενδιαφέροντα: για τους Κινέζους… Είναι, έλεγε, ηλίθιοι. Μια δουλειά του ενός την κάνουν 5 κι έτσι βγαίνει. Είναι θέμα πλήθους, έλεγε, τα επιτεύγματά τους.

Και κάθε ξένος έχει την προσωπική του γκέισσα σε εξευτελιστικές τιμές.
Μήπως όμως ο άντρας της -που εργάζεται εκεί- την είχε ερωτευθεί εντέλει τη δικιά του;

Ο Θηβαίος στο background να τραγουδάει τζαζ ταραντέλες…

Είχαμε το σύνηθες hangover σήμερα.
Και ο καθείς την αντίδρασή του: ο ένας θυμό, ο άλλος θλίψη… Και τούμπαλιν…

Σας έχω πει πως φοβάμαι πια να βγαίνω;