Αφιερωμένο στους φίλους μου

Έκανε η ιστορία τον κύκλο της -όπως κάθε άλλη ιστορία-
και αποκοιμιέται μετρώντας προβατάκια πάνω στα πλακάκια της μνήμης
και παρέα με την απορία «τι θα γινόταν, αν...»
Ε... Ένας κόσμος εν δυνάμει, ζωές εν δυνάμει, αγάπες εν δυνάμει...
Αν έχει αξία ή όχι; Ίσως περισσότερο κι απ’ τα χειροπιαστά.
Κάτι τέτοια είναι που κάνουν την ψυχή μας να πετάει λίγο ψηλότερα.
Να απεγκλωβίζεται από τα πράγματα.
Δεν πειράζει...
Το μόνο που πειράζει είναι η πικρία που ίσως μένει από το απραγματοποίητο.
Αλλά και γι’ αυτό δεν φταίει κανείς...
μονάχα η προσκόλλησή μας σ’ αυτό που με τόσον στόμφο αποκαλείται «πράξη».
Ναι... η πράξη πραγματώνει το χρόνο,
όμως η φαντασία τον ακυρώνει.
Επιλογές...

----------------

Το πρακτέο αναπόφευκτα γεννιέται και πεθαίνει
Κι αργά ή γρήγορα είναι ένα «γεγονός»
Ίσως κι ακόμα... δεδομένο.
Μια μετοχή παρακειμένου

-ενεργητική/παθητική-

Το εν δυνάμει όμως πάντα «παρών»· κι αέναο παρόν
Στα πατώματα του είναι,
Στα κελάρια, στις σοφίτες...
Θλιμμένο, παραπεταμένο, αλλά εκεί: «Παρών!»