Με ρώτησες, τι θ’ απογίνεις… (περί ακινησίας)

Το φίδι πρέπει να κινείται για να επιβιώσει.
Πάνω στην κίνηση θα το βρει μια μέρα το τέλος. Τεντωμένο.
Αν πάλι μείνει ακίνητο, στραφεί προς τα πίσω, κυκλωθεί, δαγκώσει την ουρά του...
το δηλητήριο του μυαλού θα χυθεί στα σωθικά του.
Θα διαπεράσει τα σκοτεινά και ανεξιχνίαστα πλείστα μέσα του.
Φώσφορο θα πρασινίσει τις ζώνες πολέμου.
Και σε ανύποπτες χωροστιγμές θ' ανακαλύψει φως προϋπάρχον.
Και πάλι…
Μες στο ατέρμονο ταξίδι της εθελούσιας ακινησίας,
ο χρόνος θα πάψει να υφίσταται.
Το σημάδι του άπειρου θα συμπυκνωθεί σε μαύρη τρύπα.
Μπορεί να λέγεται θάνατος κι αυτό,
όμως η τρύπα θα έλκει και θα χωνεύει για πάντα τα πάντα…
Και ποιος ξέρει; Ίσως ξαναεκραγεί…

…να δημιουργήσει απ' την αρχή.

Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που το φοβάσαι;

Μια ερώτηση μου έθεσε ένας καινούριος φίλος στο facebook:
«Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που το φοβάσαι;»
Παλιότερα είχα την απάντηση στο στόμα.
Ήταν το μόττο των νιάτων μου, που με κράτησε ζωντανή για χρόνια:
«Προτιμώ να καταρρεύσει ο κόσμος, παρά να αγωνιώ μην τυχόν καταρρεύσει»
Στα νιάτα μου όμως ο κόσμος είχε χτιστεί ερήμην μου και ποσώς με ένοιαζε η τύχη των επιλογών του.
Αν μη τι άλλο δεν ένοιωθα ευθύνη.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, είδα κάθε ανθρωπάκι να σηκώνει από έναν πύργο, να κλειστεί μέσα,
να προφυλαχθεί κι ας καταρρεύσει ο κόσμος.
Τότε κατάλαβα πως η θεωρία της νεότητας μάλλον αποτελούσε στην ουσία της κοινό αίσθημα
και το μόνο σημαντικό ήταν πώς το παλεύεις.
Διάλεξα έναν δρόμο.
Χαρακτηρίσθηκα επιπόλαια -οι πυργοδεσπότες ώριμοι.
Η πλάκα είναι πως το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο.
Αγναντεύω κι εγώ τώρα από τον δικό μου πύργο τους κάδους ανακύκλωσης στο δρόμο
και βεβαίως θα δικαιώσω απολύτως την ανάγκη μου συμμετοχής στα κοινά, αν κάποτε τους χρησιμοποιήσω κιόλας.
Πού θα πάει όμως; Κάποια στιγμή θα μου τον βάλουν τον κάδο μέσα στο σπίτι και τότε θα γίνω μια αληθινή ακτιβίστρια.
Όμως άλλαξα θέμα…
«Αν συμβεί αυτό που φοβάσαι, θα είσαι χειρότερα από τώρα που το φοβάσαι;»
Όχι, δεν θα είμαι χειρότερα. Το ξέρω αυτό καλά, μου το έχει διδάξει η πείρα.
Θα είμαι αλλιώς.
Η αλλαγή ενέχει από μόνη της το φόβο, δεν έχει να κάνει με το καλύτερα-χειρότερα.
Πόσο μάλλον με το καλό-κακό.
Αυτές οι έννοιες έχουν πάει περίπατο καιρό τώρα, ασχέτως αν σχηματικά τις χρησιμοποιώ ακόμα.
Κάπως πρέπει να συνεννοείσαι κιόλας, διάολε… Να κρατάς έναν κοινό κώδικα, αλλιώς στη ρετσινιά της επιπολαιότητας κολλάει κι αυτή της ανισορροπίας.
Κόπιασα τόσο πολύ -μέσα μου- να χτιστεί ο πυργίσκος μου,
αναίρεσα τόσες δικές-ολόδικες σκέψεις (απλά σκέψεις, δεν θα μπορέσω ίσως ποτέ να χρησιμοποιήσω τον όρο πίστες),
αψήφησα τόσες ανάγκες (όπως το απλό δικαίωμα να κινούμαι ελεύθερα),
θυσίασα τόσα χρόνια προσπαθώντας να μοιάσω και ν' ανήκω,
που τώρα πραγματικά μου φαίνεται το οποιοδήποτε «αλλιώς» βουνό.
Θαυμάζω απεριόριστα κάποιους ανθρώπους, που ανενδοίαστα ρίχνουν συνέχεια κλοτσιές στον κάδο με το γάλα
-γάλα ρέει στο κάτω-κάτω άφθονο απ’ τα βυζιά των αγελάδων.
Όμως εγώ -μετά από τόσα χρόνια προσομοίωσης- τα κατάφερα σε μεγάλο βαθμό:
δεν είμαι πια παρά ένα ακόμη φοβισμένο ανθρωπάκι.

Παραλήρημα μηνός Νο 2

Τα παράθυρα είναι κλειστά. Συναγερμός. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς μπάζει ακόμα. Να δούμε τι θα κάνουμε το καλοκαίρι.
Τρομοκρατία. Να φοβάσαι να κάτσεις στο ίδιο σου το σπίτι.
Παλιά ήμουνα τελείως χύμα. Όταν όμως μπήκανε την ώρα που κοιμόμασταν και ψάχνανε δίπλα μας τις τσέπες των παντελονιών μας… τρόμαξα.
Ευτυχώς δεν τους πήραμε χαμπάρι. Μερικά πράγματα είναι καλύτερα να μην τα παίρνεις χαμπάρι.
Άμα πηδάει π.χ. ο άντρας σου καμιά άλλη… Δεν έχει νόημα να το μάθεις.
Ή που δεν τρέχει τίποτα και γιατί να το μάθεις, ή που θα το μάθεις μια και καλή κουνώντας το μαντήλι στην πόρτα.
Είναι βέβαια και το θέμα μην σε πιάσουν μαλάκα… ότι δεν κατάλαβες…
Ε…. δεν πειράζει… απ’ το να σε τρώει η αγωνία και η ζήλια, καλύτερα να σε πουν μαλάκα.
Αυτά τώρα τα γράφει η άρρωστη ζηλιάρα.
Όμως σκέφτομαι… είναι δυνατόν μετά από 100 χρόνια να μην θελήσει ο άλλος κάτι άλλο;
Το άλλο, του άλλου, ω άλλο;
Θα θελήσει…
Μήπως -και λέω, κε πρόεδρε- μήπως το να το καταπιέσει, σου γυρίσει εντέλει χειρότερο μπούμερανγκ;
Ότι «Άντε γαμήσου μωρή καριόλα, που μ' έχεις συνέχεια στην τσίτα, λες και είμαι κτήμα σου»
Και ορθώς θα πεις «Γιατί εσύ τι κάνεις, ρε παλιόπουστα, που με έχεις κλεισμένη εδώ μέσα και δεν μπορώ να κουνήσω;»
Και άλλα τέτοια όμορφα…
Μήπως λοιπόν είναι πιο έξυπνα κάποια τυπάκια, που την έχουν δει εξ αρχής χαλαρότερα και κάνει ο καθείς ό,τι γουστάρει, φτάνει να είναι εντάξει στο «σπίτι»;
Να μου πεις… τι εντάξει… να σου έρχεται δηλ. ο άλλος για φιλάκι καληνύχτας και να μυρίζει «άλλη»;
Φρίκη κι αυτό… δε λέω… αλλά φαντάζομαι πως αυτά τα ζευγάρια έχουν μάθει να ζουν διακριτικά.
Μέγα πρόβλημα, κυρίες και κύριοι…
Οι πιο συντηρητικοί, οι πιο ευαίσθητοι, οι πιο τα μυαλά πετάν' στα σύννεφα, θα πουν «Μα γιατί να είσαι με κάποιον, άμα δεν τον θες πια;»
Επειδή λοιπόν κανέναν δεν θες «πια» μετά από 100 χρόνια… και το Χριστό φαντάρο -απευθείας μετά το μυροποδόλουτρο της Μαγδαληνής- να πάρεις, κάποτε θα τον βαρεθείς και θα τον στέλνεις να βγάλει καμιά ομιλία στο όρος των Ελαιών να τον ξεφορτωθείς για λίγο.
Είναι η φύση τέτοια… ζητώ ειλικρινή συγνώμη από όσους το πληροφορούνται πρώτη φορά από εμένα…
Ναι…
Ίσως τελικά άμα αγαπιέσαι με τον άλλον, να μην έχει και τόση σημασία, αν χοροπηδάτε στο κρεβάτι και με κάναν άλλον.
Ίσως τελικά, να μην έχει καν σημασία αν ερωτευτείς τον κάποιον άλλον…
Οι ανθρώπινες σχέσεις ίσως θα έπρεπε να είναι πέρα από τις φυσικές ανάγκες… τις ζωώδεις, αν το θέλετε έτσι…
Κι ακόμα παραπέρα: πέρα από τα όρια του έρωτα…
Ίσως μένεις με κάποιον που δεν θες πια με πάθος τρελό, γιατί τον αγαπάς. Απλά.
Και όχι γιατί το είπατε στον παπά, στους ανθρώπους, στο Φούφουτο… ούτε γιατί περιμένετε να πεθάνουν τα παιδιά, ούτε γιατί πώς θα μοιράσετε το κωλοδιαμέρισμα που αγοράσατε με δάνειο και ποιος θα το πληρώνει τώρα…
Αν δεν υπάρχει αυτό που λένε αγάπη… καλύτερα να πληρώνεις το δάνειο μονάχος* και να ζήσεις το υπόλοιπο του βίου σου -αν μη τι άλλο- χωρίς μπινελίκια, πικρία, οργή.
Και πού ξέρεις; Ίσως κάποια μέρα η αγάπη σού χτυπήσει πράγματι την πόρτα…




* Πώς θα το πληρώνεις; Θα τη βρεις την άκρη… Πίστεψέ με…

Έτσι απλά…

Μια κουρτίνα τραβήχτηκε ανάμεσα στο τότε και στο τώρα.
See through, βλέπω πίσω σκιές να κινούνται σε φόντο έντονο, πολύχρωμο.
Απ' τη δώθε πάντα, ημίφως κι όλα σε τόνους άκρως παλ.

(Ποτέ δεν κατάλαβα εκείνη τη μυστήρια θεωρία, πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα.
Πρώτο πράγμα το πρωί που ανακαλώ από το όνειρο είναι το χρώμα.)

Μετάβαση. Όχι θετική, όχι αρνητική.
Έχετε δει πρόγραμμα διακοπών σε γκρουπ;
«Παρασκευή, ώρα 8.00, επιβίβαση στα πούλμαν και μετάβαση στο Λάτσιο»
Έτσι απλά… μετάβαση.

Μόνον που μας εξέλιπε το γκρουπ.

Οι μνήμες απ' τα ομαδικά ταξίδια ήταν μέχρι πρότινος γυαλί.
Σαν σε δωμάτιο νησιού, που μάλλον εσκεμμένως δεν βάζουν ποτέ ολόσωμο καθρέφτη,
κοίταζα με άνεση τον αντικατοπτρισμό μου στο τζάμι.

Τώρα… κουρτίνα.
Το γυαλί έσπασε και το παρελθόν κατεχωρήθη πλάι στις ταινίες του Κουστουρίτσα:
περήφανη γυφτιά -χαρά της ζωής γεμάτη.

Χαρά, χαρά…: η χαρά της ζωής είναι μονάχα η λαχτάρα να τη ζήσεις.


Δεν μένει -χωρίς καθρέφτη- παρά να ψηλαφίζω…
Και μες στο κεφάλι αντηχεί το ρήμα «νοιώθω» στη θέση του πάλαι ποτέ «θέλω».

Καημένα ανθρωπάκια

Κράτησα για μέρες τα ανιψάκια μου. Περάσαμε καλά.
Όταν όμως ήρθε η ώρα να φύγουν… κλάαααμα… ο μεγάλος, γύρω στα 10.
Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, όλα τελειώνουν κάποια στιγμή κι αρχίζουν άλλα
και ξαναγίνονται και ξαναέρχονται και ξαναφεύγουν.
Δεν σταμάταγε.
Έκλαιγε, μ’ αγκάλιαζε, επαναλάμβανε πόσο μ’ αγαπάει.
Κατάλαβα… Ένοιωσα.
Φοβάται πως κάθε τέλος μπορεί να είναι οριστικό.
Φοβάται το θάνατο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πόσο θα υποφέρει, Θε μου… Πόσο θα πονέσει…
Πόσο θα προσκολληθεί σε νοσηρές καταστάσεις από το φόβο της απώλειας και μόνο.
Πόση προσπάθεια θα χρειαστεί για να αποδεχθεί το φυσικότερο όλων·
το τέλος των πραγμάτων…
Πόσο τον λυπήθηκα και πόσο λυπήθηκα μαζί τον εαυτό μου…

Φύσει αδύνατο

Ανήμερα ζα

μετά το λιόγερμα,

πώς να μερώσεις;

Βατή η στάση του Θεού...

Ευκολότερο
από το ν' ανεχθείς,
να συγχωρέσεις.

Άνοιξη;

Εσωστρέφεια

-των κύκλων της φύσης-

ανακόλουθη.

Άλλο ένα παραλήρημα...

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι,
πώς φτάνουν άνθρωποι που λέγανε πως αγαπιόντουσαν, να μισιούνται.
Δεν είναι το μίσος του πάθους, της στιγμής.
Είναι σχέσεις «κατασταλαγμένες», χρόνων πολλών.
Όπου μέσα τους οι άνθρωποι χάθηκαν, κατασπαράχθηκαν
από σιωπές και απαιτήσεις, από φωνές και αθετήσεις.

Γιατί αναρωτιέμαι κι απορώ; Αν υπήρξε ποτέ αγάπη...

-------------------------------------------------------------------------------------

Πολύ φοβάμαι πως οι άνθρωποι δεν πολυαγαπούν.
Δεν ξέρουν καν τι σημαίνει αυτό το πράγμα.
Δεν ξέρουν, πως στην αγάπη κάνεις λίγο στην άκρη το εγώ σου.
Και κυρίως: το κάνεις δίχως να απαιτείς να το κάνει κι ο άλλος.

Ουτοπία; Ουτοπία…
αν δεν λάβεις υπ’ όψιν την έννοια του περιβόητου timing.

Οι άνθρωποι είναι όντα άμεσα ανταποδοτικά στο κακό.
Στο καλό έχουν υπομονή ιώβεια.
Περιμένουν να δουν, πόσο αντέχεις να δίνεις στο κουκουρούκου.
Όμως τελικά αυτό είναι αγάπη. Να δίνεις στο κουκουρούκου.

-------------------------------------------------------------------------------------


Άκουγα τη φράση «να με σώσεις, να σε σώσω»…
Και δεν καταλάβαινα…
Έχεις ακούσει για κλικ; Μέσα σου; Σε ανύποπτη στιγμή;
Ένα τέτοιο μού συνέβη τις προάλλες…
Σε «σώζει» αυτός που σου γεμίζει την «τρύπα». Έστω κάποια τρύπα.
Όχι αυτός που σου δίνει «ό,τι έχει»…
Αυτός που σου δίνει «ό,τι λείπει σ’ εσένα».
Που σημαίνει κατ’ αρχήν πως έχει μπει στον κόπο να νοιώσει τι διάολο σου λείπει.

Η αγάπη είναι πράγμα δύσκολο, που λέει και το τραγούδι.
Κι όμως το «σ’ αγαπώ» μάς κρέμεται από το στόμα σαν ώριμο φρούτο.

-------------------------------------------------------------------------------------

Το μόνο που πραγματικά θα ήθελα να κατέχω είναι η αρχέγονη γλώσσα των πουλιών:
όπου η κάθε λέξη ήταν συνυφασμένη με αυτό που σήμαινε.
Αυτό είναι μαγεία.
Αυτό και κάθε στιγμή που η μορφή των πραγμάτων εκφράζει το περιεχόμενό τους.

Ας είναι τρομακτικές κάποιες τέτοιες στιγμές.
Είναι αυτό που λένε «αλήθεια».

Pet society

Στα σκαλοπάτια του ουρανού
είδα τον έρωτα να σημαδεύει την καρδιά της μάγισσας.

Μα εκείνη πέταξε μακριά.
Καβάλα στην καλαμένια σκούπα της·
να μεταφέρει αέναα την αλαζονεία.

Και μιαν αίσθηση ελευθερίας
(τι σχέση πια να έχει με έναν ξανθό, επιπόλαιο έφηβο;)

Η μάγισσα είναι μόνη.
Κι αδιάφορη για τις μικρές αδυναμίες των ανθρώπων.

Τα όνειρα της έμειναν πίσω,
στον μεσαίωνα του κόσμου…