Παραλήρημα μηνός Νο 2

Τα παράθυρα είναι κλειστά. Συναγερμός. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς μπάζει ακόμα. Να δούμε τι θα κάνουμε το καλοκαίρι.
Τρομοκρατία. Να φοβάσαι να κάτσεις στο ίδιο σου το σπίτι.
Παλιά ήμουνα τελείως χύμα. Όταν όμως μπήκανε την ώρα που κοιμόμασταν και ψάχνανε δίπλα μας τις τσέπες των παντελονιών μας… τρόμαξα.
Ευτυχώς δεν τους πήραμε χαμπάρι. Μερικά πράγματα είναι καλύτερα να μην τα παίρνεις χαμπάρι.
Άμα πηδάει π.χ. ο άντρας σου καμιά άλλη… Δεν έχει νόημα να το μάθεις.
Ή που δεν τρέχει τίποτα και γιατί να το μάθεις, ή που θα το μάθεις μια και καλή κουνώντας το μαντήλι στην πόρτα.
Είναι βέβαια και το θέμα μην σε πιάσουν μαλάκα… ότι δεν κατάλαβες…
Ε…. δεν πειράζει… απ’ το να σε τρώει η αγωνία και η ζήλια, καλύτερα να σε πουν μαλάκα.
Αυτά τώρα τα γράφει η άρρωστη ζηλιάρα.
Όμως σκέφτομαι… είναι δυνατόν μετά από 100 χρόνια να μην θελήσει ο άλλος κάτι άλλο;
Το άλλο, του άλλου, ω άλλο;
Θα θελήσει…
Μήπως -και λέω, κε πρόεδρε- μήπως το να το καταπιέσει, σου γυρίσει εντέλει χειρότερο μπούμερανγκ;
Ότι «Άντε γαμήσου μωρή καριόλα, που μ' έχεις συνέχεια στην τσίτα, λες και είμαι κτήμα σου»
Και ορθώς θα πεις «Γιατί εσύ τι κάνεις, ρε παλιόπουστα, που με έχεις κλεισμένη εδώ μέσα και δεν μπορώ να κουνήσω;»
Και άλλα τέτοια όμορφα…
Μήπως λοιπόν είναι πιο έξυπνα κάποια τυπάκια, που την έχουν δει εξ αρχής χαλαρότερα και κάνει ο καθείς ό,τι γουστάρει, φτάνει να είναι εντάξει στο «σπίτι»;
Να μου πεις… τι εντάξει… να σου έρχεται δηλ. ο άλλος για φιλάκι καληνύχτας και να μυρίζει «άλλη»;
Φρίκη κι αυτό… δε λέω… αλλά φαντάζομαι πως αυτά τα ζευγάρια έχουν μάθει να ζουν διακριτικά.
Μέγα πρόβλημα, κυρίες και κύριοι…
Οι πιο συντηρητικοί, οι πιο ευαίσθητοι, οι πιο τα μυαλά πετάν' στα σύννεφα, θα πουν «Μα γιατί να είσαι με κάποιον, άμα δεν τον θες πια;»
Επειδή λοιπόν κανέναν δεν θες «πια» μετά από 100 χρόνια… και το Χριστό φαντάρο -απευθείας μετά το μυροποδόλουτρο της Μαγδαληνής- να πάρεις, κάποτε θα τον βαρεθείς και θα τον στέλνεις να βγάλει καμιά ομιλία στο όρος των Ελαιών να τον ξεφορτωθείς για λίγο.
Είναι η φύση τέτοια… ζητώ ειλικρινή συγνώμη από όσους το πληροφορούνται πρώτη φορά από εμένα…
Ναι…
Ίσως τελικά άμα αγαπιέσαι με τον άλλον, να μην έχει και τόση σημασία, αν χοροπηδάτε στο κρεβάτι και με κάναν άλλον.
Ίσως τελικά, να μην έχει καν σημασία αν ερωτευτείς τον κάποιον άλλον…
Οι ανθρώπινες σχέσεις ίσως θα έπρεπε να είναι πέρα από τις φυσικές ανάγκες… τις ζωώδεις, αν το θέλετε έτσι…
Κι ακόμα παραπέρα: πέρα από τα όρια του έρωτα…
Ίσως μένεις με κάποιον που δεν θες πια με πάθος τρελό, γιατί τον αγαπάς. Απλά.
Και όχι γιατί το είπατε στον παπά, στους ανθρώπους, στο Φούφουτο… ούτε γιατί περιμένετε να πεθάνουν τα παιδιά, ούτε γιατί πώς θα μοιράσετε το κωλοδιαμέρισμα που αγοράσατε με δάνειο και ποιος θα το πληρώνει τώρα…
Αν δεν υπάρχει αυτό που λένε αγάπη… καλύτερα να πληρώνεις το δάνειο μονάχος* και να ζήσεις το υπόλοιπο του βίου σου -αν μη τι άλλο- χωρίς μπινελίκια, πικρία, οργή.
Και πού ξέρεις; Ίσως κάποια μέρα η αγάπη σού χτυπήσει πράγματι την πόρτα…




* Πώς θα το πληρώνεις; Θα τη βρεις την άκρη… Πίστεψέ με…