Άλλο ένα παραλήρημα...

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι,
πώς φτάνουν άνθρωποι που λέγανε πως αγαπιόντουσαν, να μισιούνται.
Δεν είναι το μίσος του πάθους, της στιγμής.
Είναι σχέσεις «κατασταλαγμένες», χρόνων πολλών.
Όπου μέσα τους οι άνθρωποι χάθηκαν, κατασπαράχθηκαν
από σιωπές και απαιτήσεις, από φωνές και αθετήσεις.

Γιατί αναρωτιέμαι κι απορώ; Αν υπήρξε ποτέ αγάπη...

-------------------------------------------------------------------------------------

Πολύ φοβάμαι πως οι άνθρωποι δεν πολυαγαπούν.
Δεν ξέρουν καν τι σημαίνει αυτό το πράγμα.
Δεν ξέρουν, πως στην αγάπη κάνεις λίγο στην άκρη το εγώ σου.
Και κυρίως: το κάνεις δίχως να απαιτείς να το κάνει κι ο άλλος.

Ουτοπία; Ουτοπία…
αν δεν λάβεις υπ’ όψιν την έννοια του περιβόητου timing.

Οι άνθρωποι είναι όντα άμεσα ανταποδοτικά στο κακό.
Στο καλό έχουν υπομονή ιώβεια.
Περιμένουν να δουν, πόσο αντέχεις να δίνεις στο κουκουρούκου.
Όμως τελικά αυτό είναι αγάπη. Να δίνεις στο κουκουρούκου.

-------------------------------------------------------------------------------------


Άκουγα τη φράση «να με σώσεις, να σε σώσω»…
Και δεν καταλάβαινα…
Έχεις ακούσει για κλικ; Μέσα σου; Σε ανύποπτη στιγμή;
Ένα τέτοιο μού συνέβη τις προάλλες…
Σε «σώζει» αυτός που σου γεμίζει την «τρύπα». Έστω κάποια τρύπα.
Όχι αυτός που σου δίνει «ό,τι έχει»…
Αυτός που σου δίνει «ό,τι λείπει σ’ εσένα».
Που σημαίνει κατ’ αρχήν πως έχει μπει στον κόπο να νοιώσει τι διάολο σου λείπει.

Η αγάπη είναι πράγμα δύσκολο, που λέει και το τραγούδι.
Κι όμως το «σ’ αγαπώ» μάς κρέμεται από το στόμα σαν ώριμο φρούτο.

-------------------------------------------------------------------------------------

Το μόνο που πραγματικά θα ήθελα να κατέχω είναι η αρχέγονη γλώσσα των πουλιών:
όπου η κάθε λέξη ήταν συνυφασμένη με αυτό που σήμαινε.
Αυτό είναι μαγεία.
Αυτό και κάθε στιγμή που η μορφή των πραγμάτων εκφράζει το περιεχόμενό τους.

Ας είναι τρομακτικές κάποιες τέτοιες στιγμές.
Είναι αυτό που λένε «αλήθεια».