Με ρώτησες, τι θ’ απογίνεις… (περί ακινησίας)

Το φίδι πρέπει να κινείται για να επιβιώσει.
Πάνω στην κίνηση θα το βρει μια μέρα το τέλος. Τεντωμένο.
Αν πάλι μείνει ακίνητο, στραφεί προς τα πίσω, κυκλωθεί, δαγκώσει την ουρά του...
το δηλητήριο του μυαλού θα χυθεί στα σωθικά του.
Θα διαπεράσει τα σκοτεινά και ανεξιχνίαστα πλείστα μέσα του.
Φώσφορο θα πρασινίσει τις ζώνες πολέμου.
Και σε ανύποπτες χωροστιγμές θ' ανακαλύψει φως προϋπάρχον.
Και πάλι…
Μες στο ατέρμονο ταξίδι της εθελούσιας ακινησίας,
ο χρόνος θα πάψει να υφίσταται.
Το σημάδι του άπειρου θα συμπυκνωθεί σε μαύρη τρύπα.
Μπορεί να λέγεται θάνατος κι αυτό,
όμως η τρύπα θα έλκει και θα χωνεύει για πάντα τα πάντα…
Και ποιος ξέρει; Ίσως ξαναεκραγεί…

…να δημιουργήσει απ' την αρχή.