Καημένα ανθρωπάκια
Κράτησα για μέρες τα ανιψάκια μου. Περάσαμε καλά.
Όταν όμως ήρθε η ώρα να φύγουν… κλάαααμα… ο μεγάλος, γύρω στα 10.
Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, όλα τελειώνουν κάποια στιγμή κι αρχίζουν άλλα
και ξαναγίνονται και ξαναέρχονται και ξαναφεύγουν.
Δεν σταμάταγε.
Έκλαιγε, μ’ αγκάλιαζε, επαναλάμβανε πόσο μ’ αγαπάει.
Κατάλαβα… Ένοιωσα.
Φοβάται πως κάθε τέλος μπορεί να είναι οριστικό.
Φοβάται το θάνατο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πόσο θα υποφέρει, Θε μου… Πόσο θα πονέσει…
Πόσο θα προσκολληθεί σε νοσηρές καταστάσεις από το φόβο της απώλειας και μόνο.
Πόση προσπάθεια θα χρειαστεί για να αποδεχθεί το φυσικότερο όλων·
το τέλος των πραγμάτων…
Πόσο τον λυπήθηκα και πόσο λυπήθηκα μαζί τον εαυτό μου…
τώρα κατάλαβα το προηγούμενο ποστ
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
γεια σου ψυχή...όλα καλά;
ΑπάντησηΔιαγραφήmax, τι να καταλάβεις;... μεθυσμενάκια... Είχα γράψει και λάθος τον τίτλο μέσα στην τύφλα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήkyriaz, καλά; Ξέρω 'γώ; Καλά... Εσύ; Εξομολόγος εξαφανισθείς ουκ έστιν εξομολόγος... ή εξομολόγος ουκ εστί; (μπορείς να με διορθώσεις χωρίς καμία ενοχή) :)