Ανέφικτο

Όλοι πιπιλάμε την καραμέλα για τους «άλλους»:
που είναι ψεύτες, που είναι ιδιοτελείς, που είναι το ένα, που είναι το άλλο.
Όχι πως δεν είναι… Είναι…
Όσο πάνω-κάτω είμαστε κι εμείς οι ίδιοι.
Οι άνθρωποι έχουμε φύση υποδεέστερη των πεποιθήσεων και των προσδοκιών μας.
Όλοι ανεξαιρέτως.
Γι’ αυτό και δε μπορεί να σταθεί καμία οραματική κοινωνία.
Γι’ αυτό κάθε πλατωνική, μαρξιστική, αναρχική πολιτεία είναι ουτοπία.
Γι’ αυτό και κάθε καθαρή ανθρώπινη σχέση είναι ουτοπία…

Καλύτερα

Ο φίλος μου είναι καταδικασμένος να πληρώσει το πάθος του.
Όμως το έζησε…

Όσο κρατήσει…

Θέλω να γράψω κάτι… κάτι να πω…
Άκουσα ίσως πολλά· γι’ αυτό.

Νοιώθω πάλι ερωτευμένη… με τη ζωή…
Όλα μου φαίνονται όμορφα, μαγικά κι ενδιαφέροντα.

Αναρωτιέμαι αν πέρασα στη σφαίρα της σχιζοφρένειας
ή αν επέστρεψα από τον κόσμο των ζωντανών νεκρών.

Το λυκαυγές δεν με τρομάζει·
είναι η υπόσχεση της νέας ημέρας…
και τα σύννεφα ταξιδιάρικα.

Όσο κρατήσει…

Τι μετράει;

Το δαχτυλάκι του χεριού του δεξιού είναι στραβό, μα στιβαρό.
Όλο δουλεύει.
Εκείνο του αριστερού είναι κομψό, κομψότατο, μα αδύναμο.
Αδρανές τον περισσότερο καιρό, έχει αρχίσει να μουδιάζει.
Προσωπικώς ντρέπομαι εξίσου…
Κανένα δεν είναι όπως ήταν·
κανένα δεν θα ξαναγίνει αυτό που ήταν.
Ούτε με ξεκούραση, ούτε με γυμναστική, ούτε με φυσιοθεραπεία.
Τα δάχτυλά μας γερνάνε ό,τι κι αν κάνουν.
Κι αναρωτιέμαι σοβαρά…
…νοιώθει κανένα δυστυχές ή ευτυχές;
Το μόνο που θα κρίνει εντέλει,
δείχνει να είναι η λειτουργικότης…

Πεθαμένες αγάπες

Να πω ένα παραμύθι που μου τό ‘πανε…
μίαν αλήθεια…

ζητάμε, λέει, κάποιον να μας δει…

"ζητάμε κάποιον να του δείξουμε το βρωμερό κελλάρι"

δεν είναι μόνον τα βρώμικα που ευχόμαστε
κάποιος να δει δίχως να πει
και δίχως να μας παραδώσει.

είναι και τα ωραία μας…

μην δεν τα εκτιμήσουνε σωστά
-άσε μην τα πουλήσουνε-
και σ' άτσαλα χέρια πάν’ χαλάλι…

[και το αβρότερο των αβροτέρων χέρι
τσαλακώνει]

γιατί η ψυχή μας είναι αιθέρια·
της κάνεις ένα φφφφφφ…

πού νά ’βρεις στόμα να μην ανασαίνει;
μόνο οι νεκροί…



ίσως γι’ αυτό
στα παραμύθια ζουν
μονάχα αγάπες πεθαμένες

Ξενιστής

Τα μονοπάτια -όχι πολλά-, που μού 'τυχαν
τα πάτησα όσο μπόρεσα.
Ρούφηξα τ' άρωμά τους.

ΕΙΜΑΙ τα μονοπάτια μου.
Κι ένα μικρό σποράκι, ακαλλιέργητο, κρυμμένο,
που ίσως ποτέ δεν σκάσει.

Με πόδια alien σεργιάνισα ως τα τώρα
-από τη γέννηση καλούπι μου.
Ξένος και ξενιστής συνάμα…

Όμως τις μυρωδιές τις πήρε ο σπόρος.

Κάποια άνοιξη μπορεί το κουκουτσάκι μου,
ό,τι του αρμόζει ν' αναλάβει…
(μα όλο τ' αναβάλλει)

Τα alien -να ξέρετε-
κάνουν δουλειά απίθανη,
ξέρουν καλά να μοιάζουν.

Μα λείπει η έκφραση -κι η συνοχή,
αυτό που λέν' «το μέσα»·
αυτό που λένε «Άνθρωπος».

Το γαμώτο

Είδα αυτούς τους στίχους στο blog της Μαρίας Raffinata,
τους θυμήθηκα και δεν μπορούσα παρά -σχεδόν αυτόματα- να τους αντιγράψω εδώ.
Δεν είναι που πεθαίνω, είναι που καταλαβαίνω... ή που νοιώθω; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων...
Βαρέθηκα τον διαχωρισμό· καιρός να γίνω ένα.

"Πάει. Αυτό είταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
'Αρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα".

Κατερίνα Γώγου

(Μα δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα!...)

Εγκλωβισμός

Τα σύνορα του κόσμου λύγισαν κι ενώθηκαν σε μια ιδέα παράπλευρη.
Δευτερεύουσα.
Η συνέχεια διακόπηκε.
Παύλα.
Μανιάζουμε οι άνθρωποι να βάλουμε παντού τελείες.

[Δύο μικρές και παράλληλες παύλες σχηματίζουν το σημείο της ισότητας]

Τ’ άστρα δεν υπακούουν· έχουν ήδη πεθάνει…
Και κάθ' ευχή ταξιδεύει προς το παρελθόν της.

Τα τραγούδια μας -γέφυρα στο μετέωρο αναμεταξύ.

Προσευχή

Σας παρακαλώ!
Ζω όνειρο κακό.
Ξυπνήστε με πια!

Έρωτας μέσω διαδικτύου

Είναι πολλές οι σχέσεις που δημιουργούνται πλέον μέσω διαδικτύου.
Έρευνα που πραγματοποιήθηκε πριν λίγο καιρό στη χώρα μας,
έδειξε πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι -άντρες & γυναίκες-
στρέφονται προς αυτό το μέσο για να καλύψουν τις ερωτικές τους ανάγκες.
Πολλοί μάλιστα δήλωσαν, πως είπαν για πρώτη φορά το «σ’ αγαπώ» μέσα από κάποιον messenger.
Οι περισσότεροι πάντως το χρησιμοποιούν κυρίως για «διασκέδαση» με πολλές παράλληλες σχέσεις.
Είναι ένας βολικός τρόπος να έχεις κάποιες επαφές, χωρίς κανενός είδους ευθύνη.
Πολλοί -άντρες κυρίως- παρουσιάζουν και την εντυπωσιακή για το φύλο τους ιδιομορφία
να μην θέλουν να συναντήσουν το εκάστοτε «ταίρι».
Προτιμούν να κάνουν συλλογή φωτογραφιών και να αυτοϊκανοποιούνται μπροστά στην οθόνη,
φαντασιώνοντας το άλλο άτομο, όπως οι ίδιοι θέλουν.
Οι γυναίκες ερωτεύονται. Eρωτεύονται με τα λόγια.
Πάντα ίσχυε αυτό, πόσο μάλλον τώρα, που η γνωριμία στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα «λόγια».
Και συνήθως προσπαθούν να δώσουν στη διαδικτυακή αυτή επικοινωνία πραγματική υπόσταση.
Έχω δει κάποιες σχέσεις να προχωρούν βεβαίως. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Κάποιοι κατάφεραν να μείνουν φίλοι.
Όλα παίζουν, όπως παίζουν στη ζωή,
όμως αποδεικνύεται κι εδώ περίτρανα η διαφορετική αντιμετώπιση του έρωτα από τα δύο φύλα.
Οι γυναίκες δείχνουν σχεδόν ανίκανες να «παίξουν» με τα αισθήματά τους.
Κι έχουν την τάση να «κολλάνε» σε ένα άτομο.
Οι άντρες πάλι δείχνουν σχεδόν ανίκανοι να δεσμευθούν σε μία μόνον «επαφή».
Με λίγα λόγια: Τι έχεις, Γιάννη μου; Τι είχα πάντα…

Blog = Weblog

Χθες μου ξαναείπε ένας φίλος για πολλοστή φορά, πόσο άσχημα γράφω.
Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όσους με διαβάζουν, αν τους «χαλάω» με τον τρόπο γραφής μου.
Αν και φαντάζομαι, πως όποιος χαλιέται, απλά δεν θα ξαναδιαβάσει.
Το blog το έχω δει ως ημερολόγιο και όχι ως λογοτεχνικό περιοδικό.
Καταγράφω τις εκάστοτε σκέψεις μου και το κάνω γρήγορα και χωρίς επεξεργασία.
Δεν το κάνω για τους όποιους αναγνώστες.
Το κάνω κυρίως για μένα.
Όμως πάντα ελπίζω, πως κάποια σκέψη μου μπορεί να βάλει σε σκέψεις και κάποιον άλλον.
Εν πάση περιπτώσει ευχαριστώ όσους τυχόν με διαβάζουν και ειλικρινά λυπάμαι για την έλλειψη τεχνικής.

Α! Καλό μήνα!