Ξενιστής

Τα μονοπάτια -όχι πολλά-, που μού 'τυχαν
τα πάτησα όσο μπόρεσα.
Ρούφηξα τ' άρωμά τους.

ΕΙΜΑΙ τα μονοπάτια μου.
Κι ένα μικρό σποράκι, ακαλλιέργητο, κρυμμένο,
που ίσως ποτέ δεν σκάσει.

Με πόδια alien σεργιάνισα ως τα τώρα
-από τη γέννηση καλούπι μου.
Ξένος και ξενιστής συνάμα…

Όμως τις μυρωδιές τις πήρε ο σπόρος.

Κάποια άνοιξη μπορεί το κουκουτσάκι μου,
ό,τι του αρμόζει ν' αναλάβει…
(μα όλο τ' αναβάλλει)

Τα alien -να ξέρετε-
κάνουν δουλειά απίθανη,
ξέρουν καλά να μοιάζουν.

Μα λείπει η έκφραση -κι η συνοχή,
αυτό που λέν' «το μέσα»·
αυτό που λένε «Άνθρωπος».