Σκέψεις-απαντήσεις προς θεωρητικούς & βιωματικούς παραλήπτες

Γιατί άραγε ζηλεύουμε, όταν μέσα μας βλέπουμε, ξέρουμε, πως ο άλλος μας αγαπά;
«Φοβόμαστε μην χάσουμε την αγάπη του», είναι η γρήγορη απάντηση.

Όμως… εγώ πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει, χωρίς να έχω πλέον αυτόν το φόβο.
Πιστεύω πως ο άλλος μ’ αγαπά και πως δεν θα πάψει ποτέ να μ’ αγαπά, όπως κι εγώ εξάλλου.
Τι είναι αυτό που με κάνει να ενοχλούμαι τόσο από τις υπόλοιπες σχέσεις του;

[μικρό πηδηματάκι-κόλλημα]
Ένα πράγμα σίγουρα είναι το ψέμα. Με ενοχλεί απίστευτα να μου λέει ο άλλος ψέματα.
Από την άλλη πιθανώς αν μου πει την αλήθεια να εκραγώ, να επιτεθώ.
Δεν έχει σημασία… Ας αντιδράσω όπως θέλω… Κι ας αντιδράσει κι εκείνος όπως θέλει.
Τουλάχιστον δεν θα ζούμε μια ψευδοκατάσταση.

Κι αν δεν σου λέει ψέματα; Κι αν νομίζεις πως σου λέει ψέματα;

Το νοιώθω το ψέμα. Δεν είναι μόνο θέμα «λογικής» ανάλυσης.
Το νοιώθω στη μεταξύ μας σχέση, που κωλύεται, σέρνεται, κλοτσάει μόλις σκάσει μύτη το ψέμα.
Ακόμα κι όταν τίποτα δεν συνάδει προς την πεποίθηση πως ο άλλος λέει ψέματα.
Ή εν πάση περιπτώσει αποκρύπτει την αλήθεια ή την μασκαρεύει εντέχνως…. το ίδιο είναι.

(Ή μήπως πράγματι νομίζω;
Από μικρή κύριο μέλημά μου είναι μην τυχόν πιαστώ «μαλάκας».
Έχω αρχίσει πλέον ν' αναρωτιέμαι, αν έχει πια τόση σημασία αυτό…)

Κι ακόμα: δεν έχει το δικαίωμα να σου λέει ψέματα;

Ναι, το έχει, αλλά κι εγώ έχω το δικαίωμα να αντιδρώ στο ψέμα με οποιοδήποτε άλλο
αρνητικό συναίσθημα. Αυτός είναι ο στόχος;
[τέλος μικρό πηδηματάκι-κόλλημα]

Τι σχέση έχει το ψέμα; Αυτό σε κάνει να ζηλεύεις;

Όχι, είναι παλιός μου αυτοματισμός, είναι η ανάγκη μου για έλεγχο και αίσθηση ασφάλειας,
όμως αν κάποιος μ’ αγαπά ΤΩΡΑ, θα ήθελε να απαλλαγώ από τη ζήλια
-μέσω της ειλικρίνειάς του & της δικής μου αποδοχής των αναγκών του-,
κι όχι προσπαθώντας να προφυλάξει τον εαυτό του από την όποια αντίδρασή μου.

Τελικά δηλαδή ο άλλος φταίει, που εσύ ζηλεύεις;

Όχι βέβαια. Είμαι εντελώς υπεύθυνη για τα συναισθήματά μου.
Κι ο άλλος απολύτως ελεύθερος να πράττει όπως τον ευχαριστεί.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι υποχρεωμένος στην «αποκλειστικότητα», επειδή εγώ νομίζω πως έτσι με βολεύει.
Αλλά χρειάζεται αφ’ ενός ειλικρίνεια κι αφετέρου… εμπιστοσύνη.

Περί εμπιστοσύνης θα έπρεπε να γράψω…
Θεωρώ πως όλοι λένε συνεχώς ψέματα… Και ίσως λένε…
Όμως εγώ δεν θα όφειλα να δείχνω περισσότερη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που αγαπώ;
Μάλλον εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι…