Αφέσου

Το ρολόι κάνει τον κύκλο του κι η φύση από δίπλα, με το δικό της το ρυθμό
-κάπως αλλιώς, κάπως με μας χωρίς εμάς και το ρολόι μας καπέλο
και όλα δείχνουν συναρτά, αρμονικά και κυκλικά,
πλην τούτου που αυτοκαλείται άνθρωπος κι έχει βαλθεί να λειτουργεί σειριακά,
νομίζοντας πως κλείνει κύκλους, απλά επαναλαμβάνοντας
όσα χωρίς αυτόν κάποτε γράφτηκαν σ’ ένα λειψό του κομματάκι που το λένε μυαλουδάκι
και σ’ ένα συναίσθημα ολόκληρο που αδυνατεί να ελέγξει
-και ίσως αυτό ποτέ τον σώσει.
Γιατί ελέγχουμε με το λειψό μας κι έτσι τα κάνουμε όλα λειψά,
ενόσω το ρολόι πάντα γυρίζει κι η φύση κάνει τους κύκλους
και το ενδεχόμενο να δέσουμε κι εμείς κάπου μαζί της θα ήταν σαφώς πιο υπαρκτό
αν ωριμάζαμε όπως τα σύκα και αν βρεθεί κάποιο χεράκι να μας κόψει έχει καλώς,
αν πάλι όχι σάπιοι από το γέρικο κλαρί που μας κρατούσε, να πέσουμε στο χώμα,
να ταΐσουμε το χώμα και το ρολόι να συνεχίσει να γυρνά και η ζωή να κάνει κύκλους
χωρίς εμάς, αλλά μ’ εμάς κάπως αλλιώς και δίχως την «εύνοια» της λειψάδας.
Έτσι κι αλλιώς τα άγνωστα πώς να τα κανονίσεις;

Αφέσου άνθρωπε και ζήσε και μάθε να πεθαίνεις
κι άσε τα πριν και τα μετά σε όποιον -σ' ό,τι- σου επιτρέπει το λειψό σου να πιστεύεις.