Είναι η μοίρα...

Αν την αυγή ξεμείνεις μόνος,
προσκυνητής νομάς
κάποιας Συνάντησης Μεγάλης
που χάθηκε στη νύχτα
Αν όσα έζησες
γίνουνε παρελθόν, ανάμνηση
Αν όσα έμαθες μοιάζουνε πια
ανούσια, ξεπερασμένα
και οι βουνοκορφές μπροστά αδιάφορες
Αν όσα ένοιωσες
γίνουν μαχαίρι
που το κατάπιες σαν φακίρης
την ώρα που έπεσε η σιωπή
Αν η καρδιά σου
σκίστηκε, άνοιξε,
χύθηκε κάπου στο δρόμο
και μόνο τα πόδια σού απομείνανε
να περπατάν ερήμην
Αν όλα νοιώθεις πως τελειώσανε
και όλα υστερούνε
Στάσου και συλλογίσου μια στιγμή,
ποιος θά ‘σουνα
δίχως Αυτά.

Αν έχει κάτι σημασία…