Μια αγαπούλα

Κρατώ το σχεδόν νεογέννητο γατάκι μου στην αγκαλιά και γράφω.
Μου βγάζουν τόση τρυφερότητα τα μικρά.
Αυτό είναι το προικιό τους από τη φύση:
να είναι γλυκούλικα, μιας κι ακόμα τόσο αδύναμα, για να μην τα πειράζουν.
Μπας και καταφέρουν μέσα σε όλες τις αντιξοότητες
να τη γλιτώσουν τουλάχιστον από τα υπόλοιπα ζωντανά.

(Μεγαλώνοντας χάνεις το ατού.
Το σωστό και το δίκαιο είναι να φαίνεται τι έχεις απογίνει μέσα απ’ τα χρόνια.
Οι άνθρωποι -γεννημένοι ψεύτες- βρήκαν τρόπο και γι’ αυτό.
Κι έτσι βλέπεις απέναντί σου μια Λολίτα
κι από μέσα κρύβεται το τέρας του Λοχ Νες με όλην την χιλιόχρονη εμπειρία του)

Το γατάκι μου με κοιτά στα μάτια. Είναι ανεξιχνίαστο το βλέμμα του.
Το μόνο που καταλαβαίνω είναι πως γουστάρει. Παρόλο που είναι ψιλοστριμωγμένο.
Αλλιώς θα προσπαθούσε να φύγει. Θα το άφηνα να φύγει…

Αυτό μονάχα πρέπει να μας κρατά μαζί -εμάς τα όντα: να γουστάρουμε.

Είναι και η αγάπη; Μα αυτό είναι αγάπη·
να γουστάρεις να κάθεσαι με τον άλλον, ακόμα κι αν δεν πολυβολεύεσαι.