Μόνη

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που τραύλιζε· όμως μπορούσε και προσποιούνταν!
Μπορούσε αν ήθελε να κοροϊδέψει τους πάντες ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα.
Μπορούσε να μιμείται την φυσιολογική ροή της γλώσσας,
όπως άλλοι μιμούνται τις γάτες ή τα πουλιά.
Θα μου πείτε:
«Τι είδους τραυλή ήταν αυτή, αφού είχε τη δυνατότητα να μιλάει κανονικά;»
Δεν την είχε. Είπαμε: απλώς την μιμούνταν. Μέσα της σκεπτόταν τραυλίζοντας.
Όλα έβαιναν σχεδόν καλά,
εφόσον μπορούσε με τόση άνεση να κρύβει την εσωτερική της δυσλειτουργία,
ώσπου κάποτε βαρέθηκε να υποκρίνεται κι άρχισε να εξομολογείται το πρόβλημά της.
Φυσικά δεν το είπε στο αφεντικό της -πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να απολυθείς για κάτι τέτοια.
Ούτε βγήκε να το ανακοινώσει στις εφημερίδες.
Το εκμυστηρεύθηκε σε κάποιους ανθρώπους που θεωρούσε κοντινούς της
και που πίστευε πως θα την καταλάβαιναν και θα της συμπαραστέκονταν.
Πράγματι, όλοι την άκουσαν με συμπάθεια και υποσχέθηκαν να τη βοηθήσουν.
Να τη διδάξουν αυτό που σ’ εκείνους είχε χαριστεί από τη φύση
και το έκαναν με τη μεγαλύτερη ευκολία του κόσμου.
Εκείνη αναθάρρησε.
«Επιτέλους θα μπορέσω να απαλλαχθώ από αυτή μου την ενοχλητική διαφορετικότητα»,
σκέφτηκε και βάλθηκε να κάνει ό,τι της έλεγαν.
Ο κάθε ένας πίστευε πως ήταν ο ιδανικός δάσκαλος
και πως εκείνος ήταν που θα κατάφερνε να βοηθήσει το κορίτσι να ξεπεράσει το πρόβλημά του.
Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν και οι προσπάθειες κανενός δεν έδειχναν να φέρνουν κάποιο αποτέλεσμα,
όλοι σιγά-σιγά άρχισαν να εγκαταλείπουν,
ώσπου στο τέλος απλώς της επιδείκνυαν κουρασμένοι τη δική τους «φυσιολογικότητα».
Θα έλεγε κανείς, πως είχαν τη διάθεση να την τιμωρήσουν για το ανεπίδεκτον της μαθήσεώς της.
Άρχισαν μάλιστα να τη βλέπουν με διαφορετικό μάτι:
άρχισαν να τη θεωρούν ανάπηρη και να την αποφεύγουν,
όπως συνήθως κάνουν οι άνθρωποι με κάθε τι αλλιώτικο από τους ίδιους,
τα πρότυπα και οτιδήποτε θεωρείται αυτονόητο και φυσιολογικό.
Το κορίτσι -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της- μετάνιωσε για αυτήν της τη διάθεση ειλικρινείας.
Εξάλλου, της ήταν τόσο εύκολο να ξεγελάει τον κόσμο.
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να αρθρώνεις σωστά· τα δόντια της τα είχε, τα σαγόνια της, τη γλώσσα της…
Μέσα της ήταν το εμπόδιο.
Και όπως όλα τα εμπόδια δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανείς να τα ξεπεράσεις.
Το πιο πιθανό είναι να σου βάλουν και τρικλοποδιές για ανεξήγητους ακόμα και στους ίδιους λόγους.
Έτσι λοιπόν, είπε το κορίτσι τραυλίζοντας μέσα του:
«Θα-θα-θα το-το-το κα-κα-άνω μο-μο-μόνη μου. Δεν έχω κανέναν ανάγκη!»
Αυτό το «Δεν έχω κανέναν ανάγκη» το σκέφτηκε φαρσί...