Περπάτησα σε μονοπάτια περίεργα… γκρεμώδη…
Πιθαμή προς πιθαμή… χρόνια…
Κι όμως το τοπίο μου φαίνεται τώρα πιο άγνωστο παρά ποτέ.
Είμαι παραισθησιακή; Αυτό αλλάζει;
Ή βλέπω μόνον σκιές κι αντικατοπτρισμούς;
Παράξενο να μην καταλαβαίνεις πού πατάς.
Ίσως να ήταν όνειρο…
(κρημνώδη => γκρεμώδη… Δεν είναι μια χαρά λέξη;)
Τα αγοράκια λένε στα κοριτσάκια ό,τι θέλουν ν’ ακούσουν.
Για να μπορέσουν να κάνουν ό,τι αυτά θέλουν.
Τα κοριτσάκια προκαλούν την τύχη τους.
Θέλουν ν’ ακούν γι’ αγάπες και λουλούδια.
Έτσι είναι από τη φύση τους.
Καλώς ή κακώς.
Και τ’ αγοράκια έτσι είναι απ’ τη φύση τους: ανταποκρίνονται.
Στα ψέματα…
Τα αγοράκια και τα κοριτσάκια παίζουν μαζί· άλλο παιχνίδι…
Δεν μπορείς να εστιάσεις.
Έχεις το βλέμμα του πουλιού.
Εντοπίζεις τον κίνδυνο όπου κι αν αυτός ελλοχεύει.
Όμως δεν έχεις τη δυνατότητα να διακρίνεις το χρώμα.
Ο λόγος είναι απλός:
η εστίαση μπροστά απαιτεί την υποστήριξη της αγέλης, του σμήνους, του κοπαδιού.
Κι αυτό δεν το θες…
Γιατί τότε θα πρέπει να φροντίζεις κι εσύ τα νώτα των άλλων.
Και για σένα τα νώτα είναι μόνο χάζι.
Με το ένα μάτι κιόλας… Το έκκεντρο… Το μάτι του πουλιού.
(Σημ.: Τα πουλιά βλέπουν τα χρώματα, ακόμα και το υπεριώδες φάσμα.
Όμως τα θηλαστικά παλιά είχαν κι αυτά τα μάτια στις άκρες και τότε δεν διέκριναν ακόμα το χρώμα)
Μια 20χρονη λέει: «Μα πόσο ηλίθιοι μπορεί να είναι;»
Μια 40χρονη λέει: «Μα πόσο ηλίθιες μπορεί να είμαστε;»
Θα κάνω κι αυτό κι εκείνο και το άλλο…
Όλα πάντα με την ίδια μάταιη σκέψη στο μυαλό.
Οι άνθρωποι επινοούν χιλιάδες λόγους καθημερινής ύπαρξης.
Εγώ μόνο έναν έχω καταφέρει να επινοήσω κι αυτός λειψός.
Δεν πειράζει, ας είναι…
Θα τον κρατήσω· έστω ως όνειρο.
Στο κάτω-κάτω η παγκόσμια ειρήνη
και η πείνα στην Αφρική δεν με κρατούν ξύπνια τις νύχτες.
Ούτε καν η δική μου πείνα: αντιπαρέρχομαι.
Αυτή όμως η μεγάλη, η άσβεστη δίψα μου… με κρατάει.
Και ξύπνια, και ζωντανή.
Τα παραμέρισε όλα για χάρη της αλήθειας.
Τα ακούσματα της πρώιμης εποχής είχανε πήξει πάνω του· κακάδια, δεύτερο δέρμα.
Μετά έπρεπε να είναι αυτός, καθ’ εαυτόν.
Σκέτος.
Καφές βαρύς κι ασήκωτος.
Τα πιτσουνάκια είναι μικρά.
Οι εραστές μεγάλοι.
Τιτάνες, σηκώνουνε γη κι ουρανό στους ώμους.
Εραστές· και φίλοι. Αυτές είναι οι λέξεις.
Θέλει αντοχή.
*κι ουχί ανθρωπιστές
Τα περιττά εγκυμονούν το καινούριο. Γεμίζει ο εγκέφαλος πολύχρωμες ουσίες.
Μες στο φαιό… με νοιώθετε…
Τα λίγα -ωραία, να μένουν, να υπάρχουν- σε σπρώχνουν προς το τίποτα.
Όλο και πιο κάτω, όλο και πιο κάτω…
Εσωστρέφεια. Είναι βουβή εκκίνηση προς τα έξω, οκ.
Όμως… με dead line.
Τα πράγματα πρέπει να οριοθετούνται, έτσι δεν είναι;
Να παίρνουν μορφή στο μυαλό μας και να υλοποιούνται.
Ειδάλλως μένει κενός τόπος.
Μα τόσο κενός που βρωμάει θάνατο. Σαπίλα.
Όποιος αγνοεί τη μορφή, αγνοεί την ίδια την ύπαρξη.
