Στιγμές Νο 2

Στιγμές χαράς, ψίθυροι «Είν’ όμορφα εδώ κάτω… μείνε».
Κι άλλοτε χέρι μανιακό, σπρωξιά στην άβυσσο.

Στιγμές σα μνήμες παιδικές, με ολόδικιά τους γεύση:
γλυκό του κουταλιού
και πικραμύγδαλο τριμμένο.
Ανάκατα συνήθως…

Ανάλατες στιγμές πολλές, τόσο ανελέητα πολλές!

Καμιά φορά καυτές, σε σημαδεύουν.
Και άλλες -μα δεν τις μύρισες;- από καιρό καμένες...

Συχνά αφαιρείσαι «Ξύπνα μωρό μου, τρέχα!»
Μα μοναχός... αφήνεσαι· στα όνειρα τυλίγεσαι...

Ακούστηκε ένα μπαμ, έκρηξη!

Κι άλλη στιγμή, σιωπή, πυκνή σα στέρεα·
τα υπονοούμενα την πήζουν.
Πού ‘ν’ το μαχαίρι;

Κάποτε φτάνεις σε στενό
με φωσφορίζον κόκκινο σημάδι
«Αδιέξοδο»
Αμήχανα πισωγυρίζεις.

Και -alas!- είναι οι ώρες οι σημαντικές·
στο μέλλον επετειακές:
μέσα σου κάτι γεννιέται.

Και μέσα σου κάτι πεθαίνει…



Στιγμή-στιγμή, στιγμές…
Καμιά τους δεν ορίζουμε.
Κι ας λέμε αυτάρεσκα έτσι.

Εκείνες μας ορίζουν.
Και όλα αυτές -και μόνο αυτές-
αυτές τα καθορίζουν.