Ρίμες, κόλπα παλιά...
Είν’ ώρες που κάτι νοσταλγείς
Και πώς να το παλέψεις;
Σκοτώνεις το χρόνο μ’ ό,τι βρεις
Και προσπαθείς ν’ αντέξεις.
Ρίμες, κόλπα παλιά
Μες στο μυαλό κλωθογυρίζεις
Και το κενό μες στην καρδιά
Μ’ αράδες το γεμίζεις.
Λέξεις ανδρών και γυναικών
Ανθρώπων δουλεμένων
Ποιητών, του Χάρου χορηγών
Και της ζωής χαμένων.
Ναι, κάπως έτσι πολεμάς
Tη θλίψη και τα πάθη.
Πύρρεια νικάς, πάλι μεθάς·
-μέχρι να γίνεις στάχτη.
Και πώς να το παλέψεις;
Σκοτώνεις το χρόνο μ’ ό,τι βρεις
Και προσπαθείς ν’ αντέξεις.
Ρίμες, κόλπα παλιά
Μες στο μυαλό κλωθογυρίζεις
Και το κενό μες στην καρδιά
Μ’ αράδες το γεμίζεις.
Λέξεις ανδρών και γυναικών
Ανθρώπων δουλεμένων
Ποιητών, του Χάρου χορηγών
Και της ζωής χαμένων.
Ναι, κάπως έτσι πολεμάς
Tη θλίψη και τα πάθη.
Πύρρεια νικάς, πάλι μεθάς·
-μέχρι να γίνεις στάχτη.
Πολύ γλυκόπικρο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς την Αγγελική! Πολύ χάρηκα που σε είδα εδώ μέσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπούρδες γράφω, Αγγελική μου, να περνάει η ώρα... Μετέφραζα για πλάκα κάτι παλιά ποιήματα, σονέτα και τέτοια, και μού 'ρθε να γράψω 1η φορά κάτι με ρίμα. Το δε "γλυκόπικρο" είναι η στάνταρτ γεύση όλων μου των σκέψεων... και όχι μόνο...