Ό,τι μου κατέβει...
Με εγκατέλειψαν όλοι σήμερα… Καιρός να γράψω ποστ.
Γιορτές… Τα Χριστούγεννα είναι ΟΙ γιορτές.
Δεν είναι που γεννήθηκε ο καλός Χριστούλης·
είναι που άλλη μια χρονιά την τρώει η μαρμάγκα.
Μην σας πω η μαρμότα…
Όσο περνάει ο καιρός ζούμε όχι τη μέρα, μα τη χρονιά της μαρμότας.
------------------
Η ζωή είναι μόνοι μεταξύ μόνων.
Ή μονοί μεταξύ μονών; Περιττών;
Είναι βέβαια και οι πρώτοι.
Που δεν διαιρούνται με τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό τους και το ένα.
Αυτοί δεν μιμούνται.
Τι σκατά να μιμηθούν;
Είναι δυνατόν το 11 να μιμηθεί το 23;
Όμως… η μίμηση είναι κίνητρο.
Κάθε κίνητρο είναι θεμιτό, φτάνει να συνεχίζεις να υπάρχεις.
Και ει δυνατόν να εξελίσσεσαι.
Το απόλυτον είναι και τελματικόν.
Άμα βρίσκεις κόλπα χρήσιμα, απλά χρησιμοποία τα.
Κι άμα δεν σου ταιριάξουν -που δεν θα σου ταιριάξουν- πέτα τα στα σκουπίδια.
Εν τω μεταξύ κάτι θα έχεις κερδίσει.
Μία ακόμη σκέψη αν μη τι άλλο.
Μία ακόμα πράξη ακόμα καλύτερα.
Και όπως κυρίως προείπον: ένα κίνητρο. Έστω για λίγο.
------------------
Μπορούμε, λέει, να μεγαλώνουμε αξιοπρεπώς δίχως να παρακμάζουμε.
Αν η σήψη δεν είναι υποχρεωτική, τότε οφείλουμε στον εαυτό μας
-οι μη αυτοκαταστροφικοί, χαχα!-
να την αποφεύγουμε.
Αν πάλι είναι υποχρεωτική, τουλάχιστον ας μην την επιδεικνύουμε.
Γιατί τα λέω όλ’ αυτά;
Γιατί βαρέθηκα να ακούω πως το περιεχόμενο ουδεμία σχέση έχει με τη μορφή.
Ή ακόμα χειρότερα πως βρίσκεται σε πλήρη αντίφαση.
Οι πλούσιες πουτάνες δεν έχουν να αναδείξουν μέσα από την πλαστική ομορφιά τους
εσωτερικότητα -είναι αλήθεια.
Όμως ούτε οι ξεδοντιασμένοι διανοούμενοι… μες στη γενική φθορά ξεθωριάζουν όλα.
Μένει μόνο το γινάτι.
Αν δεις έναν ωραίο άνθρωπο, το ξέρεις, το βλέπεις, το νιώθεις:
είναι ωραίος μέσα-έξω.
Με τον τρόπο του ο καθένας.
Δεν είναι Μπάρμπι ούτε Τζων-Τζων.
Δεν βρωμάει όμως σήψη. Ανεξαρτήτου ηλικίας.
Δεν βρωμάει γενικώς.
Η όσφρηση ίσως θα έπρεπε να είναι το ύστατο κριτήριο…
