Αντίο, αγάπη μου…

Μπαράκι σκοτεινό, τζαζ, κόκκινες αντανακλάσεις σε χαμηλά ποτήρια.

-Έτσι είναι τελικά… Για κάθε άντρα άλλη είναι η καύλα του και άλλη η Μαντόνα του,
μονολόγησε ανακατεύοντας με το δάχτυλο τα παγάκια.

-Κι εγώ; Τι είμαι εγώ;

-Εσύ… είσαι κυρίως η Μαντόνα μου.

Άκουσε μέσα της τον ήχο της πορσελάνης που σπάει.

-Κι η καύλα σου;

-Μην γίνεσαι παρανοϊκή. Γενικώς μιλάω. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα: τι θα κάνεις γι’ αυτό;

«Τι θα κάνω;»

Φόρεσε αργά το παλτό της, τον φίλησε απαλά στο μάγουλο και ψιθύρισε μόνο:

-Αντίο, αγάπη μου…