Πάμε πάλι τρέλες…

Έχω την αίσθηση πως οι δυνάμεις μου μ’ αφήνουν.
Μπορεί οι συνάψεις ν’ αυξάνονται, ν’ αλλάζουν διαδρομές, να κάνουν διακλαδώσεις,
το σώμα όμως φθίνει.
Το παλεύω, το τσιτώνω και το ξαναχαλαρώνω,
αλλά αυτό μιαν άρνηση την έχει, μίαν εξάντληση αβυσσαλέα.
Ανησυχώ γι’ αρρώστιες και για τέτοια,
μέσα μου όμως ξέρω, ακράδαντα πιστεύω πως είναι από μέσα.
Μέσα βαθιά.

Κάθε έναν χρόνο και μισό, αν πράγματι τα κύτταρα αναγεννώνται
-αναρωτιέμαι κι αυτά τα δύσμοιρα ως πότε;-
και πόσα πριν έχουν αποδημήσει
εις Κύριον Άγνωστον κι Αμφίβολον τα μάλα,
εάν λοιπόν κάπου βαστάμε την ελπίδα του ξανά και του καινούριου,
γίνεται να το δημιουργήσουμε μονάχοι;
Ή η αυτόματη διαδικασία παίρνει εντολές μόνον από βαθιά,
και ούτε που νοιάζεται να μας ρωτήσει;

Αν κάτσω αποβραδίς και μόλις ξημερώσει,
σ’ έναν καθρέφτη αδυσώπητο μπροστά και μουρμουρίσω
«Είν’ όμορφη η ζωή κι εγώ ακόμα πιο ωραία»,
θ’ αλλάξει το γυαλί απάντηση και θα μου πει «Ωραία!»;

Είν’ η εποχή του Υδροχόου στ’ αλήθεια τόσο δοτική,
κι αναγεννησιακή,
που ο λόγος να κολυμπήσει στα βαθιά,
και στη ζωή μας να ‘χει λόγο;
Κι ύστερα, κάποτε, έστω μακριά,
να 'χει η ζωή μας λόγο;