Shit just happens?

Πληρώνω το τίμημα των πράξεών μου, σημαίνει, κάνω ό,τι μου καυλώσει;
Γιατί ενίοτε πληρώνουν κι άλλοι…
Ή μήπως οι άλλοι είναι παράπλευρες απώλειες της πουτάνας της ζωής,
που μοιραζόμαστε όλοι;

Μήπως γι’ αυτό πολλά «καλά παιδιά» τραβάνε διαχωριστικές γραμμές και λένε:
«Εγώ θα μοιραστώ καμιά γιορτή κι αυτή μέχρι τις 12»;

Μήπως τα ανιαρά «καλά παιδιά» δεν ενοχλούν για να μην ενοχλούνται;

Μήπως να νιώσουμε κι οι ροκ κι οι παπαράτσι,
πως κάθε μας πράξη φεύγει από εμάς
κι αγγίζει ό,τι βρεθεί στο διάβα της;

Μήπως, λέω μήπως, να (συν)υπάρξουμε λιγάκι πιο συνειδητά;