Συγκριτικές παρατηρήσεις

Πίσω από έναν επιτυχημένο άντρα κρύβεται πάντα μία γυναίκα.
Πίσω από μία επιτυχημένη γυναίκα κρύβεται η απουσία ανδρός.

Μόλις ένα ζευγάρι χωρίζει,
η γυναίκα ανθίζει, ο άνδρας παρακμάζει.
Και συνήθως αυτή είναι που παίρνει την απόφαση.
Ο άνδρας φεύγει μόνον όταν ερωτευθεί.
Σε όλη του τη ζωή αντικαθιστά γυναίκα με γυναίκα.

Οι ηλικιωμένες γυναίκες -χήρες ή ζωντοχήρες- δηλώνουν ευθαρσώς:
«Απαπαπα, να βάλω πάλι κάποιον πάνω από το κεφάλι μου;»
Οι ηλικιωμένοι άνδρες προσφέρουν γη και ύδωρ στην οποιαδήποτε περαστική
προκειμένου να μην ζουν μονάχοι.

Οι νεαροί άνδρες έχουν χόμπυ και φίλους.
Με τα χρόνια γίνονται ακοινώνητοι και μονόχνωτοι.

Οι νεαρές γυναίκες έχουν αποκλειστικό τους μέλημα τον έρωτα και τον γάμο.
Μεγαλώνοντας το γυρίζουν σε γυναικοπαρέες σφύζουσες ενεργητικότητα.

Ο άνδρας έχει ανάγκη τη γυναίκα.
Η γυναίκα έχει… ατελείωτες ανάγκες.

Μα… ήταν τόσο καλό παιδί…

Αρνούμαι πλέον να διαπληκτιστώ.
Έχει μπει μέσα μου το σκουλήκι της αμφιβολίας·
μπορεί ο άλλος να έχει δίκιο.

Όμως αρνούμαι και να συνυπάρχω
κάτω από σκιές και φάσματα.

Αρνούμαι πάνω απ’ όλα
εκείνην τη θλιβερή, ενοχλημένη μάσκα
της εκούσιο/ακούσιας εγκαρτέρησης.

Αρνούμαι τους όλο καλή συνείδηση
-ασυναίσθητους- θύτες
που μονίμως παίζουν το ρόλο
του κακομοίρη και του θύματος.

Αν είναι και θρήσκοι…
ψάξτε πού κρύβουν το τσεκούρι.

Απορώ

Η τύχη του πρωτάρη
Σου δίνει κίνητρο να παίξεις.
ΟK
Ζωής πρόβλεψη.
Μα… ο Γκαστόνε υπάρχει;
Και ποιος ο λόγος των διακρίσεων;

Οι έμπειροι να ποντάρουνε σε άσσο διπλό,
Να έρχεται ο μαλάκας να μαζεύει το τραπέζι
Με τρία εξάρια -ένα στο χέρι,
Που σκάνε απ’ το πουθενά στο τέλος
Κι αυτός άνευ λόγου κανενός και φανερής αιτίας
Να έχει δώσει ρέστα;

Το ξέρουνε οι τυχεροί πως θα τους κάτσει a priori;
Ή κάπως κλέβουν;

Μπορείς να κλέψεις στη ζωή;
Μπορείς να κοροϊδέψεις;

Η μόνον αυτή ξέρει να κλέβει,
Εξ αρχής και μέχρι τέλους
γκρουπιέρισσα και οwner του καζίνο;

Χαρίζει σε κανέναν κοκκαλάκια νυχτερίδας;

Και αν εντέλει δεν ορίζεται η τύχη
Αυτή καθ’ εαυτόν
Ξαναρωτώ:
Μπορείς να κλέψεις;

Ή μόνον να παραπλανήσεις;

The Imaginarium

Λέτε ο κόσμος να υπάρχει μοναχά επειδή κάποιος έχει μια ιστορία να αφηγηθεί;
Λέτε να έχει δίκιο ο Δρ. Παρνάσσους;
Λέτε οι άνθρωποι να είμαστε φαντάσματα του νου;

Κι αν πάλι θελήσουμε όλοι μαζί
-εσύ κι εγώ, εσείς κι εμείς-
να φανταστούμε ένα ον, θε να υπάρξει;

Μα ήδη τό ‘χουμε κάνει… από παλιά… από πάντα…

Τα όντα αυτά του νου μάς χάρισαν με τη σειρά τους
ύλη, χρώμα και μορφή.
Πάθη, πόνους, ηδονές και αμαρτίες.

Μια λούπα φαντασιακή.

Μέχρις ότου δεν βρίσκει πια κάποιος κάτι να αφηγηθεί
-ούτε καν στον εαυτό του-
και τότε όλα πάλι επιστρέφουν στο συμπαγές του τίποτα.

Μόνον αυτό...

Ο πρότερος βίος σου μου είναι αδιάφορος.
Κι ο θάνατός σου επίσης.
Μπορείς να ακινητοποιηθείς;
Μπορείς να εστιάσεις;
Μπορείς έστω για μια στιγμή να δεις;
Δίχως φακούς μυωπικούς του παρελθόντος
και υπερμετρικούς του μέλλοντός σου;
Με κούρασαν τα όνειρα κι οι αναμνήσεις.
Το μόνο που πια επιθυμώ
είν’ το απλό, σεμνό, εξαίσιο τώρα.