Μα… ήταν τόσο καλό παιδί…

Αρνούμαι πλέον να διαπληκτιστώ.
Έχει μπει μέσα μου το σκουλήκι της αμφιβολίας·
μπορεί ο άλλος να έχει δίκιο.

Όμως αρνούμαι και να συνυπάρχω
κάτω από σκιές και φάσματα.

Αρνούμαι πάνω απ’ όλα
εκείνην τη θλιβερή, ενοχλημένη μάσκα
της εκούσιο/ακούσιας εγκαρτέρησης.

Αρνούμαι τους όλο καλή συνείδηση
-ασυναίσθητους- θύτες
που μονίμως παίζουν το ρόλο
του κακομοίρη και του θύματος.

Αν είναι και θρήσκοι…
ψάξτε πού κρύβουν το τσεκούρι.