Οι γέφυρες είναι δύσβατες.
Λες «Θα πατήσω γκάζι»
-μαγκιά-
και βρίσκεσαι μες στο νερό να πνίγεσαι
παλεύοντας με το γαμοπαράθυρο της Porsche.
Κι αν πάλι το κάνεις επί τούτου
-πας απ' τη γέφυρα γυμνός και πέσεις-
στα ίδια θα βρεθείς:
θα ψάχνεις ενστικτώδικα την φωτεινή επιφάνεια.
Είν' ολοφάνερο:
όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη·
οι γέφυρες είναι το πρόβλημα.
Είδα χθες μια ταινία
-δεν θα αποκαλύψω ποια, για να μην τη χαλάσω σε όσους δεν την έχουν δει ακόμα.
Καλογυρισμένη κλπ κλπ, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μου.
Δεν είναι πως τρελάθηκα από ενθουσιασμό.
Είναι που με έβαλε σε σκέψεις:
ένας άνθρωπος είναι απολύτως πιθανό να ζει στον κόσμο του,
χωρίς βεβαίως ο ίδιος να το συνειδητοποιεί.
Αλλιώς δεν θα ζούσε στον κόσμο του.
Ο τρελός λοιπόν δεν γνωρίζει πως είναι τρελός.
Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά…
Αυτό που ίσως δεν είναι και τόσο γνωστό,
είναι πως ένας έξυπνος, επινοητικός άνθρωπος,
είναι πολύ πιθανότερο να δημιουργήσει επιτυχώς έναν δικό του κόσμο.
Βρίσκει πολλές ιδέες να επεξηγεί και να ερμηνεύει
τις διάφορες «περίεργες» καταστάσεις που του συμβαίνουν,
όπως επίσης και τις διάφορες «περίεργες» αντιδράσεις των άλλων.
Ένας έξυπνος άνθρωπος έχει εξάλλου ισχυρό κίνητρο:
γνωρίζει πολύ καλά τι δεν είναι σε θέση να αντέξει ψυχολογικά.
Στην ουσία δηλαδή επιλέγει·
επιλέγει να ζει στον κόσμο του.
Και η «τρέλα» έχει πολλές διαβαθμίσεις…
Διάβασα ένα "νόστιμο"* (*Μάντρα αυτοσυγκέντρωσης, κάτω) από μια fb φίλη για τους δημόσιους υπαλλήλους.
Μέχρι προσφάτως θα με έβρισκε απόλυτα σύμφωνη. Όμως τώρα πια σκέπτομαι
-και δηλώνοντας εξ αρχής άσχετη με τις αρχές και τα τέλη της οικονομικής "επιστήμης":
Πού θα απασχολούνταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας;
Ποιος θα τους προσλάμβανε; Πέραν του περιορισμένου της οικονομίας μας εν γένει,
πάρα πολλοί από αυτούς δεν έχουν κανένα προσόν. Και ο ιδιωτικός τομέας δεν κάνει χάρες...
Δεν θα είχαμε τότε πολύ μεγαλύτερη ανεργία;
Δεν θα είχαμε τότε διαρκή ύφεση, χωρίς αυτούς τους ανθρώπους να καταναλώνουν ασυστόλως
και μακράν πέρα από την οικονομική τους δύναμη; Διότι απλά είναι σαν τα παιδιά;
"Άμα μου τελειώσει το χαρτζηλίκι θα ζητήσω απ' τον μπαμπά να μου δώσει κι άλλα".
Στο κάτω-κάτω, όλος αυτός ο άκρατος ανταγωνισμός κι η αποδοτικότης/παραγωγικότης,
που τα έχουμε βάλει κορώνα στο κεφάλι μας, τι άλλο αποδεικνύουν εκτός του γεγονότος
πως είμαστε τα απόλυτα θύματα της καπιταλιστικής, (νεο)φιλελεύθερης
-πώς σκατά ονομάζουν κάθε τόσο την λατρεία του χρήματος- νοοτροπίας;
Σίγουρα δεν είναι μάγκες όσοι μην δουλεύοντας πληρώνονται από το κράτος.
Είναι όμως μάγκες και όσοι δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδι
για να αποδείξουν -σε ποιον άραγε;- πως είναι μάγκες;
Ή ακόμα χειρότερα απλά για να επιβιώσουν;
Ίσως πρέπει να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά επιτέλους.
Πιο συλλογικά-λιγότερο ωφελιμιστικά.
Η ζωή δεν βασίζεται στο χρήμα, όσο κι αν έχουμε όλοι ψηθεί μ' αυτήν την ιδέα.
Κι η σχέση μας με τους άλλους -αυτό που ονομάζουμε κοινωνία-,
ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους να βασίζεται στην αλληλεγγύη, όχι στον ανταγωνισμό.
Γιατί ακόμα και με οικονομικούς όρους είναι ολοφάνερη η αλληλεξάρτηση:
όταν καταρρέει ένα κομμάτι του οικοδομήματος, καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα.
Έτσι δεν είναι;
------------------------
*Μάντρα αυτοσυγκέντρωσης
Προς κάθε απεργό που ετοιμάζεται να ξανακλείσει για άλλη μια φορά την γειτονιά του γραφείου μου
ουρλιάζοντας πανάρχαια συνθήματα πεπερασμένων εποχών
που τριβελίζουν μήνες τώρα το μυαλό μου σαν κινέζικο βασανιστήριο
θα ‘θελα να μπορούσα, με όλη μου την ευγένεια, να κρεμάσω ένα πανό έξω από το παράθυρό μου που να λέει:
"Ησυχία παρακαλώ.
Εγώ δουλεύω να βρω λεφτά για να πληρώσω και τον 10ο, 12ο και 13ο μισθό σου,
όλα τα επιδόματα αδείας σου, τις αποζημιώσεις σου, την αγένεια σου
σε ένα δημόσιο που σχεδόν πάντα με αγνοεί και μοιάζω σχεδόν πάντα να 'ενοχλώ',
το φακελάκι που αναμφίβολα θα χρειαστεί να σε πληρώσω κάπου κάποια στιγμή,
τα λεφτά μας/τους που μοιράστηκες/ζεσαι ή είδες να μοιράζονται ανάμεσα στους δέκα κολλητούς σου
στο νοσοκομείο, το σχολείο, την πολεοδομία, την εφορία, τον Δήμο.
Λίγη ησυχία παρακαλώ γιατί έχω ΔΕΗ, φόρο, ΦΠΑ και ΤΕΒΕ να πληρώσω,
με έχει πιάσει άγχος και προσπαθώ να συγκεντρωθώ"
Το λέω στους γείτονές μου στα διπλανά γραφεία, μου λένε ότι αν το έκανα αυτό
θα ανέβαιναν να με πλακώσουν στο ξύλο (έφηβοι κουκουλοφόροι χούλιγκαν και μη),
και μας πιάνουν 'τα γέλια' με τις 'τρελές' μου 'πάλι' ιδέες.
Αθηνά Λαμπρινίδου
Έχω ακούσει πολλές μαλακίες στη ζωή μου. Από μικρή.
Όταν ακόμα δεν ήμουν σε θέση να φιλτράρω τις πληροφορίες, τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές.
Κι ακόμα επηρεάζομαι. Κι ας ξέρω πως ακούω τρέλες.
Κι ας ξέρω πως όλα πηγάζουν από ψυχικές αναπηρίες του απέναντι.
Πάντα οι άλλοι καταφέρνουν λίγο-πολύ να με βάλουν -έστω και προσωρινώς-
στο αρρωστημένο τριπάκι τους.
Έχω αποφασίσει χρόνια τώρα να αρνούμαι την εγγραφή αρνητικών εικόνων στο υποσυνείδητό μου:
μου βγαίνουν στα όνειρα και σε παράλογες φοβίες.
Έτσι ακριβώς λειτουργούν όμως και οι λεκτικές αλλοφροσύνες:
πάν’ και γαντζώνονται σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου και γίνονται καρκινώματα.
Δεν ξέρω αν πρέπει να αποφεύγουμε όλες τις παράνοιες της οικουμένης·
πιθανώς αυτό να μας έβαζε στην απομόνωση.
Όμως ακόμα δεν έχω επιτύχει εκείνη την περιβόητη αποστασιοποίηση,
το ναι μεν, αλλά… σε γράφω στ’ αρχίδια μου.
Λέω πως το κάνω, αλλά χαλιέμαι βαθιά.
Και το χειρότερο είναι πως το πάω κομπολόι:
με χάλασες, θα χαλάσω κι εγώ τον επόμενο.
Γιατί αυτο το πράγμα κολλάει παντού, δεν κάνει διακρίσεις…
κάτι θα βρω να προσάψω στον όποιον δύσμοιρο βρεθεί στο διάβα μου,
όταν το νευρικό μου σύστημα έχει χτυπήσει κόκκινο.
Είναι μεγάλο πρόβλημα η μαλακία:
μεταδίδεται πιο εύκολα κι απ’ τον ιό της γρίπης.
Και σίγουρα δεν απαιτεί σεξουαλική επαφή.
Αυτή απλώς την γιγαντώνει…
Παρατηρώ στο internet, στα blogs, στο facebook, στο chat
πως άνθρωποι που γνωρίζω 100 χρόνια
δίνουν μιαν εντελώς διαφορετική εικόνα από την συνηθισμένη τους.
Είναι πολύ περίεργο φαινόμενο:
μιλάω μαζί τους και είναι σα να μιλάω σε κάποιον άγνωστο.
Χαζεύω τις αναρτήσεις τους
και δεν κολλάνε ποσώς στην live προσωπικότητά τους.
Δεν μπορώ να συνδυάσω τον άνθρωπο όπως τον γνωρίζω
με το πώς ο ίδιος παρουσιάζει τον εαυτό του
μέσα από άλλα σχήματα -πέραν της φυσικής του υπόστασης.
Σκέψου τώρα για ανθρώπους που πρωτογνωρίζεις μέσα από το δίκτυο:
άλλ’ αντ’ άλλων.
Φαντάσματα· ήτοι πλάσματα της φαντασίας.
Δεν ξέρω όμως ποιας φαντασίας: του πομπού ή του δέκτη;
