Μετα-naif-ιές

Διάβασα ένα "νόστιμο"* (*Μάντρα αυτοσυγκέντρωσης, κάτω) από μια fb φίλη για τους δημόσιους υπαλλήλους.

Μέχρι προσφάτως θα με έβρισκε απόλυτα σύμφωνη. Όμως τώρα πια σκέπτομαι
-και δηλώνοντας εξ αρχής άσχετη με τις αρχές και τα τέλη της οικονομικής "επιστήμης":
Πού θα απασχολούνταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας;
Ποιος θα τους προσλάμβανε; Πέραν του περιορισμένου της οικονομίας μας εν γένει,
πάρα πολλοί από αυτούς δεν έχουν κανένα προσόν. Και ο ιδιωτικός τομέας δεν κάνει χάρες...
Δεν θα είχαμε τότε πολύ μεγαλύτερη ανεργία;
Δεν θα είχαμε τότε διαρκή ύφεση, χωρίς αυτούς τους ανθρώπους να καταναλώνουν ασυστόλως
και μακράν πέρα από την οικονομική τους δύναμη; Διότι απλά είναι σαν τα παιδιά;
"Άμα μου τελειώσει το χαρτζηλίκι θα ζητήσω απ' τον μπαμπά να μου δώσει κι άλλα".

Στο κάτω-κάτω, όλος αυτός ο άκρατος ανταγωνισμός κι η αποδοτικότης/παραγωγικότης,
που τα έχουμε βάλει κορώνα στο κεφάλι μας, τι άλλο αποδεικνύουν εκτός του γεγονότος
πως είμαστε τα απόλυτα θύματα της καπιταλιστικής, (νεο)φιλελεύθερης
-πώς σκατά ονομάζουν κάθε τόσο την λατρεία του χρήματος- νοοτροπίας;

Σίγουρα δεν είναι μάγκες όσοι μην δουλεύοντας πληρώνονται από το κράτος.
Είναι όμως μάγκες και όσοι δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδι
για να αποδείξουν -σε ποιον άραγε;- πως είναι μάγκες;
Ή ακόμα χειρότερα απλά για να επιβιώσουν;

Ίσως πρέπει να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά επιτέλους.
Πιο συλλογικά-λιγότερο ωφελιμιστικά.
Η ζωή δεν βασίζεται στο χρήμα, όσο κι αν έχουμε όλοι ψηθεί μ' αυτήν την ιδέα.
Κι η σχέση μας με τους άλλους -αυτό που ονομάζουμε κοινωνία-,
ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους να βασίζεται στην αλληλεγγύη, όχι στον ανταγωνισμό.

Γιατί ακόμα και με οικονομικούς όρους είναι ολοφάνερη η αλληλεξάρτηση:
όταν καταρρέει ένα κομμάτι του οικοδομήματος, καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα.

Έτσι δεν είναι;

------------------------

*Μάντρα αυτοσυγκέντρωσης

Προς κάθε απεργό που ετοιμάζεται να ξανακλείσει για άλλη μια φορά την γειτονιά του γραφείου μου
ουρλιάζοντας πανάρχαια συνθήματα πεπερασμένων εποχών
που τριβελίζουν μήνες τώρα το μυαλό μου σαν κινέζικο βασανιστήριο
θα ‘θελα να μπορούσα, με όλη μου την ευγένεια, να κρεμάσω ένα πανό έξω από το παράθυρό μου που να λέει:

"Ησυχία παρακαλώ.
Εγώ δουλεύω να βρω λεφτά για να πληρώσω και τον 10ο, 12ο και 13ο μισθό σου,
όλα τα επιδόματα αδείας σου, τις αποζημιώσεις σου, την αγένεια σου
σε ένα δημόσιο που σχεδόν πάντα με αγνοεί και μοιάζω σχεδόν πάντα να 'ενοχλώ',
το φακελάκι που αναμφίβολα θα χρειαστεί να σε πληρώσω κάπου κάποια στιγμή,
τα λεφτά μας/τους που μοιράστηκες/ζεσαι ή είδες να μοιράζονται ανάμεσα στους δέκα κολλητούς σου
στο νοσοκομείο, το σχολείο, την πολεοδομία, την εφορία, τον Δήμο.
Λίγη ησυχία παρακαλώ γιατί έχω ΔΕΗ, φόρο, ΦΠΑ και ΤΕΒΕ να πληρώσω,
με έχει πιάσει άγχος και προσπαθώ να συγκεντρωθώ"

Το λέω στους γείτονές μου στα διπλανά γραφεία, μου λένε ότι αν το έκανα αυτό
θα ανέβαιναν να με πλακώσουν στο ξύλο (έφηβοι κουκουλοφόροι χούλιγκαν και μη),
και μας πιάνουν 'τα γέλια' με τις 'τρελές' μου 'πάλι' ιδέες.

Αθηνά Λαμπρινίδου