Το σύνολο είναι όπως το επί μέρους·
και αντιστρόφως.
Όταν βολεύεσαι με λύσεις της στιγμής,
τ’ αφήνεις όλα λειψά και εκκρεμή,
να μην καταβάλεις τον κόπο,
να μην πληρώσεις το τίμημα,
όταν αναλώνεις ψέγοντας
τα κρίματα των προκατόχων
και δεν δημιουργείς,
το βάθος του χρόνου
θα σου θυμίσει τις επιλογές σου.
Και θα σε βάλει πάλι στον αγώνα.
Μόνον που κάθε φορά
θα βρίσκεις τον εαυτό σου
ένα σκαλί χαμηλότερα.
Υβρίδια, συναισθήματα μπασταρδεμένα
γεννιούνται κάθε ώρα και στιγμή:
η ανάγκη εκδίκησης μπλέκει με τη φιλοδοξία,
η μοναξιά με την επιθυμία,
το αίσθημα της ανημπόριας με οργή κι αδιαφορία.
Βάση όμως όλων -τέλος κι αρχή- η λύπη.
Η λύπη για κάθετί το ζωντανό,
μιας κι η πορεία είναι προκαθορισμένη.
Τα κύτταρα έχουν συνείδηση·
δεν απαιτεί ευφυΐα νοητική
να δεις πως όλο και ευκολότερα κουράζεσαι,
ή πως σε τρώει το δέρμα σου, ξεραίνεται, πληγιάζει.
Εξάλλου ο πόνος είναι πάντα εκεί να σε ενημερώνει.
Κι αργά -μεθοδικά- να σε εξημερώνει.
«Πρέπει να κάνω κάτι άλλο», μου είπε άξαφνα εκείνο το μεσημέρι του Σεπτέμβρη
-λες και της είχε έρθει η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος-
κι ενώ ήμασταν ξαπλωμένες σε ένα εξοχικό, μονό κρεβάτι
και προσπαθούσαμε να συνέλθουμε από ένα πάρτι που έμελλε να αφήσει εποχή.
Ήταν μάλλον το τέλος μίας εποχής.
Κατέγραψα αυτομάτως στη μνήμη μου τη φράση της.
Μερικά πράγματα τα πιάνεις στον αέρα· αναγγέλλουν αποκρυφιστικά το αύριο.
Απέμεινα να την κοιτάζω και να μετρώ τους σφυγμούς μου,
ενώ το τηλέφωνο χτυπούσε για να μας βάλει σαν τρελούς
-ένα τσούρμο μεθυσμένων ανθρώπων που είχανε κοιμηθεί στα πατώματα, ο ένας πάνω στον άλλον-,
να μαζεύουμε ποτήρια κι αποτσίγαρα από έναν κήπο πυκνό σε βλάστηση,
πυκνό κι απ' τις ηδονικές, ανέμελες ώρες της προηγούμενης νύχτας.
Ο πατέρας μου είχε πάθει εγκεφαλικό.
Κι εγώ έκλεινα πανηγυρικά τα 29 μου…
Ξεχνάω τους ανθρώπους
όπως ξεχνάει κανείς να αγοράσει κάτι,
όπως ξεχνάει να πάρει μαζί του το κλειδί.
Ξεχνάω τους ανθρώπους
σαν τα καράβια που χάνονται από το μάτι
ή σαν τα μέρη που επισκέφθηκα μικρή.
Ξεχνάω τους ανθρώπους
σαν υποχρέωση που αέναα μπορεί κανείς να αναβάλει,
δίχως να νιώθει ενοχή.
Ξεχνάω τους ανθρώπους και με ξεχνούν κι εκείνοι.
Μόνη στο κάστρο μου· μόνη όπως κι αυτοί.
Οι γυναίκες, λέει, κλαψομουνιάζουν.
Ενίοτε υστεριάζουν
-με πόση περηφάνια μίλησε για την ετυμολογία της λέξης!-
και γενικώς γκρινιάζουν…
Γέλασα βέβαια πολύ μ’ εκείνο το:
«Όχι μην αρχίζεις τη γκρίνια…
Σταμάτα τη γκρίνια, είναι η σωστή κουβέντα!»
Αιώνιοι άντρες σεξιστές,
παιδιά, χαρά γεμάτοι.
Που όμως μόνη τους μέριμνα
είν’ να χωθούν μέσα στην ύστερη -την ύστατη- σπηλιά
κι ας ξέρουνε καλά πως εκεί μέσα
πάντα θα βασιλεύει η μουρμούρα της πηγής.
Αναρωτιέμαι. Πάντα αναρωτιέμαι.
«Ο παράδεισος είναι ένας τόπος αρχέγονος», είπε,
«δίχως διαιρέσεις.
Μόνον διακριτικά αρώματα.
[Ναι, διακριτικά, σχεδόν ανεπαίσθητα.
Οι μεγάλες αντιφάσεις είναι τεχνάσματα του ανατέμνοντος νου σου.]
---------
«Ο Παράδεισος», αναστέναξε κι αυτός ανέτοιμος,
«δεν είναι πια πέρασμα, ούτ' η γλυκιά σου προσμονή·
είναι ο τόπος της απόλυτης παράδοσής σου».
