Τα φιλαράκια μου οι άντρες...
Οι γυναίκες, λέει, κλαψομουνιάζουν.
Ενίοτε υστεριάζουν
-με πόση περηφάνια μίλησε για την ετυμολογία της λέξης!-
και γενικώς γκρινιάζουν…
Γέλασα βέβαια πολύ μ’ εκείνο το:
«Όχι μην αρχίζεις τη γκρίνια…
Σταμάτα τη γκρίνια, είναι η σωστή κουβέντα!»
Αιώνιοι άντρες σεξιστές,
παιδιά, χαρά γεμάτοι.
Που όμως μόνη τους μέριμνα
είν’ να χωθούν μέσα στην ύστερη -την ύστατη- σπηλιά
κι ας ξέρουνε καλά πως εκεί μέσα
πάντα θα βασιλεύει η μουρμούρα της πηγής.
ως σερνικό μιλώ, και διορθώνω:
ΑπάντησηΔιαγραφή"... μόνη τους μέριμνα μην και τους χρεώσει το κενό της, η σπηλιά της υστερίας..."
Καλησπέρες!
υγ.
Εντάξει. Μπορείς και έτσι να μας βολεύει ...
Μόνη τους μέριμνα να χωθούν πρώτα στη σπηλιά κι "ύστερα" ο φόβος μην τους χρεώσει το κενό της. λολ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γυναίκα - θηλυκό, είναι η ζωή:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤ' 'αλλα είναι λόγια για νάχουμε να λέμε,
.. synas μου:)
Καλημέρα.
εγώ γκρινιάζω πάντα
ΑπάντησηΔιαγραφήσπίθα, ναι... κάπως όμως πρέπει να το "δέσει" κανείς το κείμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφήmax, κι οι άντρες γκρινιάζουν, ε;
Δένεται, ενίοτε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά δεν μούρχεται,τώρα.
Είναι δύσκολο, αλλά γίνεται..
Άμα θέλεις να το δέσω, το κάνω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντέχεις όμως την φλύαρη ανάλυσή μου; Γιατί θα πάρω όλες τις παραμέτρους για νάμαι δίκαιος.
Ας κάνω μια προσπάθεια. λοιπόν.
1) Η γκρίνια (της γυναίκας) έχει δύο διαφορετικές μορφές που πρέπει να τις διαχωρίσουμε.
Η μία είναι κοινή..
αρσενικά, θηλυκά, άντρες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι..
1) "Γκρινιάζω" = πρόσεξε με.
Είμαι σε ζόρια και ζητώ κατανόηση, συντροφιά, επικοινωνία, τρυφερότητα (συζήτηση, σεξ..κλπ.)
Αυτό είναι διακριτό και οφείλουμε να ανταποκριθούμε, συντροφικά..
Αν αυτό επαναλαμβάνεται κατά κόρον και καθ'υπερβολή,τότε αρχίζει να αποτελεί τρόπο επικυριαρχίας και αλλάζουν τα πράγματα.
Καλό να βρίσκουμε, τότε, τις αναγκαίες ισορροπίες για να μην καταντήσει μια μανιέρα, κουραστική για αμφότερους.
2) Το θηλυκό, όμως, έχει και εκ της φύσης του, το "ύστερο" = υστερία..
Αυτό είναι, άλλο θέμα και κάποιοι πρέπει να μάθουν, ότι αυτό απαιτεί την ιδιαιτερότητα που του αξίζει και πρώτα- πρώτα, τον σεβασμό μας. !
Έχει να κάνει με την φύση.
Ή σιωπούμε ή εκτονώνουμε την κατάσταση.
Ποτέ σ'αυτήν την περίπτωση, δεν πρέπει να γινόμαστε, εριστικοί και επιθετικοί.
Αυτό, χωρίς να "ευνουχίζεται" ο γνωστός αντρικός εγωϊσμός.
Ο οποίος είναι υπαρκτός και αποτελεί την αντίστοιχη φυσική "βλακεία", εκείνη του "άντρα- μωρού".
Τώρα απαιτείται η εκτίμηση και η κρίση αμφοτέρων των "παικτών", ώστε να ξεπεράσουν τις ιδιαιτερότητες κάνοντας το ταξίδι ενδιαφέρον, τουλάχιστον.
Οδηγίες χρήσεως, απαγορεύονται, βέβαια.