Πάρτι γενεθλίων
«Πρέπει να κάνω κάτι άλλο», μου είπε άξαφνα εκείνο το μεσημέρι του Σεπτέμβρη
-λες και της είχε έρθει η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος-
κι ενώ ήμασταν ξαπλωμένες σε ένα εξοχικό, μονό κρεβάτι
και προσπαθούσαμε να συνέλθουμε από ένα πάρτι που έμελλε να αφήσει εποχή.
Ήταν μάλλον το τέλος μίας εποχής.
Κατέγραψα αυτομάτως στη μνήμη μου τη φράση της.
Μερικά πράγματα τα πιάνεις στον αέρα· αναγγέλλουν αποκρυφιστικά το αύριο.
Απέμεινα να την κοιτάζω και να μετρώ τους σφυγμούς μου,
ενώ το τηλέφωνο χτυπούσε για να μας βάλει σαν τρελούς
-ένα τσούρμο μεθυσμένων ανθρώπων που είχανε κοιμηθεί στα πατώματα, ο ένας πάνω στον άλλον-,
να μαζεύουμε ποτήρια κι αποτσίγαρα από έναν κήπο πυκνό σε βλάστηση,
πυκνό κι απ' τις ηδονικές, ανέμελες ώρες της προηγούμενης νύχτας.
Ο πατέρας μου είχε πάθει εγκεφαλικό.
Κι εγώ έκλεινα πανηγυρικά τα 29 μου…
Η ειρωνεία της σύνδεσης της ηδονής, της χαράς και της ευτυχίας με τον πόνο και το βαθύ συναίσθημα της μοναξιάς που θέλουμε σε τέτοιες περιπτώσεις να κλεινόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως ο "Ξένος", (του Καμύ..)
ΑπάντησηΔιαγραφήδείμε, έτσι τα φέρνει η ζωή... δεν είναι επιλογή μας. Τα συγκεκριμένα που περιγράφω είναι ακριβή γεγονότα.
ΑπάντησηΔιαγραφήσπίθα, η τυχαιότητα των πραγμάτων, λες, είναι το υπαρξιακό μας άλλοθι; Ή μήπως η μόνη υπαρξιακή μας αλήθεια;
張啟達, ..................
Για μερικούς η τυχαιότητα των πραγμάτων είναι υπαρξιακό άλλοθι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα: ευκαιρία, προς αναζήτηση, της υπαρξιακής, "σχετικής μας αλήθειας"