...

Στιγμές σωριασμένες στο πάτωμα·
πεταμένα παιχνίδια, σπασμένα.

Οι ρόδες απ’ τα κόκκινα φορτηγάκια
γυρίζουν πια στον αέρα
λόγω αδράνειας
και τα μάτια απ’ τις διαμελισμένες κούκλες
κοιτάζουνε στο πουθενά.

Το χέρι κάποιου παιδιού ήταν βάναυσο,
και ίσως θα τού ‘πρεπε η βέργα,
αν ο χρόνος κι η πείρα δεν σε ορμήνευαν,
πως κάθε χάραγμα
θα έκανε την παλάμη ακόμα σκληρότερη...

Όψιμη θρησκευτικότης

Έχασα χρόνο πολύ στ’ ακατανόητα.
Η ζωή είναι μικρή και μάταιη,
μα έχει πράγματα θεία να βιώσεις.

Αμαρτία στο άσκοπο συνέχεια να την χαραμίζεις:
στη γκρίνια του χαμένου,
στις άχρηστες σκέψεις της σύγκρισης,
στη διαστροφή να απελπίσεις πρόωρα
ακόμα και την από πάντα να θρηνήσει καταδικασμένη
Ζωοδόχο Πηγή μας.

-----------

Η κακία πίστευα πως είναι κάτι το πλασματικό,
μία προσπάθεια σύλληψης της άλλης πλευράς,
για να δικαιολογήσει κανείς την πίστη του.

Και όμως…
η κακία γεννιέται απ’ την κοιλιά του σχίσματος,
όπως γεννιούνται τέρατα από τη διάσπαση κάθε πυρήνα.

Μπα…

Μπα… δεν το κλείνω…
Μετάνοιωσα.
Σ' όποιον αρέσουμε.

Μόνον οι άνθρωποι που αντέχουν την κριτική, την απόρριψη
-και συνεχίζουν να προσπαθούν απτόητοι-
εξελίσσονται.

Δεν θα με κάνει κανείς να σταματήσω να εκφράζομαι.

Τέλος εποχής

Θα κλείσω το μπλογκ σε λίγες ημέρες.
Θα γράφει πως είναι μόνο για "επιλεγμένους επισκέπτες" ή κάτι τέτοιο.
Αλλά δεν θα είναι για κανέναν.
Ούτε καν για μένα.
Απλά δεν θέλω να το σβήσω. 4 χρόνια είναι αυτά...
Μπορεί κάποια στιγμή να θέλω να δω τι έκανα αυτά τα χρόνια.
Σας ευχαριστώ όσους διαβάζατε τις μπούρδες μου.
Να είστε όλοι καλά.

Αφέσου...

Αφέσου…
Νιώσε την τρύπα από τη σφαίρα στο μηνίγγι.
Νιώσε το αίμα σου καυτό να πλημμυρίζει το κεφάλι.
Αφέσου… Μούδιασε…
Δες πώς αργά η άλλη σου πλευρά χάνει την αίσθηση.
Αφέσου…
Άσε τη γλώσσα σου ακίνητη, μουγκή, παράλυτη να κρέμεται μες απ’ τα χείλη.
Αφέσου…
Κάνε την τελευταία σου απόπειρα ν’ ακούσεις την ανάσα… την καρδιά…
Κι αφέσου.
Να, την ακούς; Σταμάτησε.

Τώρα πια ναι…

Στο δρόμο πέφτανε τα όμορφα ρούχα μου. Ίσως να το 'θελα: ναι, μέσα μου τό ‘θελα.
Απαρατήρητη να ζω κι ελεύθερη.
Άξαφνα όμως άρχισε ένας να ουρλιάζει πως περπατώ πλέον γυμνή στους δρόμους.
Δεν ξέρω αν του κρατώ κακία. Σίγουρα πάντως θέλω να πάψει.

Λένε πως η ζωή είναι αφαίρεση. Να μείνει η ουσία.
Μα τελικά κι αυτοί που το πρεσβεύουν είναι στυλίστες συνειδήσεων.
Λατρεύουν σαν τον Oscar Wilde τις πόζες.

Είδα ένα τεράστιο βιβλίο χθες στ’ όνειρό μου·
είχε μέσα μια από ‘κείνες τις μαυρόασπρες εικόνες,
που παραπέμπουν στη στρατευμένη τέχνη της επαναστατικής Ρωσσίας:
ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ, έγραφε από πάνω. Έτσι, με κεφαλαία.

Δεν ξέρω. Δεν ξέρω το γιατί για τίποτα. Ξέρω μονάχα το «για τι»:
θέλω πίσω τα ρούχα μου. Κι ας ανοιχτούν ξανά όλα τα μέτωπα.

Και πείτε του αυτουνού να σκάσει επιτέλους…