Επιλογές...
Υπάρχει τόση κακογουστιά… Περί γούστου κολοκυθόπιτα, οκ… αλλά…
Διασκευές… Englishman in New York τούρκικο, μη χέσω…
και You’re just too good to be true από τη Θώδη,
που το έβλεπα να τριγυρνά στο δίκτυο και καλά για πλάκα,
όμως τα αντίστοιχα σκατολοϊδια σε άλλες γλώσσες τριτοκοσμικές
κυκλοφορούν ως γνήσιες μουσικές επιλογές και κάνουν θραύση.
Από ανθρώπους υποτίθεται καλλιεργημένους -καλλιεργημένους του κώλου-,
ανθρώπους που μεγάλωσαν με τ’ αρκουδιάρικα των 50’s
ή τα σκυλάδικα της όποιας μεταγενέστερης δεκαετίας
κι εν συνεχεία δεν άκουσαν ουσιαστικά τίποτα άλλο.
Ό,τι κι αν πέρασε από το αυτί τους το έξυσε και χάθηκε
μέσα στην αίγλη κάποιου Μεγάρου ή μέσα στην κάπνα των νεοϋρκέζικων bars,
όπου ποτέ δεν πάτησαν το ποδάρι τους ούτε καν νοερώς…
Γιατί και στις ταινίες επικεντρώνονταν στο μπούστο της πρωταγωνίστριας·
τα θηλυκά στο ύφος της.
Μα είναι και τα σπίτια…
όπου επικρατεί μια διάχυτη μπεζούρα και μια ανάμνηση προ αντιπαροχής:
ακόμα και τον ίδιο τον γηραιό Καραμανλή μπορείς να συναντήσεις πλάι στο Χριστούλη
και πιθανώς παράλληλα τον Σάι Μπάμπα
στην άκρη κάποιου τρικάταρτου τζακιού φουλαρισμένου μπιμπελό…
γιατί από πάνω του ακριβώς είναι έτοιμη να πάρει φωτιά η 40ιντση τηλεόραση.
Και όλα πάντα με κάτι απροσδιορίστου υφής καλυμμένα…
για τις γάτες, για τη σκόνη, για τους σιχαμένους γείτονες…
Στον απέναντι τοίχο κρέμεται κάποια αγριεμένη θαλασσογραφία
και στον από ‘κεί μια μεταξοτυπία του Klimt ή του Klee και εικονίτσες με γατάκια.
Οι κουρτίνες έχουν γιρλάντες και όλοι συνεχώς αναρωτιούνται
γιατί στοιχίζει τόσο φθηνότερα το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ πράγμα στη λαϊκή.
Δεν μπορείς να την πεις σε κανέναν για το γούστο του:
«Είναι συναισθηματικό το ζήτημα· εμένα αυτό μ’ εκφράζει»,
θα σου απαντήσει άμεσα και θα κλείσει ενοχλημένος την κουβέντα.
Η ομορφιά δεν μπαίνει σε κλισέ ούτε οι επιλογές σου.
Όμως είναι σαφές, ηλίου φαεινότερον, πως ποτέ δεν υπήρξαν
-και μάλλον ούτε θα υπάρξουν-
άλλες επιλογές…
