Στου Μπέη

Ξύπνησα ξημερώματα
Σηκώθηκα, ξεκίνησα
Περπάτησα πάνω σε βράχια
Δροσερά και λεία την αυγή
Πύρωναν όσο ο ήλιος ανέβαινε
Και σκλήραιναν
Κάτω από τα πόδια τα γυμνά
Ξυπόλυτη έφυγα
Ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα πονούσα
Πως δεν θα άντεχα.
Σκαρφάλωνα, έπεφτα
Προχώραγα
Θαμνάκια άνυδρα
Επιζούσαν
Και λίγοι σκορπιοί.
Βρήκα σπηλιά κρυφή
Με ναρκωμένες νυχτερίδες
Και βράχους στημένους κυκλικά
σ’ ακίνητο χορό
Η τρύπα ανάμεσά τους
Έμοιαζε σαν όλο να μεγάλωνε
Και από κάτω άβυσσος
Τοπίο ιδανικό για βουτηχτές
Αυτοκτονίας
Πάντα με το κεφάλι.
Γλίτωσα και
Μεσημέρι ντάλα έφτασα
Σε κόλπο σχεδόν ιδιωτικό
Πλάγιασα κάτω από ένα πεύκο
Και μέσα μου αρνήθηκα
Να επιστρέψω.